فرشته از جهنم

در میانه یک روز معمولی، آلیسون (مگی لارسن) متوجه می‌شود که یک مزاحم دارد، شعبده‌باز عجیب و غریب که در بازار محلی کشاورزان محله‌شان اجرا می‌کند. اما آن شعبده‌باز واقعا شعبده‌باز نیست—امی (جین لینچ) در واقع فرشته نگهبان آلیسون است. بگذارید بگوییم فرشته‌ای از جهنم، چون امی اصلا فرشته‌وار نیست. او فحش می‌دهد، مشروب می‌خورد، و در زندگی آلیسون دخالت می‌کند به طوری که به نظر اصلا مفید نمی‌رسد. در همین حال، آلیسون باید هویت واقعی امی را از برادر بازنده اما دوست‌داشتنی‌اش برد (کایل بورنهایمر) و پدرش مارو (کوین پولاک) که هر دو دوست‌داشتنی اما آزاردهنده هستند مخفی کند. برد در گاراژ آلیسون زندگی می‌کند و مارو با آلیسون یک مطب پوست‌شناسی دارد. خیلی چیزها هست که باید مراقبشان بود. خوشبختانه، آلیسون یک فرشته نگهبان در کنارش دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت برنامه‌های تلویزیونی درباره جادو و قصه‌های پریانی صحبت کنند. چه برنامه‌های دیگری را می‌توانید نام ببرید؟ سریال فرشته از جهنم در چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی با این برنامه‌ها دارد؟
• اگر ایمی به جای فرشته، جن بود، این نمایش چگونه تغییر می‌کرد؟ جادوگر؟ پری؟ لپرکان؟ ایمی می‌تواند چه موجودات جادویی دیگری باشد و چگونه می‌تواند چیزها را تغییر دهد؟

والدین باید بدانند که فرشته از جهنم یک کمدی در مورد یک فرشته محافظ غیرمتعارف است که در زندگی یک متخصص پوست دخالت می‌کند. این نمایش ظاهراً این موضوع که فرشته به نظر می‌رسد یک نوشنده سنگین است را جالب و جذاب می‌داند؛ او یک فلاسک حمل می‌کند، در بارها وقت می‌گذراند و اغلب به مست بودن یا مستی اشاره می‌کند. بسیاری از صحنه‌ها در بارها اتفاق می‌افتند و شخصیت‌ها کوکتل، آبجو و شات می‌نوشند. انتظار فحش‌های ملایم، معمولاً جهنم، لعنتی یا احمق، و برخی بحث‌های نامناسب در مورد عملکرد بدن، رابطه جنسی و صمیمیت را داشته باشید. بیشتر نوجوانان می‌توانند با این اکشن ملایم و بی‌ادبی کنار بیایند، اما احتمالاً به این شخصیت‌ها علاقه‌ای نخواهند داشت.

این نوع نمایشی است که هر حرکت کمدی خود را به روشنی نشان می‌دهد (و نه، تبدیل کردن فرشته به یک نوشنده را نمی‌توان ایده تازه‌ای دانست)، اما حضور بازیگران و شوخی‌های تقریبا تند، آن را سرگرم‌کننده می‌کند. جین لینچ در نمایش‌هایی مانند Glee و Party Down، حضوری قابل اعتماد و جذاب داشته است، و کوین پولاک نیز همیشه حضوری خوشایند و دلنشین در صفحه‌های بزرگ و کوچک داشته است. از طرف دیگر، آلیسون، نمونه‌ای از شخصیت‌های خسته‌کننده تلویزیونی است، بلوندی زیبا اما ظاهرا دست و پا چلفتی که به شکلی مشکوک برای شغل عالی خود جوان است.آنچه که این کمدی را کم‌مایه می‌کند این است که برای بینندگان دشوار است که درگیر شوند، صرف نظر از اینکه چند صحنه «جین لینچ به طور جذاب توهین می‌کند» به سمت مخاطب پرتاب شود. برخی از شوخی‌ها به هدف می‌خورد -- ایمی در نهایت آلیسون را متقاعد می‌کند که او مراقب او بوده است با فاش کردن اینکه او می‌داند آلیسون اولین دوره قاعدگی خود را در رستوران رد لابستر داشته است -- اما همه چیز به همان اندازه جعلی به نظر می‌رسد، و نه به طور آشکار، مانند هر یک از آن سریال‌های کمدی «جادویی» دهه 1960 (مجموعه‌های تلویزیونی جادوگران و رؤیای جینی). این نمایش به اندازه کافی خوب است با بازیگران با استعداد اما قطعاً یک برنامه تلویزیونی تعیین‌کننده نیست.