مغالطه

در پارادوکس، مرد کلاه سیاه (نیل یانگ) روی صندلی می‌نشیند و گیتار آکوستیک می‌نوازد در حالی که در یک چشم‌انداز رؤیایی وسترن قرار دارد. او در میان سایر کابوی‌ها با نام‌هایی مثل وید و پارتیکل کید قرار دارد که با هم ورق بازی می‌کنند، با تفنگ و اسلحه راه می‌روند، در جویبار شنا می‌کنند و درباره غذا، آب و چرخه وجود اظهارنظرهای کوتاه و بامزه می‌کنند. بعدتر، مرد کلاه سیاه با رد (ویلی نلسون) در آستانه یک دوئل قرار می‌گیرد، اما به جای آن با هم همکاری می‌کنند تا یک بانک بذر را سرقت کنند. در میانه این دنیای سورئال از دنیم‌های خاک گرفته و پیام‌های رمزآلود، نیل یانگ و گروهش در یک کنسرت زنده در تلوراید، کلرادو به اجرای موسیقی می‌پردازند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های موسیقی بحث کنند. این فیلم چگونه در مقایسه با فیلم‌های دیگر که در آن موسیقی‌دانان مشهور به صورت زنده در کنسرت اجرا می‌کنند، قرار می‌گیرد؟
• برای بسیاری از موسیقی‌دانان سبک یانگ، غرب وحشی همیشه جذابیتی رمانتیک داشته است. موسیقی‌دانانی مثل یانگ، باب دیلن، ایگلز و بند، گاهی اوقات به نظر می‌رسد که تصویری از خودشان را به عنوان قانون‌شکنان به نمایش می‌گذارند. چه چیزی در فیلم‌های وسترن جذاب است و چگونه تصویر رمانتیک شده از قانون‌شکنان می‌تواند برای یانگ و هم‌عصرانش قابل‌درک و مرتبط باشد؟
• چگونه این فیلم پیام‌های زیست‌محیطی خود را منتقل کرد؟ آیا موثر بود؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که پارادوکس فیلمی در سال ۲۰۱۸ است که در آن نیل یانگ و گروهش نقش کابوی‌ها را در یک رویای وسترن بازی می‌کنند، نظرات رمزآلودی در مورد غذا، موسیقی و طبیعت بیان می‌کنند و سپس به اجرای موسیقی می‌پردازند. این فیلم داستان چندانی ندارد اما پیام آن قوی است: آب زندگی است، بذرهای غیر تراریخته خوب هستند. در این فیلم، کابوی‌ها در حالی که صحبت می‌کنند، کمی نوشیدنی می‌نوشند و در اطراف آتش اردوگاهی، سیگار ماری‌جوانا می‌کشند. گاهی الفاظ رکیک مانند فاک و شیت و انواع آن به کار می‌رود. بینندگان شاهد برهه‌ای از برهنگی خواهند بود: مردی که به داخل جوی آب می‌پرد (ران). برای والدینی که با موسیقی نیل یانگ بزرگ شده‌اند، این فیلم معرفی خوبی از صدای کلی یانگ برای نوجوانان آن‌ها است و نمایانگر بخش زیادی از فعالیت‌های او در طول دوران طولانی حرفه‌اش در موسیقی، زیبایی‌شناسی و فعالیت‌های اجتماعی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم موسیقی، زیبایی‌شناسی و پیام‌های فعالانه‌ای را به نمایش می‌گذارد که نیم قرن فعالیت نیل یانگ را تعریف کرده‌اند. در این مرحله، یانگ احتمالاً تنها اجراکننده‌ای است که می‌تواند این ترکیب عجیب از وسترن و کنسرت را بدون اینکه ظاهری متکبر و خودشیفته داشته باشد، به نمایش بگذارد. این فیلم به زمانی برمی‌گردد که یانگ، باب دیلن، ایگلز، بند و دیگر هنرمندان سبک کانتری-راک خود را به‌عنوان «خارج از قانون» می‌دیدند، همانند آنچه در پوسترهای «مطلوب: مرده یا زنده» با رنگ قهوه‌ای مایل به زرد دیده می‌شد. این فیلم همچنین یادآور فیلمی قدیمی‌تر و با ساختاری مشابه از نیل یانگ است، «اتوبان انسانی» محصول ۱۹۸۲، که در آن دنیس هاپر نقش آشپز را بازی می‌کند و یانگ در نقش کارگر پمپ بنزین ظاهر می‌شود، قبل از اینکه یک سکانس موسیقی طولانی داشته باشیم که در آن یانگ نسخه‌ای شگفت‌انگیز از «هی هی مای مای» را با (باور کنید یا نه) گروه Devo اجرا می‌کند (که در این فیلم در نقش تکنسین‌های یک نیروگاه هسته‌ای نشت‌دار ظاهر می‌شوند).موسیقی در سراسر پارادوکس، سرزمین رویایی غرب وحشی را سرگرم‌کننده نگه می‌دارد، اما اوج فیلمبرداری زنده آن ارزش دیدن را دارد. شروع آن آهسته است، با واماندگیِ آوازیِ امضای یانگ که شعرهایی را می‌خواند که مرزِ نوعی تقلید است، همان‌طور که جیمی فالون یانگ را تقلید می‌کند، اما وقتی گروه شروع به نواختن می‌کند، بیننده به این واقعیت انکارناپذیر یادآوری می‌شود که بیش از فعالیت‌ها و ادعاهای غرب وحشی، موسیقی اوست که به یانگ اجازه داده است تا چنین حرفه‌ای طولانی داشته باشد و برای نسل‌های بعدی نیز مرتبط بماند.