مانی

در مانی، والدین اسکای به دنبال پرستار جدیدی هستند. بعد از دیدن تعداد زیادی از کاندیداها، آنها تصمیم می‌گیرند مانی، جوان سیاه‌پوستی با استایل غیرمتعارف، شخصیت فوق‌العاده و حرکات رقص فراوان را استخدام کنند. مادر اسکای در ابتدا از روش‌های مراقبت از کودک مانی وحشت‌زده می‌شود، تا زمانی که متوجه می‌شود روش‌های مانی به اسکای کمک می‌کند تا مطمئن‌تر و قاطع‌تر باشد. خانواده در طول دوره مانی چه چیزهای دیگری یاد خواهند گرفت؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد همدلی در مانی صحبت کنند. مانی چگونه همدلی خود را نسبت به اسکای نشان می‌دهد؟ والدین اسکای چگونه همدلی خود را نسبت به مانی نشان می‌دهند؟ این نمایش چه پیامی در مورد همدلی می‌خواهد ترویج دهد؟
• چه کلیشه‌هایی در شخصیت‌ها مشاهده می‌کنید؟ هدف نمایش از گنجاندن این کلیشه‌ها چیست؟ آیا این کلیشه‌ها نمایش را خنده‌دار یا شرم‌آور می‌کنند؟
• آیا مایلید مانی مراقب یا راهنمای شما باشد؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که مانی یک کمدی در مورد یک خانواده سفیدپوست طبقه بالا است که یک پرستار سیاه‌پوست مرد استخدام می‌کند - مانی - تا از دخترشان، اسکای، مراقبت کند و زندگی شروع به تغییر شدید می‌کند. این نمایش یادآور فصل‌های اولیه سریال پرنسس تازه‌وارد بل‌ایر است، زمانی که ویل زندگی خانواده بانک را با تجربیات رنگارنگ و دیدگاهش در مورد زندگی به هم می‌ریزد؛ با این حال، مانی قطعا برای بینندگان جوان مناسب نیست. کلیشه‌های نژادی فراوان است، از رقص بی‌وقفه مانی تا رفتار شبیه به کارن مادر اسکای و تلاش‌های ناامیدانه پدرش برای همراهی با پرستار سیاه‌پوست جدید. علاوه بر این، اسکای در حال ناسزا گفتن (هرچند سانسور شده) و استفاده از زبان نامناسب (اصطلاحات بی‌ادبانه) در حالی که دوستانش را دست می‌اندازد، دیده می‌شود. این دوستان همان دخترانی هستند که او با آن‌ها کوکتل‌های الکلی می‌نوشد و در حالی که در خوابگاه شعرهای ریحانا را می‌خواند، می‌گوید: «به آخر هفته لعنتی، سلام!» هدف مانی ساختن اعتماد به نفس اسکای است، و او این کار را می‌کند - با این حال، روش‌ها اغلب شامل رفتارهای کمتر از حد مطلوب کودکان است.

در این مجموعه اینترنتی که به یک سریال کمدی تلویزیونی تبدیل شده، چیزهای خنده‌دار زیادی وجود دارد. مانی یک نمایش خنده‌دار است، اگر بتوانید از پس صحنه‌هایی که بچه‌ها در آن رفتارهای بزرگسالانه از خود نشان می‌دهند و کلیشه‌های نژادی بروید. اما قطعاً لحظاتی وجود دارد که بینندگان ممکن است در مورد خندیدن به آن‌ها تردید کنند - مثل آن صحنه‌های تصادفی که مانی در آن می‌رقصد و کمی طولانی‌تر از حد معمول ادامه پیدا می‌کند. با این حال، این مجموعه تلاشی خلاقانه و یک نقد اجتماعی سبک است که نشان می‌دهد وقتی ما از تفاوت‌هایمان فراتر می‌رویم، چه دستاوردهایی می‌توانیم داشته باشیم.