Bumblebee

جنگ داخلی میان تبدیل‌شوندگان در سیاره سایبرتران در جریان است و در همین حین، اپتیموس پرایم، رهبر مقاومت اتوبوت‌ها (با صدای پیتر کالن) یکی از افسران جوان خود به نام بی-۱۲۷ (دیلن اوبرایان) را به زمین می‌فرستد تا پایگاهی ایجاد کند، از ساکنان زمین محافظت کند و منتظر هم‌پیمانان خود بماند. اما دو تن از دی셉تیکون‌ها به دنبال بی-۱۲۷ هستند و او را زخمی کرده و جعبه صدای او را از کار می‌اندازند. در سال ۱۹۸۷ در کالیفرنیا، دختری به نام چارلی (هیلی استاینفلد) در روز هجدهمین سالگرد تولدش، در حال جستجو در یک گورستان ماشین، یک فولکس واگن قدیمی زردرنگ پیدا می‌کند. چارلی که هنوز در سوگ مرگ پدرش است، ماشین قدیمی را تعمیر می‌کند و آن را به یک ربات بیگانه تبدیل می‌کند که بامبلبی نام دارد. چارلی با بامبلبی دوست می‌شود و او را به ممو (خورخه لندبورگ جونیور)، همسایه خود معرفی می‌کند. در همین حین، دو مامور اجرای قانون دیسپتیکون به نام‌های شاتر (آنجلا باسست) و دراپکیک (جاستین ترئو) به زمین آمده و ماموران دولتی از جمله یک مامور که با اکراه نقش خود را ایفا می‌کند (جان سینا) و یک مامور شگفت‌زده (جان ارتیز) را متقاعد می‌کنند تا با آنها برای یافتن بامبلبی که یک "فراری خطرناک" است، همکاری کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونتی که در فیلم بامبلبی وجود دارد، صحبت کنند. آیا این خشونت بیشتر، کمتر یا همانقدر که انتظار داشتید، است؟ چگونه می‌توان آن را با خشونت موجود در سایر فیلم‌های تبدیل‌شوندگان مقایسه کرد؟ تاثیر خشونت رسانه‌ای بر کودکان چیست؟
• تفاوت‌های دیگر این فیلم با دیگر فیلم‌های تبدیل‌شوندگان چیست؟ چه چیزی در این قسمت مورد پسند شما بود؟ آیا دوست دارید قسمت‌های بیشتری ساخته شود؟
• آیا هیچ‌یک از این شخصیت‌ها را به‌عنوان الگو و سرمشق می‌پندارید؟ چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را به نمایش می‌گذارند؟ چرا کار تیمی و شجاعت اهمیت دارند؟

بامبلبی یک پیش‌درآمد در دنیای ترانسفورمرز است که در سال ۱۹۸۷میلادی جریان دارد و هیلی استاینفلد در آن نقش چارلی، یک نوجوان علاقه‌مند به ماشین را بازی می‌کند که یک فولکس واگن قورباغه‌ای زرد پیدا می‌کند که در واقع همان اتوباتی است که در عنوان فیلم از آن صحبت می‌شود. این ماجراجویی مناسب نوجوانان کمی خشونت، زبان و صحنه‌های جنسی (رابطه عاشقانه در فیلم کمرنگ و بسیار پاک است) کمتری نسبت به فیلم‌های قبلی سری ترانسفورمرز دارد. با این حال، هنوز صحنه‌های بزرگ مبارزه بین ترانسفورمرها و بین ترانسفورمرها و انسان‌ها وجود دارد؛ از اسلحه استفاده می‌شود (یکی از آن‌ها انسان‌ها را به یک ژله شفاف تبدیل می‌کند)، تخریب انفجاری وجود دارد و بامبلبی شکنجه می‌شود. زبان فیلم شامل چند مورد استفاده از کلمات "احمق" و "لعنت" می‌شود؛ اما برخلاف فیلم‌های قبلی این سری، هیچ شوخی بی‌ادبانه یا sexist وجود ندارد. چارلی یک شخصیت اصلی شجاع و ظریف است و فیلم تم‌های واضحی از کار تیمی و دوستی دارد.

استعداد و بیانگری استاینفلد و فیلمنامه‌ای دقیق، این پیش‌درآمد را از «غیرضروری» به «تاثیرگذار و سرگرم‌کننده‌ی غافلگیرکننده» ارتقا می‌بخشد. مقایسه بین بمبلبی و ای.تی. آسان است، زیرا چارلی تقریباً بلافاصله با بیگانه‌ای که صدایی ندارد و ترسو است، ارتباط برقرار می‌کند. آنها با کلیپ‌های فیلم‌ها و نوارهای کاست موسیقی دهه 80 با هم ارتباط برقرار می‌کنند (او به صورت خنده‌داری گروه موسیقی اسمیتز را که یکی از گروه‌های مورد علاقه و غمگین چارلی است، بیرون می‌اندازد و ترجیح می‌دهد آهنگ‌های رادیویی که می‌توانند برای او صحبت کنند را گوش دهد). همکار چارلی، همسایه‌ی دوست‌داشتنی او است که لندبورگ آن را با صداقت کمدی شیرینی بازی می‌کند. شیمی بین آنها دوست‌داشتنی است، فقط با کمی عاشقانه - تغییری لازم از فیلم‌های قبلی.تراويس نايت، در نخستين تجربه کارگرداني فيلم لايکاو زنده خود با فيلمنامه‌اي از کريستينا هادسون، کارگرداني اين فيلم را بر عهده دارد و حس و حالي را به تصوير مي‌کشد که با فيلم‌هاي لايکا که کارگرداني/توليد کرده است، همخواني دارد (کوبو و بوسترولز): نوجوان تنها و داغداري در سفري غيرمنتظره قدم مي‌گذارد، سفري که در آن درباره خود و ميراثش بيشتر مي‌آموزد. شايد تراويس نايت در نگاه نخست گزينه مناسبي براي کارگرداني اين فيلم زنده به نظر نرسد، اما با توجه به علاقه‌اش به داستان‌هاي بلوغ که شخصيت‌هاي حساس و شجاعي دارند، کارگرداني او منطقي به نظر مي‌رسد. در نهايت، نيازي به ساخت اين پيش‌درآمد نبود، اما بسيار بهتر از حد انتظار از کار درآمده و از نظر داستان‌پردازي، بهترين فيلم از مجموعه ترانسفورمرز تاکنون بوده است.