رامزی پشت میله‌ها

سرآشپز مشهور گوردون رمزی، که در آمریکا بیشتر به دلیل فریاد زدن بر سر آشپزها یا شکست رستوران‌داران شناخته می‌شود، در پروژه‌ای شخصی‌تر با نام «رمزی پشت میله‌ها» شرکت می‌کند. رمزی با امید به ارائه یک مهارت جدید زندگی به گروهی از زندانیان، گروهی از محکومان را در زندان سختگیر بریکستون انگلستان گرد هم می‌آورد تا یک غذای خاص را بپزند و به کسب‌وکارهای بیرون از زندان بفروشند. رمزی و تیمش با یکدیگر ملاقات می‌کنند، یاد می‌گیرند که با هم کار کنند و مهارت‌های آشپزی ابتدایی خود را بهبود می‌بخشند، و یک دسر لیمو و شیره را تهیه و به یک زنجیره از کافه‌های لندن عرضه می‌کنند.

• بریکستون زندان واقعی است یا یک دکور؟ آیا بیننده باید از بریکستون خوشش بیاید یا از آن بترسد؟ چه چیزی در موسیقی، جلوه‌های بصری یا روایت، این ایده را به شما می‌دهد؟
• به چند نمایش یا فیلم داستانی که در زندان اتفاق می‌افتد یا صحنه‌هایی در زندان دارند فکر کنید. بریکستون در مقایسه با این نمایش‌های داستانی چگونه است؟
• آیا بیننده باید زندانیانی را که ملاقات می‌کند دوست داشته باشد؟ چه چیزی در نحوه ارائه آنها باعث می‌شود به این نتیجه برسید؟ سازندگان گوردون پشت میله‌ها می‌خواهند چه احساسی را در شما به وجود بیاورند؟

والدین باید بدانند که گوردون پشت میله‌ها یک مجموعه مستند واقع‌گرایانه است که در یک زندان انگلیسی اتفاق می‌افتد و بر روی آموزش مهارت‌های قابل عرضه به زندانیان تمرکز دارد. مجرمان صادقانه در مورد زندگی در زندان صحبت می‌کنند و تهدید خشونت همیشه وجود دارد، که در روایت و موسیقی پرتنش برنامه نیز به آن پرداخته می‌شود، هرچند بیننده فقط چند درگیری کوتاه و سریع را می‌بیند. فحش و ناسزا در برنامه مدام شنیده می‌شود، هرچند کلمات فحش در نسخه آمریکایی سانسور شده‌اند (اما در نسخه آنلاین نه). والدین ممکن است بخواهند همراه با فرزندان خود این برنامه را تماشا کنند تا هم از آن لذت ببرند و هم از آن به عنوان یک درس آموزنده استفاده کنند.

در ابتدا، دیدن رامزی تندخو و پرخاشگر که در مجاورت با افراد خطرناک واقعی، به ملایمت یک گربه تبدیل می‌شود، جالب است. افرادی که به نظر می‌رسد به اندازه‌ی خرد کردن پیاز و ورز دادن خمیر تحت آموزش او، تمایل به حمله به او دارند. اما به تدریج احترام بیننده به رامزی افزایش می‌یابد، زیرا شاهد آن هستیم که او با ظرافت یک تیم را تشکیل می‌دهد و با ارائه‌ی به موقع و منصفانه‌ی تشویق و انتقاد، آنها را به تلاش حداکثری تشویق می‌کند.رامزی با لهجه اسکاتلندی خود میگوید: «شما قرار است یاد بگیرید، درسته؟» او ادامه میدهد: «شما قرار است کسب کنید. و قرار است به این زندان برگردانید. چه احساسی به شما میدهد؟» گروه محکومین سر تائید تکان میدهند. و تماشاگر هم ممکن است با آنها هم عقیده شود. دیدن پیشرفت اندک محرومان روحیه بخش است، و دانستن اینکه چند نفر از زندانیان رامزی بعد از آزادی از بریکستون در رستورانها مشغول به کار شدند، حتی بیشتر از آن روحیه بخش است.