فضایی در زمان

A SPACE IN TIME مستندی است در مورد سفر عشق بی‌قید و شرط کارگردان همکار فیلم نیک تاوسیج و همسر و هنرمند کلارا برای ایجاد کیفیت زندگی راحت برای پسرانشان تئودور و اسکار که به بیماری دیستروفی عضلانی دوشن مبتلا شده‌اند. تلاش این زوج شامل دویدن ۲۰ کیلومتر در ۲۰ روز برای جمع‌آوری بودجه برای تجهیزات مراقبت‌های بهداشتی، آگاه‌سازی دیگران در مورد این بیماری و بازسازی خانه‌ای جدید است که با ویلچر قابل دسترسی خواهد بود، طبیعت را در آستانه در خود خواهد داشت و در نزدیکی گروه حمایتی تاوسیج از خانواده و دوستان قرار خواهد گرفت.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد همکاری و همبستگی خانواده تاسیگ در فیلم مستند «یک فضا در زمان» صحبت کنند. چگونه آنها همدلی، درک متقابل و پشتکار را نیز به نمایش می‌گذارند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟
• چه چیزی دیستروفی عضلانی دوشن است؟ تئودور، اسکار و والدینشان چگونه با این بیماری کنار می‌آیند؟ چگونه می‌توان پیوند برادرانه بین این پسران را توصیف کرد؟
• چرا مهم است که نیک در مورد وضعیتشان با پسران صادق باشد؟ از این فیلم چه چیزی در مورد معلولیت‌ها آموخته‌اید؟

والدین باید بدانند که «یک فضای زمانی» مستندی است در مورد زندگی روزمره یک خانواده که دو پسرشان به بیماری پیشرونده و کشنده‌ای به نام دیستروفی عضلانی دوشن مبتلا شده‌اند. در این مستند به موضوعاتی مانند افکار خودکشی، پایان روابط زوج‌هایی که کودکی با بیماری دوشن دارند، و شکل‌های احتمالی مرگ مانند حمله قلبی که ناشی از این بیماری بدون درمان است، پرداخته می‌شود. در این مستند به داروهایی مانند قرص‌های تجویزی برای درمان دوشن، استفاده از انسولین برای دیابت و تزریق برای بارداری در روش IVF اشاره شده است. همچنین تصاویری از لیوان‌های آبجو، دو پسر تاسیگ در حال حمام کردن در وان و پسرها در حال راه رفتن برهنه در فضای باز در ملک خانواده وجود دارد. در این مستند از کلماتی مانند «بیچاره»، «عصبانی» و «سطل مدفوع» استفاده شده است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم پرقدرت و صمیمی، نگاهی صادقانه به نحوه مواجهه یک خانواده با معلولیت فرزندانشان ارائه می‌دهد. نیک تاوسی، کارگردان برنده جایزه و همسرش کلارا، فرزندان خود را از واقعیت‌های دیستروفی عضلانی دوشن، بیماری تشخیص داده شده و کشنده پسرانشان، دور نمی‌کنند. نیک در مستند «یک فضای زمانی» می‌گوید: «این کلمه (دوشن) اکنون مترادف با فرزندان من است، زیرا فکر می‌کنم ما به عنوان یک خانواده زمان زیادی را صرف فکر کردن و صحبت کردن درباره آن می‌کنیم.» این معلولیت پیشرونده به تاوسی‌ها اجازه می‌دهد تا پذیرش را در آغوش بگیرند و زندگی را نیز جشن بگیرند. کلارا اعتراف می‌کند: «دوشن ما را به عنوان یک خانواده به هم پیوند داد.» «یک فضای زمانی» همچنین می‌تواند سایر خانواده‌ها را برای گفتگوهای مهم در مورد موضوع پذیرش معلولیت و تأثیر آن بر جامعه‌ای که دسترسی را برای همه فراهم می‌کند، متحد کند.