مدرسه کرانستون: منطقه هیولا

دنی یک نوجوان نابغه است که به یک مدرسه‌ی خاص دعوت می‌شود. این مدرسه که کرانستون نام دارد تمام دانش‌آموزان باهوش را جمع کرده است و امکاناتی در اختیار آن‌ها قرار داده است که بتوانند به راحتی پیشرفت کنند. دنی در این مدرسه با دختری به نام لیز آشنا می‌شود که هم‌اتاقی اوست. لیز و دنی یک پروژه مشترک را برعهده می‌گیرند اما کنجکاوی آن‌ها و ورودشان به منطقه ممنوعه مدرسه، باعث می‌شود دریچه‌ای به یک جهان دیگر باز شود. جهانی که پر از هیولا و موجودات عجیب و غریب است. هیولاها از طریق دریچه وارد مدرسه کرانستون می‌شوند. خطر جان همه‌ را تهدید می‌کند. هیولایی که رئیس و مغزِ دیگر هیولاها به حساب می‌آید، تمام دانش‌آموزان و کارکنان مدرسه را اسیر می‌کند تا از مغزشان تغذیه کند. در این میان دنی، لیز و مرد پروانه‌ای همه‌ی تلاش خود را می‌کنند تا مغز اصلی را نابود کنند. آن‌ها با فداکاری و همکاری بالاخره موفق می‌شوند دوستان و معلمانشان را نجات دهند.

• خلاصه: چرا نباید به هرکسی اعتماد کرد؟

این انیمیشن داستان پسری به نام دنی را روایت می‌کند که با نجات دادن جان دانش‌آموزان، قهرمان مدرسه کرانستون می‌شود. با فرزند خود درباره‌ی مسئولیت نسبت به جان مال دیگران صحبت کنید. الگوهای ایرانی مانند شهید علی لندی را به او بشناسانید که برای نجات دیگران چگونه فداکاری کردند. به او بگویید در مدرسه اتفاقات زیادی می‌افتد. ممکن است با دوستان خود اختلاف داشته باشی یا معلمان سختگیری کنند اما نباید دلسرد شد. با تلاش و تمرکز می‌توان پیشرفت کرد و موفق شد. این انیمیشن هیولاهای ترسناکی را نشان می‌دهد. برای تماشای آن حتما به رده‌سنی توجه کنید.

این فیلم انیمیشن سه‌بعدی درباره‌ی دنی، یک نابغه‌ی جوان علم است که شانس تحصیل در یک آکادمی معتبر علمی در انگلیس را پیدا می‌کند. او با کمک هم‌اتاقی‌اش لیز، یک راکتور ذرات اتمی را تعمیر می‌کند و پورتالی باز می‌کند که از آن طریق، هیولاها می‌توانند وارد دنیای ما شوند و آشوب به پا کنند. این فیلم بر طنز مبتذل مبتنی بر مایعات بدن و همچنین رفتار بی‌رحمانه‌ی قلدرها، چه همسالان و چه بزرگسالان، تکیه دارد. اگرچه طنز فیلم خیلی به یاد ماندنی نیست، اما گاهی اندکی سرگرم‌کننده است.انیمیشن و صداگذاری‌ها خوب هستند، هرچند که چیز خاصی ندارند. پیام مثبتی درباره کار تیمی در فیلم وجود دارد که احتمالا در سایه تصاویر هیولاها با چنگال‌های متعدد که شخصیت‌ها را به این سو و آن سو پرت می‌کنند، یا هیولاهای لیز و لعاب‌دار که از دندان‌های تیز خود آب دهان می‌ریزند، یا انسان‌هایی که توسط گیاهانی اسیر شده‌اند که چشم‌هایشان نور مرموز زامبی‌ها را دارد، گم می‌شود. اما داستان فیلم یکپارچگی خود را حفظ می‌کند، برخلاف فیلم‌های بی‌شماری که در سراسر جهان در ژانر پویانمایی رایانه‌ای از روی آثار پیکسار کپی‌برداری می‌کنند. دنبال کردن داستان آسان است، اما هیچ چیز خاصی درباره «منطقه هیولاها» وجود ندارد که آن را قابل‌توجه کند. این فیلم نه خوب است و نه بد، و احتمالا چیزی بیش از یک شانه بالا انداختن الهام نخواهد بخشید.