گودال فضایی

کالب (عیسی راسل-بیلی) به‌تازگی پدرش را از دست داده و یتیم شده، چرا که مادرش هفت سال پیش درگذشته است. او در یک کلونی ماه زاده و بزرگ شده و اکنون طبق قوانین به سیاره‌ای به نام اُمگا فرستاده خواهد شد؛ سفری که شامل ۷۵ سال خواب کریوژنی می‌شود. او نمی‌خواهد دوستانش را ترک کند، که شامل بهترین دوستش دیلن (بیلی بارات)، مارکوس بیمار مزمن (تام بویس)، بورنِی نگران (ارسون هونگ) و تازه‌واردی از زمین به نام آدیسون (مکنا گریس) می‌شوند. دوستان خود را به خطر می‌اندازند تا به کالب کمک کنند تا سفری نهایی به سطح ماه داشته باشد تا آرزوی آخر پدر و مادرش را برآورده کند - که او یک مکان خاص را در یک دهانه پیدا کند که پدرش از او خواسته بود که از آن بازدید کند. چیزی که کالب آنجا کشف می‌کند - و خطرات غیرمنتظره‌ای که دوستان در سفر خود با آن مواجه می‌شوند - دوره‌ای در زندگی آنها خواهد بود که هرگز فراموش نخواهند کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی نمایش زندگی در کلونی ماه و سیاره امگا در فیلم کراتر صحبت کنند. آیا آن چیزی بود که شما تصور می‌کردید؟ چه تفاوت‌هایی وجود داشت؟
• چرا برای پدر کالب اینقدر مهم است که پسرش حس طبیعت را روی زمین تجربه کند؟ آیا این فیلم پیام‌های زیست‌محیطی دارد؟ اگر اینطور است، آن پیام‌ها چیست؟
• ما فقط یکی از والدین را در فلش‌بک‌ها می‌بینیم. در غیر این صورت، آنها از نظر فیزیکی غایب هستند، اما تصمیمات زندگی آنها تاثیر فوری بر زندگی فرزندانشان دارد. چگونه نقش والدین را در این فیلم توصیف می‌کنید؟
• چگونه نوجوانان در سریال کراتر با چالش‌های مختلف، از جمله برخی تهدیدات مرگبار، با استقامت برخورد می‌کنند؟ انگیزه آنها برای ادامه دادن چیست؟

در آینده‌ای دور، بیش از ۲۰۰ سال بعد، گروهی متنوع از نوجوانان روی ماه زندگی می‌کنند. آنها خود را در موقعیت‌هایی بالقوه خطرناک برای زندگی قرار می‌دهند، از جمله اینکه تقریباً به فضای بیرون پرتاب می‌شوند، یا اینکه به دلیل اتمام اکسیژن، دچار مشکل می‌شوند. یکی از اعضای گروه، مارکوس (تام بویس)، دچار بزرگ شدن قلب خود است و زمانی که داروهایی را که باید مصرف کند، فراموش می‌کند، تقریباً بیهوش می‌شود. آنها همچنین شجاعت و پشتکار خود را نشان می‌دهند و با به دست گرفتن اختیار سرنوشت خود، چالش‌هایی را پشت سر می‌گذارند تا به کالِب یتیم (عیسی راسل-بیلی) کمک کنند تا آرزوی پدر درگذشته‌اش را برآورده کند و در این مسیر از یکدیگر مراقبت می‌کنند. به طور کلی، بزرگسالان قابل اعتماد نیستند و والدین به دلایل مختلف از جمله مرگ یا ترک کردن، کودکان خود را تنها می‌گذارند و یکی از آنها تصور می‌شود که خودکشی کرده است. زبان فیلم بیشتر شامل طعنه‌ها و عبارات تعجب‌آوری مانند "لعنت"، "بازنده"، "مزخرفه"، "احمق"، "ابله"، "ای بابا"، "بی‌عقل"، "عجیب"، "عجیب و غریب"، "ترسو" و "ای خدا" می‌شود. این فیلم پیام‌های مثبتی درباره قدردانی و حفظ کره زمین دارد.

این فیلم در ماه و 234 سال در آینده اتفاق می‌افتد، اما داستان آن شبیه یک ماجراجویی کودکانه در هر محیطی امروز یا حتی در گذشته است. در این حس، «کراتر» مخاطبان جوان، احتمالا نوجوان را هدف قرار داده است. قابل توجه است که تعداد بسیار کمی بزرگسال در آن حضور دارند (و نمی‌توان به هیچ‌کدام از آنها اعتماد کرد). اما پیش‌زمینه داستان نیز کمی معیوب به نظر می‌رسد - کسی ممکن است تصور کند که بچه‌هایی که در یک گنبد تک‌رنگ در ماه بزرگ شده‌اند، باید به‌گونه‌ای با بچه‌های امروزی متفاوت باشند. شخصیت‌ها، لحظات احساسی و پیچش‌های داستانی همه کمی واضح و آشکار به نظر می‌رسند که توسط موسیقی دست‌گیرکننده‌ای که ممکن است سطح سلیقه و شعور بینندگان جوان امروزی را دست‌کم بگیرد، تاکید می‌شوند. همه این‌ها علی‌رغم طراحی صحنه جالب ماه و پنج بازیگر جوانی است که بهترین تلاش خود را در این نقش‌ها می‌کنند که طیفی از واکنش‌های احساسی را از هر کدام از آنها می‌طلبد.این فیلم تلاش می‌کند تا مخاطب خود را به یاد گذشته و آنچه که اکنون داریم، یعنی زمین عزیز (و بازی بیسبال) بیندازد. همچنین به شخصیت‌های جوان خود دلایلی می‌دهد تا از والدین خود ناراضی باشند، از طلاق‌های بد تا ترک کردن آنها. نسل‌های قبل از بزرگسالان نتوانستند زمین را نجات دهند یا به برنامه‌های اولیه خود برای مستعمره کردن ماه عمل کنند، بلکه به جای آن، سیستم فاسدی را انتخاب کردند که کارگران را در فضا استثمار می‌کند. نفرت جوانی آنها در صحنه‌ای که آنها در یک خانه مدل را در یک خشم شادانه پاره می‌کنند، منعکس می‌شود. این صحنه با موسیقی راک و فیلمبرداری اسلو موشن، صحنه کلاسیک شورش نوجوانی است. مشکل این است که این کودکان از این تخریب یا از به خطر انداختن مکرر زندگی خود در سفر ماه چیزی نمی‌آموزند. همه اینها باید یک ماجراجویی زندگی‌ changing باشد، اما آنقدر بی‌اثر است که گویی در فضای بیرونی اتفاق می‌افتد.