عقب‌گرد

ابی بروکس (نویسنده و قایقران سابق سارا مگان توماس) یک هدف قبل از سی‌اُمین سالگرد تولدش دارد: قرار گرفتن در تیم قایقرانی زنان المپیک. اما بعد از ناکامی در قرار گرفتن در قایق برای دومین المپیک متوالی، او از جایگاه جایگزین خود دست می‌کشد و به شهر زادگاهش فیلادلفیا برمی‌گردد، جایی که مادرش (مارگارت کالین) امیدوار است او شغلی پردرآمد قبول کند. در عوض، ابی تصمیم می‌گیرد از جف (جیمز ون در بیک)، معشوق سابقش، بخواهد که به او شغلی به عنوان مربی تیم قایقرانی دختران در دبیرستان سابقشان بدهد. ابی، که اکنون مربی است، پتانسیل خاصی در دو دختر، هانا (الکساندرا متز) و سوزان (مریدیت آپلفبام) می‌بیند، که فقط به راهنمایی درستی نیاز دارند تا بتوانند به رگاتا سلطنتی هنلی در انگلستان، که در سطح جهانی مشهور است، راه پیدا کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع بحث کنند که چرا فیلم‌های ورزشی بیشتر بر مردان/پسران تمرکز دارند تا زنان/دختران. چه مثال‌هایی در هر دو دسته می‌توانید به یاد بیاورید؟
• آیا در این رشته ورزشی چیزی در مورد قایق‌رانی آموختید که قبلا نمی‌دانستید؟ آیا به نظرتان ورزشی است که مایل به امتحان آن باشید؟
• آیا فکر می‌کنید آبی در نهایت تصمیم درست را گرفت؟ آیا باید رویای خودش را به جای رویای دانش‌آموزانش انتخاب می‌کرد؟

والدین باید بدانند که فیلم Backwards یک درام ورزشی است که بیشتر بر سفر مربی تمرکز دارد تا بر گروهی از بازیکنان. این فیلم که توسط یک قایقران سابق نوشته و بازی شده است، نگاهی به ورزشی می‌اندازد که معمولا در فیلم‌ها به تصویر کشیده نمی‌شود (قایقرانی) و دختران را تشویق می‌کند تا ورزشکار درون خود را کشف کنند. در حالی که محتوای فیلم به طور کلی ملایم است -- یک بار از کلمه "s--t" استفاده شده است (همراه با برخی توهین‌های ملایم‌تر) و کمی هم غُر زدن/بوسیدن -- تم‌های فیلم ممکن است برای کودکان زیر ۱۰ سال کمی بالغانه (یا خسته‌کننده) باشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم، داستانی از شکست در آغاز و در عین حال فیلمی ورزشی و الهام‌بخش است. بکواردز فیلمی است که کاملاً به بازی ستاره‌اش وابسته است و توماس در این نقش ناکام می‌ماند. هرچند که عشق او به قایقرانی (عنوان فیلم اشاره به این واقعیت دارد که این تنها ورزشی است که در آن با حرکت به سمت عقب برنده می‌شوید) قابل انکار نیست، اما او فاقد جذبه و کاریزما برای ایفای چنین نقشی است. به علاوه، فیلم به نظر می‌رسد که هم خودش و هم شخصیت اصلیش را بیش از حد جدی می‌گیرد. در این فیلم نشانی از شادی (حداقل خارج از آب)، طنز و شیمی بین بازیگران وجود ندارد، چه در مورد علاقه‌ی عاشقانه‌ی احتمالی ابی، چه در مورد شاگردانش و چه حتی در مورد مادرش.یکی از صحنه‌های به‌یادماندنیِ اندکِ فیلم، لحظه‌ای کوچک اما گویا است، وقتی آبی آشفته و بی‌قرار، خود را با آبنبات‌های توکسی سیر می‌کند و آنها را در دهانش می‌فشارد، گویی شیرینی چسبناکشان می‌تواند حس ناکامیِ طاقت‌فرسای او را از بین ببرد. در این صحنه دیالوگی وجود ندارد، اما این عمل یادآورِ تاثیرگذاری از همه چیزهایی است که آبی برای چهار - در واقع هشت - سال تمرین فدا کرده است، اما هنوز کافی نبود. در نهایت، رویای آبی به حقیقت می‌پیوندد، اما با قیمتی که او حاضر به پرداخت آن نیست. این فیلم نه مانند هوزیرها و نه مانند تایتان‌ها را به یاد می‌آورد، اما حداقل، برای یک بار، درباره‌ی جاه‌طلبیِ ورزشکاران زن است.