پذیرش

بر اساس رمان هم‌نام ژان هانف کورلیتز، فیلم ADMISSION با بازی تینا فی در نقش پورتیا ناتان، افسر پذیرش سخت‌کوف و متعهد دانشگاه پرینستون است. شغلی که بسیاری آرزوی آن را دارند اما ممکن است از عهده آن برنیایند. غرق شدن در کوهی از تقاضانامه‌های کالج از ده‌ها هزار دانش‌آموز مشتاق دبیرستانی، کاری طاقت‌فرسا است، درست مانند غربال کردن آن‌ها برای پیدا کردن کلاس ورودی ایده‌آل. اما پورتیا خوشحال است. یا حداقل فکر می‌کند خوشحال است، تا اینکه دوست‌پسر دیرینه‌اش، استاد دانشگاه پرینستون (مایکل شین)، به او می‌گوید که قصد ترک او را دارد و پورتیا را به سمت افسردگی می‌کشاند. اما فصل تقاضانامه‌هاست و او باید خودش را جمع و جور کند، به‌ویژه وقتی رئیس پذیرش (والاس شاون) اعلام می‌کند که بازنشسته می‌شود و پورتیا و همکار بلندپرواز دیگرش در رقابت برای تصاحب شغل او هستند. علاوه بر این، مادر فمینیست او (لیلی تاملین) ممکن است به او نیاز داشته باشد و برعکس، بیشتر از چیزی که پورتیا در ابتدا فکر می‌کرد. و معلم‌هایی مثل جان پرسمن (پل راد) هستند که از او التماس می‌کنند به دانشگاه آن‌ها برود و با دانش‌آموزانی با استعداد استثنایی مثل جرمیا (نات وولف) ملاقات کند، افرادی که پورتیا ممکن است واقعاً چیزهای زیادی با آن‌ها مشترک داشته باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد آنچه که در مورد روند پذیرش دانشگاهی می‌گوید، صحبت کنند. آیا این روند تصادفی است؟ آگاهانه؟ آیا نتایج را باید به صورت شخصی در نظر گرفت؟ تا چه حد فکر می‌کنید نسخه‌ای که در اینجا به نمایش گذاشته شده، واقع‌گرایانه است؟
• فیلم چگونه زندگی دانشجویی را به تصویر می‌کشد؟ آیا صحنه‌هایی وجود دارد که پیامدهای واقعی مهمانی گرفتن را نشان دهد؟
• خانواده‌ها، با فرزندان خود در مورد مراحل آماده‌سازی برای پروسه درخواست دانشگاه صحبت کنید. آیا استرس‌زا است؟ آیا باید این‌طور باشد؟ بهترین روش برای آماده‌سازی چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم پذیرش، اگرچه در مجموع نگاهی طنزآمیز به پشت پرده پذیرش دانشگاه دارد، اما در آب‌های جدی‌تری نیز قدم می‌گذارد و با گذشته‌ای از زنی (تینا فی) سر و کار دارد که او را تحت تأثیر قرار می‌دهد (به شکل پسری که برای فرزندخواندگی واگذار کرده است) حتی زمانی که توسط معشوق دیرینه‌اش رها می‌شود. البته همه این‌ها برای خنداندن مخاطب است، همان‌طور که تلاش برای ورود به دانشگاه بسیار استرس‌زا است، اما نوجوانان و جوانانی که درگیر چرخه پذیرش نیستند ممکن است به اندازه کافی از این شوخی‌ها لذت نبرند. انتظار برخی الفاظ رکیک (بیشتر "s--t" و "damn")، اشاره‌های صریح به رابطه جنسی و نوشیدن الکل (به‌طور اولیه در دانشگاه، جایی که نوجوانی در حال شرکت در مهمانی با دانشجویانی است که در حال نوشیدن هستند، اگرچه خودش نوشیدنی الکلی مصرف نمی‌کند) و بحث‌های تند و تیز در مورد دانش‌آموزان سال آخر دبیرستان و درخواست‌های دانشگاهی آن‌ها را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

همانند برخی از دانش‌آموزان سال آخر دبیرستانی که در این فیلم به تصویر کشیده شده‌اند و تلاش می‌کنند در دوره طولانی و پراسترس پذیرش دانشگاه، دیگران را تحت تأثیر قرار دهند، فیلم «پذیرش» نیز کمی بیش از حد تلاش می‌کند. صحنه‌های فیلم پر است از لحظاتی که تماشاگر را به خنده وادار می‌کند و سعی دارد مورد پسند قرار بگیرد: مادر یک زن سخت‌گیر، روحیه‌ای آزاد در زمینه روابط جنسی دارد و به طور آشکار به دیگران نگاه می‌کند در حالی که دخترش شرمنده است؛ مردی به گاوی در زایمان کمک می‌کند (و او هیچ ایده‌ای از چگونگی آن ندارد)؛ دانش‌آموزان دبیرستانی به طور آشکار یک افسر پذیرش دانشگاه را مسخره می‌کنند (و او با پاسخ‌های بامزه واکنش نشان می‌دهد). به طور صادقانه، همه این‌ها کمی بیش از حد است و حس می‌دهید که همه چیز آنقدرها هم که سعی می‌کند به نظر برسد، عالی نیست.فی و راد مشکل نیستند: آنها بامزه هستند، حس طنز خوبی دارند، و رفاقت راحتی با هم دارند. شاید مشکل این باشد که فیلم مواد خوب زیادی برای استفاده دارد: فقط فرایند درخواست برای کالج پتانسیل زیادی دارد، و اگرچه فیلم سعی می‌کند از آن استفاده کند، اما این کار را با جوک‌هایی انجام می‌دهد که قبلا شنیده‌ایم. بهتر بود از دیدگاه پشت پرده‌اش استفاده می‌کرد (به جز یک صحنه رضایت‌بخش که در آن مسئولان پذیرش بر سر متقاضیان بحث می‌کنند و مزایای هر کدام را بررسی می‌کنند، ما چیز جدید یا غافلگیرکننده‌ای نمی‌بینیم). اگرچه همه چیز روی پرده بزرگ نیاز به تازگی ندارد، اما این واقعیت که بازیگران اصلی جذاب و بامزه هستند، برای متمایز کردن فیلم پذیرش از بقیه کافی نیست.