زندگی هوشمند

زندگی هوشمندانه سه نفر را دنبال می‌کند که دارای معلولیت‌های رشدی یا ذهنی (از جمله اوتیسم، سندروم داون و ضریب هوشی بسیار پایین) هستند و تلاش می‌کنند تا حداکثر استفاده را از فرصت‌ها برای زندگی پربار و مولد ببرند؛ فرصت‌هایی که فیلم معتقد است هر کسی در موقعیت آن‌ها باید داشته باشد. نایر، که مبتلا به اوتیسم است، به عنوان یک هنرمند تجسمی آینده‌دار نشان داده می‌شود. میکا، که ضریب هوشی گزارش شده او 40 است، در برنامه مطالعات معلولیت در دانشگاه سیراکوز شرکت می‌کند تا روزی بتواند تدریس کند. و نائومی، که سندروم داون و شخصیتی گرم و دلنشین دارد، برای حفظ شغل خود آموزش می‌بیند. هر سه نفر توسط اعضای خانواده، متخصصان و دیگران حمایت می‌شوند. کریس کوپر، برنده جایزه اسکار، نیز حضور دارد و داستان پسرش را که فلج مغزی دارد، به اشتراک می‌گذارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش افراد دارای معلولیت در رسانه‌ها صحبت کنند. فیلم زندگی هوشمند در مقایسه با سایر نمایش‌هایی که دیده‌اید، چگونه است؟
• این سه نفر خوش‌شانس هستند که حمایت زیادی دارند. در فیلم چه کسی به نظرتان به‌خصوص از نظر بخشندگی و/یا شجاعت و/یا مهربانی در زمان و انرژی‌اش، برجسته بود؟
• چگونه سوژه‌های فیلم استقامت و پایداری خود را نشان می‌دهند؟ چرا این یک قدرت شخصیتی مهم است؟
• آیا فکر می‌کنید این مستند از چیزی خاص حمایت می‌کند؟ اگر اینطور است، از چه چیزی؟

والدین باید بدانند که زندگی هوشمندانه مستندی ملایم در مورد افرادی است که دارای معلولیت‌های رشدی یا ذهنی (از جمله اوتیسم، سندروم داون و هوش بسیار پایین) هستند و با پشتکار و تلاش، از فرصت‌ها برای زندگی پرمعنا و رضایت‌بخش بهره می‌برند. آنها با چالش‌ها و دشواری‌های بسیاری روبرو می‌شوند که ممکن است نیاز به توضیح برای بینندگان جوان‌تر داشته باشد (که می‌تواند مفید باشد)، از جمله برخی مسائل دشوار خودمختاری. این فیلم بر سه موضوع اصلی تمرکز دارد، اما همچنین از حضور ستاره‌ای مانند کریس کوپر، برنده جایزه اسکار، که داستان پسرش را به اشتراک می‌گذارد، بهره می‌برد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

موضوعات این مستند قطعا الهام‌بخش هستند، اما فیلم‌سازی کمی پراکنده است و قدرت فیلم را محدود می‌کند. زندگی‌های هوشمندانه برخی از نتایج مثبت را به اشتراک می‌گذارد که زمانی که افرادی که دارای معلولیت‌های ذهنی و رشدی هستند، از نوع درست حمایت و فرصت‌ها برخوردار شوند، ممکن است. داستان‌های نایر، میکا و نائومی در کنار درس‌های تاریخی از گذشته (وحشیانه) اخیر ما قرار می‌گیرند. خیلی وقت پیش نبود که افرادی در موقعیت آنها احتمالا به موسساتی فرستاده می‌شدند که از زندان‌ها متمایز نبودند. کوپر می‌گوید که به خانواده‌اش توصیه شده بود پسرش جسی را به یک موسسه بفرستد؛ در عوض، آنها برای حضور او در برنامه‌های آموزشی استاندارد مبارزه کردند و او به یک دانش‌آموز ستاره و شاعر تبدیل شد.اما زندگی هوشمندانه فراتر از توصیه‌های خاص در مورد گنجاندن و آگاهی‌رسانی پیش نمی‌رود. در انتهای فیلم، پیوندی برای اطلاعات بیشتر ارائه می‌دهد، اما در خود فیلم جزئیات ملموس کمی خواهید یافت. هر موضوع از پشتیبانی فوق‌العاده‌ای برخوردار است؛ سخت است فکر نکنید که این امر بسیار نادر است. آیا راه‌حل‌هایی وجود دارد که بتوانیم دنبال کنیم، قوانینی که بتوانیم نمایندگان خود را به ایجاد آن‌ها ترغیب کنیم؟ آیا نرخ موفقیت برای برنامه‌های داده‌شده وجود دارد؟ از نظر دراماتیک، فیلم فاقد روایت پیش‌برنده است؛ موضوعاتی مطرح می‌شوند و رها می‌شوند. بنابراین در نهایت فیلم تا حدودی رضایت‌بخش نیست، علی‌رغم داستان‌های جذاب سوژه‌ها. قطعاً برای آن‌ها آرزوی موفقیت می‌کنید؛ فقط آرزو می‌کنید که فیلم دارای شروع، میانه و پایانی بود که شما را در حیرت از اتفاق بعدی قرار نمی‌داد.