خانم ویرجینیا

ویرجینیا والدین فورد، مادر مجردی است که از دست دادن پسر ۱۵ ساله‌اش جیمز به خاطر تاثیرات منفی خیابان‌های واشینگتن، دی.سی. می‌ترسد. او مصمم است و نمی‌خواهد پسرش از مدرسه انصراف دهد و به فروش مواد مخدر بپردازد، به همین خاطر او را در یک مدرسه خصوصی ثبت‌نام می‌کند و بعد از آن برای حفظ او در آن مدرسه به خاطر کمبود منابع مالی‌اش، باید بجنگد. وقتی نتواند شهریه را بپردازد، جنبشی را برای تغییر سیستمی که به او و هزاران دانش‌آموز کم‌درآمد دیگر آسیب می‌زند، به راه می‌اندازد. ویرجینیا از سوی کسانی که نمی‌خواهند تغییری رخ دهد، از سیاستمداران فاسد تا ارباب مواد مخدر محلی، که از او به خاطر خواستن تغییر مثبت در جامعه احساس تهدید می‌کند، مورد حمله و تهدید قرار می‌گیرد. ویرجینیا باید عمیق‌تر کند و قوی‌تر از چیزی که فکر می‌کرد، باشد. و او بدون کمک یک متحد غیرمنتظره، نماینده کنگره کلیف ویلیامز (متیو موداین) نمی‌تواند این کار را انجام دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه ویرجینیا چگونه قدرت‌های شخصیتی شجاعت و پشتکار را به نمایش می‌گذارد، صحبت کنند. به چه صورت می‌توان او را یک بازنده‌ی احتمالی در نظر گرفت؟ او چگونه موانعی را که توسط افراد قدرتمند در مقابلش قرار داده شده، از میان برمی‌دارد؟
• دربارهٔ این موضوع چه فکر می‌کنید که دانش‌آموزان فقیر اغلب آموزش متفاوتی نسبت به همسالان ثروتمندتر خود دریافت می‌کنند؟ آیا این موضوع قابل قبول است؟ آیا والدین باید از اصلاحات آموزشی حمایت کنند، یا این مسئولیت باید بر عهدهٔ سیاستمداران باشد؟
• چگونه جامعه در ویرجینیا با هم متحد می‌شوند تا تغییر ایجاد کنند؟ آیا فکر می‌کنید برخی سیاستمداران از عدم دسترسی بسیاری از مردم به اطلاعات استفاده می‌کنند تا لایحه‌ها و قوانین ناعادلانه را تصویب کنند؟
• تا چه حد فکر می‌کنید این فیلم با واقعیت مطابقت دارد؟ چرا فیلم‌سازان ممکن است رویدادهای یک فیلم مبتنی بر واقعیت را تغییر دهند؟

مادرها و پدرها باید بدانند که فیلم «میس ویرجینیا» بر اساس داستان واقعی مادری مجرد (با بازی اوزو آدوبا) ساخته شده است که مصمم است فرزند نوجوانش را در مسیر درست زندگی نگه دارد. او فرزندش را در مدرسه خصوصی ثبت‌نام می‌کند، اما بعد متوجه می‌شود که برای ماندن فرزندش در آن مدرسه باید با سیستم مبارزه کند. در حالی که داستان فیلم موضوعاتی مانند غلبه بر ستم سیستماتیک، افشای فساد سیاستمداران، اتحاد جامعه و عشق بی‌پایان یک مادر به فرزند و جامعه‌اش را به‌وضوح به تصویر می‌کشد، اما محتوای بالغانه‌ای هم دارد. یکی از شخصیت‌ها به‌شدت توسط همکلاسی‌هایش در دبیرستان کتک می‌خورد، جوانی سیاه‌پوست قربانی خشونت اسلحه می‌شود، مواد مخدر به‌عنوان ابزاری برای توانمندسازی اقتصادی فروخته می‌شود و سیاستمداران فریبکار حقایق سیستم آموزشی را پنهان می‌کنند. همچنین در فیلم از الفاظ تند و زننده‌ای (مثل «احمق» و «لعنتی» و غیره) استفاده شده و سیگار و مواد مخدر هم به تصویر کشیده شده است. با این حال در نهایت جامعه برای خیر بزرگ‌تر متحد می‌شود و احتمالا نوجوانان و بزرگسالان آن را عمیق، جذاب و حتی الهام‌بخش خواهند یافت. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

آدوبا، برنده جایزه امی، به خوبی نقش یک مادر را بازی می‌کند که پر از اعتقاد، عشق به جامعه خود و انرژی بی‌وقفه برای دفاع از آموزش بهتر در جوامع شهری است. فیتچ در نقش جیمز، پسر ایده‌آلیست و تأثیرپذیر ویرجینیا، باورپذیر است و معصومیتی طبیعی دارد که روی پرده سینما طنین‌انداز می‌شود. مدین با راحتی در نقش ویلیامز قرار می‌گیرد؛ او به عنوان یک سیاستمدار متمول که از جوامع شهری دور است اما قلبی برای تغییر دارد، متقاعدکننده است. با این حال، تحت کارگردانی آر. جی. دنیل هانا، بسیاری از صحنه‌ها قابل پیش‌بینی هستند و فیلمنامه فاقد ظرافت‌های فرهنگی عمیق است. برخی از تصاویر شخصیت‌های زن سیاه‌پوست کلیشه‌ای و کاریکاتوری به نظر می‌رسند، به ویژه در نشان دادن آنچه که یک زن یا مادر سیاه‌پوست قوی «باید» باشد. (هشدار اسپویلر: صحنه‌ای وجود دارد که ویرجینیا به زور وارد یک زمین گلف مجلل در یک باشگاه اختصاصی می‌شود. ویلیامز از او می‌پرسد چگونه توانست وارد شود، و پاسخ او این است: «به او گفتم خدمتکار هستم.») بسیاری از شوخی‌های فیلم تکراری هستند و لحظاتی که می‌توانستند واقعاً شیرین و دوست‌داشتنی باشند، نادیده گرفته یا خفه می‌شوند.اما در فیلم ویرجینیا مضامین مثبت زیادی وجود دارد، از جمله یافتن شجاعت برای ایستادن در برابر قانونگذاری، حفظ اتحاد در حالی که یک جامعه را بسیج می‌کند، درخواست کمک و حمایت در مواقع ضروری، پایداری حتی زمانی که به نظر می‌رسد شانس کمی دارید، و مبارزه برای دسترسی نسل بعدی به آموزش با کیفیت. فیلم ویرجینیا را به عنوان یک قربانی نشان نمی‌دهد، بلکه به عنوان یک پیروز به تصویر می‌کشد؛ او مثالی قابل درک از چیزی است که بسیاری از والدین سخت‌کوش برای فرزندان خود تحمل و غلبه می‌کنند (در این مورد، نظافت توالت در شغل دوم تا بتواند درآمد اضافی مورد نیاز برای شهریه جیمز را به دست آورد). علاوه بر این، این فیلم به خوبی نابرابری منابع بین مدارس خصوصی و مدارس دولتی در جوامع محروم که از حمایت کافی برخوردار نیستند را نشان می‌دهد. و همچنین نمایش مثبتی از معلمان متنوع رنگین‌پوستی است که به آموزش دانش‌آموزان خود متعهد هستند، صرف نظر از اینکه سیستم آموزشی چه چیزی را فراهم می‌کند یا نه.