یک سرپناه به من بده

آگنس (با نام مستعار اپل) بیلی (ونسا هاجنز) ۱۶ ساله و خسته است. او از زندگی با مادری بی‌توجه و معتاد به مواد مخدر (روساریو داوسون) خسته شده و از اینکه احساس می‌کند در حال طی کردن زندگی‌ای است که قبلاً دچار مشکل شده، به تنهائی خسته شده است. او برای پیدا کردن پدری که هرگز ندیده (برندن فریزر) سفر می‌کند، کسی که مادرش را در دوران نوجوانی باردار کرده بود. و اگرچه او مایل به کمک به نظر می‌رسد، اما نمی‌داند چگونه. همسرش (استفانی سزوستاک) هم نمی‌داند، به‌خصوص وقتی مشخص می‌شود که اپل باردار است. تنها امید اپل ممکن است خانه‌ای برای دختران باردار نوجوان باشد که توسط زنی که قبلاً بی‌خانمان بوده (آن داود) اداره می‌شود. اما آیا واقعاً همین است؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد روابط سوءاستفاده‌آمیز صحبت کنند. چرا ترک چنین رابطه‌ای دشوار است؟ آیا این فیلم به درستی دشواری رهایی از سوءاستفاده را به تصویر می‌کشد؟ اگر شاهد سوءاستفاده بودید، به چه کسی می‌توانستید اطلاع دهید؟
• آیا این فیلم نگاهی تازه به رنج کودکان آزار دیده، سرپرستی و بارداری نوجوانان دارد، یا حقایق معمول را تکرار می‌کند؟ از کجا می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد این موضوعات به دست آورید؟

والدین باید بدانند که فیلم Gimme Shelter، درام جدی و الهام‌گرفته از رویدادهای واقعی است، که حول دختری ۱۶ ساله می‌چرخد که تلاش می‌کند از دست مادر بداخلاقش فرار کند. این فیلم با موضوعات نسبتا بالغ و موقعیت‌های پرتنش سر و کار دارد -- از جمله دعوای وحشیانه بین مادر و دختر، اعتیاد به مواد مخدر و بارداری نوجوانی -- که ممکن است برای برخی نوجوانان سنگین باشد. در فیلم فحاشی وجود دارد، از جمله کلمات "s--t" و "bitch"، صحنه کوتاهی از مصرف مواد مخدر که توسط یک نوجوان دیده می‌شود، و سکانس‌هایی که نشان‌دهنده آزار کلامی و فیزیکی والدین نسبت به فرزندشان است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

ونسا هاجنز در این فیلم با نیت خوب اما نه چندان هیجان‌انگیز، درخشان ظاهر شده است. او بازی قدرتمند و پر انرژی ارائه می‌دهد که در نهایت به دلیل فیلم‌سازی ابتدایی که از یک نقطه داستانی به نقطه دیگر جهش می‌کند و نه عمق و نه پیچیدگی را آشکار می‌کند، رنج می‌برد. بازی روساریو دوسن نیز فوق‌العاده است -- متاسفانه فیلم نه قدرت و نه شایستگی لازم برای به تصویر کشیدن یک مادر غفلت‌گر و آزارگر را دارد.فیلم روحیه‌بخش است، اما به روشی مبهم و فراموش‌شدنی که برنامه‌های بعد از مدرسه دارند. اگر شخصیت‌ها با لایه‌های بیشتر و بینش عمیق‌تر نوشته می‌شدند و بدون دست‌اندازی سنگین که در حال حاضر آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، GIMME SHELTER می‌توانست به پتانسیل خود برسد.