چهل و دو گرم

در فیلم مستند «۴۲ گرم»، جک سی. نیول، کارگردان، داستان جیک بیکلهاپت، سرآشپز جوان و مستعدی را روایت می‌کند که پس از یک دهه تلاش در صحنه آشپزی شیکاگو، احساس می‌کند به جایی نرسیده است. جیک پس از سال‌ها کار کردن در رستوران چارلی تراتر، یکی از رستوران‌های برتر شیکاگو، آنجا را ترک می‌کند و متوجه می‌شود که آشپزی همچنان عشق اوست. با حمایت و کمک همسرش، الکسا ولش، که خود شاغل است، آن‌ها یک رستوران «زیرزمینی» (بدون مجوز) را راه‌اندازی می‌کنند و هر آخر هفته در خانه کوچک خود، غذای عالی را به ۱۵ غریبه سرو می‌کنند. آن‌ها نام رستوران خود را «سوس رایزینگ» می‌گذارند که به معنای «زیر» در زبان فرانسوی است و به نقش جیک به عنوان سرآشپز در رستوران‌های دیگر اشاره دارد. الکسا، همسر خردمند و فداکار جیک، می‌گوید که جیک به محلی برای ابراز خلاقیت آشپزی‌اش نیاز دارد. موفقیت و اشتیاق جیک آن‌ها را به سمت افتتاح یک رستوران واقعی سوق می‌دهد. آن‌ها طبقه همکف آپارتمان خود را اجاره می‌کنند و یک رستوران فست‌فود مرغ را به رستورانی ۱۸ نفره با غذاهای عالی تبدیل می‌کنند که نمایانگر شخصیت عمیق جیک و الکسا است. نیول، کارگردان، مراحل تحقیق و توسعه منو را به تصویر می‌کشد و آزمایش‌های جیک در ترکیب مواد غذایی را ثبت می‌کند. این کار طولانی، پرجزئیات و سخت است. جیک می‌گوید احساس می‌کند مانند یک «زندانی» در رستوران خودش است. ما شاهد شب افتتاحیه پراسترس در سال ۲۰۱۴ هستیم، جایی که جیک به پرسنل خود در آشپزخانه باز دستور می‌دهد و از آنچه که تنبلی و ناتوانی کارکنانش می‌پندارد، تکان می‌خورد. لیست اهداف جیک بلندپروازانه است، از جمله کسب ستاره‌های راهنمای میشلن. کسب ستاره در اولین سال افتتاح رستوران بسیار نادر است، اما جیک انتظار دارد و امیدوار است که دو ستاره کسب کند، اگرچه در آن زمان، تنها دو رستوران در شیکاگو دو ستاره داشتند. دوربین لحظه‌های پرتنش انتظار جیک و الکسا را برای شنیدن خبر کسب ستاره‌ها ثبت می‌کند. اندکی پس از آن، رستوران دو سال موفق را پشت سر می‌گذارد. جیک و الکسا، که در طول افتتاح رستوران استرس‌های زیادی را تحمل کردند، از جمله مشکلات الکلی، جابجایی پرسنل و از دست دادن سه نفر از چهار والدین خود، در نهایت طلاق می‌گیرند. رستوران چند ماه بعد تعطیل می‌شود.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد کمال‌گرایی در فیلم ۴۲ گرم بحث کنند. آیا می‌توانیم انسان کامل و بی‌نقصی باشیم؟ اگر نه، آیا تلاش برای بهترین بودن خودمان قابل قبول است؟ اگر ما آماده‌ایم تا جایی که می‌توانیم سخت کار کنیم، آیا منصفانه است که نسبت به کسانی که تمایلی به تلاش مشابه ندارند، بی‌حوصله و عصبانی باشیم؟ چرا بله یا خیر؟»
• «جیک از سرآشپز بزرگی که او را آموزش داده است، تمجید می‌کند، اما وقتی با کارکنانش عصبانی می‌شود، به یاد می‌آورد که مربی‌اش چقدر بد با او رفتار کرده است. آیا فکر می‌کنید افرادی که بد با آنها رفتار می‌شود، احتمال دارد با دیگران بد رفتار کنند؟»
• جیک غذا را به‌عنوان راهی برای بروز خلاقیت و ارتباط با دیگران می‌بیند. آیا زمینه‌های دیگری وجود دارند که افراد بتوانند در آن‌ها خلاقیت خود را نشان دهند، فراتر از فعالیت‌های معمول هنری؟ آیا می‌توان به کسب‌وکار، اختراع، یا ورزش اشاره کرد؟ آیا می‌توانید موارد بیشتری نام ببرید؟

«والدین باید بدانند که 42 گرم مستندی درباره‌ی یک سرآشپز/هنرمند غذایی است که کار خود را با اداره‌ی یک رستوران غیرقانونی در خانه‌اش آغاز کرد و سپس به یک ستاره‌ی آشپزی تبدیل شد. جیک بیکلهاپت تحمل کمی برای چیزی کمتر از بهترین دارد، بنابراین با زبان صریح و انتخاب کلمات، از جمله "لعنتی" و "م**" زمانی که ناراضی است، صحبت می‌کند. اما همین ترکیب کمال‌گرایی، جنون و بی‌صبری است که او را هم به یک شخصیت جذاب و هم آزاردهنده در این داستان تبدیل می‌کند. در این فیلم، که نام رستوران شیکاگوی او را به عنوان عنوان فیلم به اشتراک می‌گذارد، به الکلی بودن اشاره شده و بزرگسالان شامپاین، آبجو و مشروبات الکلی مصرف می‌کنند. مادر همسرش به مراقبت تسکینی نیاز دارد، و سه نفر از والدین جیک و همسرش در طول فعالیت رستوران‌شان فوت می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.»

«این مستند نگاهی جذاب به فرآیند خلاقانه یک سرآشپز و پشتکار، تلاش طاقت‌فرسا و اراده لازم برای ایجاد رستورانی است که حس هنری آشپزی او را منعکس می‌کند. این جهان، دنیایی خاص و منحصر به افرادی است که توانایی پرداخت هزینه‌های گزاف آن را دارند، و مسئله مشکل الکلی بودن جیک به‌طور مختصر و شاید کمی بیش از حد ساده از آن گذر شده است. اما نکته مهم‌تر این است که کارگردان، نیول، از تکنیک‌های برش پرشی، نمایش تصاویر در کنار هم، سرعت‌بخشی به زمان و فیلمبرداری نزدیک استفاده می‌کند تا به درستی نمونه‌ای از کار پرشور و ظاهراً لذت‌بخش جیک را به ما ارائه دهد. گویی نمای نزدیک قرار است عنصر از دست رفته‌ای را که سینما هرگز نمی‌تواند به تصویر بکشد، یعنی طعم واقعی این غذاها را، به ما نشان دهد. ترکیب‌بندی سینمایی او تقلید و نمایشی است از ترکیب‌های جسورانه، خودآگاه، رنگارنگ و مجسمه‌وار جیک که بر روی بشقاب‌های سفالی راکو و کاسه‌های چوبی به شکل آمیبا چیده می‌شوند.»«نه جیک و نه کارگردان، شخصیت ناقص جیک را آراسته و زیبا نشان نمی‌دهند. تا زمانی که طلاق در تایپ‌فیس شیک در انتهای ۴۲ گرم اعلام می‌شود، هیچ بیننده‌ای شگفت‌زده نخواهد شد که جیک و الکسا نتوانستند ازدواجشان را حفظ کنند. در واقع، زیر جشن خلاقیت جیک، در تمام طول فیلم، حس قریب‌الوقوع فاجعه‌ای وجود دارد، این حس که عصبانیت انفجاری جیک آسیب‌های جبران‌ناپذیری به خود یا دیگران وارد می‌کند، یا اینکه بازخورد مثبت ممکن است او را خراب کند به جای اینکه او را به تلاش برای بهتر شدن سوق دهد. در مجموع، بیننده با همدلی به این فکر می‌کند که بعد از این چه اتفاقی برای جیک و الکسا خواهد افتاد.»