راهبه

در راهبه، که قبل از وقایع فیلم‌های آنابل و احضار اتفاق می‌افتد، یک راهبه جوان با پریدن از پنجره صومعه رومانیایی خود خودکشی می‌کند. سال ۱۹۵۲ است و واتیکان از پدر برک (دیمین بیچیر) — که در زمینه اخراج ارواح شرور تجربه دارد — و خواهر ایرن جوان و آرمان‌گرا (تایسا فارمیگا) که هنوز نذر خود را ادا نکرده، می‌خواهد تا این موضوع را بررسی کنند. آنها از شخصی محلی به نام "فرانسوی" (جوناس بلوکت) که مسئول رساندن اقلام به صومعه است، کمک می‌گیرند. از پدر برک و خواهر ایرن خواسته می‌شود تا شب را در صومعه بمانند، اما اتفاق‌های عجیب تقریبا بلافاصله شروع به رخ دادن می‌کنند. به زودی مشخص می‌شود که شرارت ساکن صومعه آزاد شده است. بازدیدکنندگان باید کلید محبوس کردن آن را قبل از اینکه خیلی دیر شود، پیدا کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد استفاده راهبه از خشونت بحث کنند. چه مقدار از خشونت به صورت تلویحی القا می‌شود و چه مقدار به صورت مستقیم نشان داده می‌شود؟ به نظر شما، نمایش تصاویر خشونت‌آمیز بر روی صفحه نمایش در مقایسه با واگذاری آن به تخیل بینندگان، چه تأثیری دارد؟
• چرا فیلم‌های ترسناک جذاب هستند؟ چرا گاهی ترساندن سرگرم‌کننده است؟
• آیا با نظر خواهر آیرین موافقید که انجیل مثل نامه عشق خدا به ما است و اینکه پرسیدن سوال و بحث در مورد ایده‌های مختلف اشکالی ندارد؟ به نظر شما مزایای بحث باز در مورد مذهب چیست؟ آیا می‌توانید به معایبی هم فکر کنید؟
• این فیلم چگونه در جهان سینمایی احضار قرار می‌گیرد؟ نظر شما در مورد فرنچایزهایی که گسترش می‌یابند و دنباله‌های زیادی تولید می‌کنند، چیست؟ مزایا و معایب فرنچایزهای طولانی مدت چیست؟

والدین باید بدانند که راهبه پنجمین فیلم در مجموعه احضار است (که شامل احضار، احضار ۲، آنابل و آنابل: آفرینش نیز می‌شود). خشونت به صورت گرافیکی نشان داده می‌شود، اما معمولاً کوتاه است: انتظار دیدن خون، پوست بریده، خنجر، اجساد، اجساد در آتش و اعضای بدن خونین را داشته باشید. شخصیت‌ها می‌میرند (هم به دست دیگران و هم با خودکشی) و صحنه‌ای با اسلحه و تیراندازی وجود دارد. فیلم همچنین پر از صحنه‌های ترسناک و تصاویر ارواح است. استفاده از الفاظ زشت کم است: یک بار از کلمه "s--t" استفاده شده است، به علاوه "خدا"، "جهنم" و "عیسی مسیح" در یک زمینه مذهبی. همچنین کمی غُر زدن و کمی نوشیدن (یک لیوان شراب با شام، آبجو در پاب محلی) وجود دارد. بیشتر بازیگران سفیدپوست هستند، اما نقش اصلی توسط بازیگر مکزیکی دیمین بیچیر بازی می‌شود و تصویر مثبتی از یک زن توانمند و راهبه‌ای بدون قضاوت وجود دارد. این فیلم همچنین بر اهمیت تفکر انتقادی تأکید می‌کند، مانند بحث و پرسش در مورد مذهب. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

متاسفانه این پنجمین فصل از مجموعه احضار علی‌رغم لوکیشن و پیش‌فرض جذاب، به هیچ‌وجه به اندازه فصل‌های قبلی ترسناک، الهام‌بخش و منسجم نیست. راهبه از بازیگران قدرتمندی مثل بیکیر و فارمیگا (خواهر کوچکتر ورا فارمیگا که در دو فیلم احضار نقش لورن وارن را بازی کرد) بهره می‌برد. تصاویر اولیه از اتاق‌های کم‌نور واتیکان و اولین نماهای صومعه تسخیرشده یادآور فیلم‌های ترسناک جوی مانند جن‌گیر و یتیم‌خانه هستند. اما امیدهای بینندگان به سرعت با هجوم ترس‌های ناگهانی (که با صداهای بلند ناگهانی در موسیقی متن همراه است) و شخصیت‌هایی که از کابوس‌های «غافلگیرکننده» بیدار می‌شوند، از بین می‌رود.اکثر اتفاقات فیلم در شب رخ می‌دهد، بنابراین فیلم‌سازان همه‌چیز را با تاریکی خاکستری‌رنگ می‌پوشانند، که به جلوه‌های دیجیتال عجولانه (یا شاید بازیافتی؟) اجازه می‌دهد تا با صحنه‌ها هماهنگ شوند. صحنه‌هایی که می‌توانستند غمگین یا ترسناک باشند، مثل صحنه‌های اکشن به نظر می‌رسند، با شخصیت‌هایی که با راهبه‌های زامبی/راهبه‌هایی با دندان‌های کوسه کشتی می‌گیرند یا پسران تسخیرشده توسط شیاطین را در جنگل تعقیب می‌کنند و غیره. بعد از همه سروصدا و کشمکش، مشخص می‌شود که واقعاً داستان زیادی در این فیلم وجود ندارد و هدف خاصی هم ندارد. شاید بدتر از همه این باشد که فیلم The Nun از داستان واقعی جذابی که الهام‌بخش نسخه اصلی بود، دورتر می‌شود. به‌طور کلی، فیلم The Nun مثل یک پرکننده تا زمان اکران فیلم بعدی به نظر می‌رسد.