دره

در دره، میچ و کارولین بیانچی (اریک دین و تری پولو) از نظر عاطفی پس از قتل و خودکشی وحشتناک دوستان صمیمی شان از هم جدا می شوند. در تلاش برای درک این عمل وحشتناک، این دو به دنبال پاسخ ها می گردند و در این فکر هستند که شاید داستان پیچیده تری در پس این ماجرا وجود داشته باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد عناصری که یک فیلم را مبتنی بر ایمان می‌سازند، صحبت کنند. آیا دره وادی مقدس واجد شرایط است؟ چگونه با دیگر فیلم‌های مبتنی بر ایمان که دیده‌اید، مقایسه می‌شود؟
• گاهی اوقات بخشش می‌تواند برای فردی که می‌بخشد، ابزار قدرتمندتری نسبت به فردی که مورد بخشش قرار می‌گیرد، باشد.
• چگونه می‌توان با یافتن هدف در تراژدی به مردم در مدیریت اندوهشان کمک کرد؟ آیا فکر می‌کنید این اتفاق در اینجا هم می‌افتد؟
• این مفهوم «لمس فرشته» یک ابزار رایج در داستان‌سرایی است. چرا فکر می‌کنید فیلم‌نامه‌نویسان مرتب به سراغ آن می‌روند؟

والدین باید بدانند که The Ravine یک درام جنایی واقعی مبتنی بر ایمان است در مورد قتل و خودکشی توسط شوهری که همسر و فرزندش را به قتل رسانده است. بر اساس کتابی از رابرت و کلی پاسکوزی، مربیان زندگی که مدیران سازمانی هستند که از اصول "راز" پیروی می‌کند، این درام سنگین داستان بهترین دوستان قربانیان (اریک دین و تری پولو) را دنبال می‌کند که از اینکه چگونه دوست خندان و راحت‌شان می‌تواند چنین اعمال وحشتناکی انجام دهد، متحیر و ناراحت هستند. رویدادهای وحشتناک خشونت‌بار - مردی که همسر و فرزندش را با یک جسم سخت می‌زند، خنجر می‌زند، خفه می‌کند، شلیک می‌کند و از صخره به پایین پرتاب می‌کند - بارها و بارها تکرار می‌شود. یک واسطه پیامی را در مورد قدرت بخشش تحویل می‌دهد (در حالی که به صورت کلیشه‌ای به تصویر کشیده می‌شود)، اما بینندگان ممکن است در مورد اینکه چرا قاتل با همدردی به تصویر کشیده می‌شود، گیج شوند. یک شخصیت منفی سیگار می‌کشد، چند صحنه در یک بار اتفاق می‌افتد و یک مورد از فحاشی (s--t) وجود دارد. گفتگوها به خدا و زندگی پس از مرگ می‌پردازد، اما حتی مخاطبان مسیحی احتمالاً در اینجا خیلی رستگاری پیدا نمی‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم جنایی واقعی از ابتدا تاریک و غم‌انگیز است و با وجود نیت خوب، به‌دلیل اجرای ضعیف، گیج‌کننده و خسته‌کننده می‌شود. این تا حدی به این دلیل است که ما شاهد روند رهایی و تخلیه‌ی هیجانی زوج کارگردان و نویسنده‌ی فیلم، رابرت و کلی پاسکوزی، هستیم که برای اولین بار در حال ساخت فیلم هستند و تلاش می‌کنند از یک تراژدی واقعی، چیزی مثبت بسازند. در واقع، این زوج از دست دادن دوستانشان را به چیزی مثبت برای خودشان تبدیل می‌کنند، اما چیزی برای دیگران در این فیلم وجود ندارد. پیام‌های معنوی زیادی در فیلم وجود دارد که تقریباً قابل درک هستند، اما مثل باد گرم بالا می‌روند و بعد ناپدید می‌شوند.مشکلات فیلم دره فراوان است. بازی و فیلمبرداری خوب است، اما نویسندگی و کارگردانی نه، با صحنه‌های طولانی، سخنرانی‌ها و کلیشه دادن قدرت‌های ویژه به تنها شخصیت سیاه‌پوست فیلم. همچنین عجیب است که یکی از سخنرانی‌های فیلم درباره گرامی‌داشت یاد درگذشتگان است، زیرا فیلم این کار را نمی‌کند. بینندگان اطلاعات معناداری در مورد قربانیان دریافت نمی‌کنند. و این واقعاً بی‌احترامی است که به جای دوری از لحظات وحشتناک، قتل همسر و پسر با جزئیات وحشتناکی تکرار می‌شود. علاوه بر این، بررسی روانشناختی شوهر/مجرم آشفته به طور عجیبی همدلانه است: ما می‌فهمیم که دنی ترنر (پیتر فاسینلی) قهرمان فوتبال دبیرستان بود که به دلیل ورود به یک خانه و کتک زدن مردی تا حد مرگ به زندان رفت. در بخشی از فیلم که قصد نشان دادن قدرت بخشش را دارد، قربانی آن جرم از دنی دفاع می‌کند تا او را زودتر آزاد کنند. او برای مدتی خوب است، اما بعد خانواده‌اش را می‌کشد، بنابراین پیام فیلم مشکل‌ساز است. اما در نهایت، تمرکز فیلم بر بازیکنان قتل نیست، بلکه بر رنج دوستانشان، خانواده بیانچی است. و به جز شانه کردن موهای کودک بازمانده، این زوج به نظر می‌رسد که دخالت کمی در این رویدادهای وحشتناک دارند، فراتر از خودشیفتگی خود در مورد یک تراژدی وحشتناک.