جهانی که می‌سازیم

«جهانی که می‌سازیم» داستان دو نوجوان آرمان‌گراست که می‌خواهند دنیا جای بهتری برای زندگی باشد. لی (رز رید) دانش‌آموز سال آخر دبیرستان است که هنوز تصمیم نگرفته بعد از فارغ‌التحصیلی چه راهی را در پیش بگیرد. برادر بزرگ‌ترش کیسی (ریچارد کوهنکه) به جای رفتن به کالج، تصمیم گرفته مزرعه اسب خانوادگی را اداره کند، اسب‌ها را آموزش دهد، به بچه‌ها سوارکاری یاد بدهد و از اسب‌ها برای درمان استفاده کند. اما یک اتفاق ناگوار، لی، پدرش (کوین سیزمور)، برادر کوچکترش لوگان (گانر سیزمور) و بهترین دوست کیسی، جردن (کالب کستیل) را در سوگ او فرو می‌برد. لی تصمیم می‌گیرد سوار بر اسب، سفر جاده‌ای سراسری را که برای تابستان برنامه‌ریزی کرده بود، به تنهایی انجام دهد و برای آن تمرین می‌کند. جردن که مادرش وقتی او کوچک بود ترک‌اش کرده، سعی می‌کند به لی و خانواده‌اش در فرآیند سوگ‌شان کمک کند و در این میان، به دوست‌پسر لی تبدیل می‌شود، با این‌که می‌داند تنها چند ماه بعد باید برای یک بورس تحصیلی فوتبال کامل راهی کالیفرنیا شود. جردن به عنوان یک مرد جوان سیاه‌پوست، نژادپرستی را توضیح می‌دهد که او و لی به عنوان یک زوج نژادهر دوگانه با آن مواجه هستند. وقتی در یک فروشگاه لوازم‌التحریر مشغول خرید است، حس می‌کند که یک نفر دارد تعقیبش می‌کند. در رستوران‌ها و خیابان‌ها، مردم به آن‌ها خیره می‌شوند. دوستان لی به او هشدار می‌دهند که با قرار گذاشتن با جردن، بار مسئولیت بیش از حد توانش را به دوش گرفته است. بعد از این‌که جردن مورد حمله پسران سفیدپوست حسود قرار می‌گیرد، توماس (گریگوری آلن ویلیامز)، پدرش، هشدار می‌دهد که لی روزی دل او را خواهد شکست. این درگیری پایان رابطه آن‌هاست. وقتی هم لی و هم جردن مجبور می‌شوند رویاهای‌شان را کنار بگذارند، به یکدیگر کمک می‌کنند تا رؤیاهای جدیدی خلق کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شیوه‌ی برخورد فیلم «جهانی که می‌سازیم» با موضوع نژادپرستی صحبت کنند. نظر شما در مورد نحوه‌ی مواجهه‌ی شخصیت‌های اصلی با چالش‌هایی که رابطه‌ی دو نژاده‌ی آن‌ها ایجاد می‌کند، چیست؟
• چقدر داشتن رویا مهم است؟ وقتی رویاهای شخصیت‌های اصلی داستان محقق نمی‌شوند، فکر می‌کنید چقدر خوب از دست ناامیدی رهایی پیدا می‌کنند؟
• تا چه اندازه فکر می‌کنید شانس در زندگی ما نقش دارد، مثل شانس بد یا خوب بودن در خانواده‌ای فقیر یا ثروتمند متولد شدن، یا داشتن والدینی حمایتگر یا بی‌تفاوت؟ اگر آدم بدشانسی باشید، فکر می‌کنید می‌شود سرنوشت رو تغییر داد؟

والدین باید بدانند که فیلم «جهانی که می‌سازیم» نگاهی حساس به سال‌های آخر دبیرستان و اوایل کالج دارد، زمانی که نوجوانان در مواجهه با انتخاب‌های دشوار درباره آینده، تحت فشار زیادی قرار دارند. این فیلم تا حدی به بررسی نژادپرستی درونی در میان افرادی می‌پردازد که ظاهرا روشنفکر هستند و این موضوع را از طریق داستان یک زوج نوجوان بین‌نژادی که تلاش می‌کنند مشکلات خود را حل کنند، نشان می‌دهد. نوجوانان در این فیلم همچنین با موضوعاتی مانند از دست دادن، غم و اندوه، ناامیدی، نژادپرستی و واقعیت بزرگسالان ناکامل روبرو هستند که به دلیل مبارزه با مشکلات خود، حمایت و تشویق کافی ارائه نمی‌دهند. صحنه کوتاهی از یک تصادف مرگبار خودرو و صحنه‌ای که در آن اراذل و اوباش فردی بی‌گناه را کتک می‌زنند، وجود دارد. مسئولیت به زیبایی توسط نوجوانان بالغ مدل‌سازی می‌شود. نوجوانان یکدیگر را می‌بوسند.

این نگاهی تکان‌دهنده، هرچند کمی ساده‌انگارانه، به نژادپرستی، بزرگ شدن و واقعیت‌های تلخ بزرگسالی است. مانند یک فیلم تلویزیونی، فیلم «دنیایی که می‌سازیم» دنیایی را فرض می‌کند که فاقد ظرافت‌های زیادی است، بنابراین مشکلات یک‌بعدی هستند و راه‌حل‌ها ابتدایی‌تر از زندگی واقعی به نظر می‌رسند. وقتی کسی پیشنهاد می‌کند که یک جوان سیاه‌پوست در بسکتبال خوب است فقط به این دلیل که سیاه‌پوست است، او این کلیشه را یادآوری می‌کند و این جایگزین یک کاوش واقعی در نژادپرستی می‌شود.از جنبه‌ی مثبت، نوجوانان در اینجا رفتار بالغانه‌ای دارند، سخت کار می‌کنند، مسئولیت اعمال خود را بر عهده می‌گیرند و خود را پاسخگو می‌دانند که بسیار فراتر از انتظار است. هیچ فحش یا کلمه‌ی ناشایستی، مشکلی در مورد مواد مخدر یا رفتاری بی‌مسئولیت وجود ندارد. در واقع، دو نوجوان اصلی داستان، دلیل خوبی برای سرزنش پدرانشان به دلیل بی‌مسئولیتی‌شان دارند. جردن شام را برای پدرش می‌پزد. لی از برادر کوچکش مراقبت می‌کند که توسط پدر عزادارشان به شدت مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. و در حالی که هر کدام از آنها انتخاب‌های دشواری بر اساس موانعی که با آنها مواجه هستند، می‌کنند، لحظات احساسی و اشک‌آوری رخ می‌دهد. در مورد روابط نژادی و فرآیند عزاداری، حرف‌های زیادی برای گفتن در سطحی عمیق‌تر وجود دارد که در اینجا گفته نشده است، اما این شروع بدی نیست.