گمشده

THE STRAY یک درام نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای است در مورد سگ خانواده کارگردان میچ دیویس (در اینجا توسط مایکل کانینگهام بازی شده) در اوایل دهه ۱۹۹۰. میچ آنقدر در استودیوی تولید مشغول خواندن فیلم‌نامه‌ها است که وقت نوشتن فیلم‌نامه خودش را ندارد، چه برسد به ورزش کردن با پسر بزرگش، کریستین (کانر کوروم)، که در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد. کریستین یک سگ می‌خواهد، اما مادرش میشل (سارا لنکستر) با سه بچه کوچک دستش بند است، بنابراین می‌گوید اگر یک سگ ولگرد بتواند خانواده‌شان را پیدا کند، آن را نگه می‌دارند. و دقیقا همین اتفاق می‌افتد: یک سگ ولگرد کریستین را از آزاردهندگانش محافظت می‌کند، و خانواده دیویس او را به خانه می‌برند و اسمش را پلوتو می‌گذارند. این سگ همچنین موفق می‌شود دختر کوچک خانواده را که از خانه بیرون می‌رود، نجات دهد، و بعد از نقل مکان به روستایی در کلرادو، پلوتو به تقویت پیوندهای خانوادگی ادامه می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت فیلم‌هایی که سگ‌ها در مرکز آن هستند، مثل فیلم The Stray صحبت کنند. به نظر شما چرا این فیلم‌ها با مخاطبان ارتباط زیادی برقرار می‌کنند؟ آیا فکر می‌کنید برای لذت بردن از این فیلم‌ها، نیاز است که سگ داشته باشید یا عاشق سگ‌ها باشید؟
• چرا فکر می‌کنید مرگ حیوانات در فیلم‌ها می‌تواند ناراحت‌کننده‌تر از خشونت‌های مرتبط با انسان‌ها در فیلم‌ها باشد؟
• در فیلم The Stray کدام شخصیت‌ها الگو هستند؟ چه نقاط قوتی را به نمایش می‌گذارند؟
• فیلم چگونه قلدری را به تصویر می‌کشد؟ آیا به نظر واقعی می‌رسد؟
• اگر حیوانات خانگی دارید، در مورد نقش آنها در زندگی‌تان و اینکه چگونه خانواده‌تان را به هم نزدیک‌تر کرده‌اند، صحبت کنید.

والدین باید بدانند که فیلم The Stray یک درام خانوادگی است که بر اساس تجربیات کارگردان میچ دیویس و خانواده‌اش با پلوتو، سگ ولگردی که بارها و به شیوه‌های مختلف خانواده را نجات داد، ساخته شده است. اگرچه فیلم به طور ظریفی بر پایه باورهای مذهبی است و محتوای بحث‌برانگیز نسبتا کمی دارد (یک زوج متاهل یکدیگر را می‌بوسند، کلمه «crap» چند بار گفته می‌شود، و همچنین کلمه «bastards» به طور ناقص)، اما صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای هم در آن وجود دارد، به خصوص (هشدار اسپویلر) برای بینندگانی که نسبت به مرگ حیوانات خانگی حساس هستند. لحظات ناراحت‌کننده شامل دویدن یک کودک به وسط خیابان، قلدری کردن با یک پسر در زمین بازی و اتوبوس، و فداکاری سگ برای نجات انسان‌ها است. بدن سگ بیش از یک بار نشان داده می‌شود و حتی مراسم تشییع جنازه مفصلی برای او برگزار می‌شود. اما پیام‌های قوی دیگری هم در فیلم وجود دارد، از جمله اینکه خانواده را در اولویت قرار دهید و قلب خود را به شادی‌ها و برکت‌های داشتن یک سگ/حیوان خانگی باز کنید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

در حالی که نیمه اول فیلم یک درام خانوادگی سالم و الهام بخش است، نیمه دوم آن پر از ناراحتی های ظاهراً بی پایان برای مخاطبانی است که سگ ها را دوست دارند. چیزهایی وجود دارد که در مورد این فیلم بتوان دوست داشت -- علی رغم مسائل تعادل کار و زندگی میچ و فقدان اولیه دوستان کریستین، خانواده دیویس یک خانواده قوی و با ایمان است (دیویس در زندگی واقعی مورمون است، اما خانواده دیویس روی پرده به عنوان مسیحی به تصویر کشیده شده است، بدون هیچ اشاره ای به فرقه خاصی). جنبه مبتنی بر ایمان فیلم کم رنگ است اما در دعا ها و پیام ظریف که پلوتو توسط خدا به خانواده فرستاده شده است، وجود دارد. اما خانواده های سکولار که سگ ها را دوست دارند ممکن است هنوز هم فیلم را جذاب بیابند... حداقل در ابتدا.کانینگهام و لانکستر بهترین تلاش خود را با مواد احساسی فیلم‌نامه انجام می‌دهند، اما لحظات گیج‌کننده‌ای وجود دارد که تماشاگران سینما را مجبور می‌کند بیش از حد به تعلیق ناباوری خود بپردازند. به عنوان مثال، این یک جزئیات سخت‌گیرانه است، اما هر خانواده‌ای که کمپ می‌کند می‌داند که نباید یک اجاق گاز قابل حمل را داخل چادر روشن کنید. اما تقریباً همه اتفاقاتی که در سفر سرنوشت‌ساز کوله‌گردی میچ با کریستین و دوستانش رخ می‌دهد، دشوار است تا پردازش یا باور شود. و رفتار میچ و پسران بعد از یک رویداد فاجعه‌بار اصلاً منطقی نیست. از آنجایی که بقیه فیلم یک آزمایش دردناک طولانی است، هر صحنه یادآوری عجیبی از اتفاقاتی است که در سفر کمپینگ از دست رفته است.