وقایع روزگار پسر چاق

در THE FAT BOY CHRONICLES، جیمی 14 ساله (کریستین ریورا) که از قبل هم خجالتی و تنها بود، وارد دبیرستان در محله‌ای جدید می‌شود. دقیقا همان چیزی که انتظارش را داشت اتفاق می‌افتد - بعضی از بچه‌ها بلافاصله شروع به مسخره کردن او درباره وزنش، به خصوص "سینه‌های مردانه"اش می‌کنند. آزار و اذیت مداوم هم در راه است. جیمی در ناهار در کافه تریای مدرسه پناه می‌گیرد، کنار یک پسر چاق دیگر و سابل، دختری که ظاهر گوتیکش او را هم متمایز می‌کند. والدین مهربانش و یک پزشک محترم سعی می‌کنند به او کمک کنند، اما نمی‌توانند. اوضاع از بد به بدتر می‌رود؛ تنها تسلی او علاقه فزاینده‌اش به سابل و همراهی بهترین دوستش، پل، است که در مدرسه قبلی‌اش مانده است. اما آن دو هم مشکلات بزرگی دارند. با احتیاط، از طریق یک تکلیف ژورنال و آگاهی فزاینده از اینکه او تنها کسی است که می‌تواند وضعیتش را تغییر دهد، جیمی قدم‌هایی برای تغییر زندگی و احساساتش نسبت به خودش برمی‌دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه آزار و اذیت دیگران به یک موضوع مهم در فرهنگ ما تبدیل شده است، صحبت کنند. چه تغییراتی در خود آزار و اذیت یا در واکنش کودکان به آزار و اذیت، به عنوان نتیجه‌ی اینکه این موضوع بخشی از گفتگوی ملی ما شده است، مشاهده کرده‌اید؟ آگاهی خود شما چگونه تغییر کرده است؟
• در این فیلم، بیشتر دانش‌آموزانی که شاهد تحقیر جیمی بودند، همراه با قلدرها می‌خندیدند. چگونه «شاهدان» می‌توانند چشم‌انداز قلدری در مدارس را تغییر دهند؟
• جیمی متوجه می‌شود که درخواست خانم پاپ مبنی بر نوشتن ژورنال واقعا منطقی است. سعی کن برای یک هفته ژورنال روزانه بنویسی. بعد ببین چطور احساس می‌کنی وقتی افکارت را می‌نویسی، در حالی که می‌دانی شاید هیچ‌وقت کسی آن‌ها را نخواند.

والدین باید بدانند که فیلم «وقایع‌نگاری پسربچه چاق» با برخی حقایق تلخ در مورد چاقی نوجوانان و قلدری سر و کار دارد. موضوعات دیگری که در فیلم به آن‌ها پرداخته می‌شود شامل بریدن خود توسط نوجوانان، والدین الکلی، قتل، خودکشی و افسردگی است. قهرمان فیلم پسربچه ۱۴ ساله‌ای است که سال اول دبیرستان را تجربه می‌کند، بنابراین پیام‌هایی که در فیلم ارائه می‌شود برای بسیاری از نوجوانان قابل درک است. با این حال، اجرای فیلم ضعیف است و به برخی از موضوعات مطرح‌شده در فیلم زمان بسیار کمی اختصاص داده شده است. در نتیجه، معضلات مهم نوجوانان در نهایت به‌صورت مبهم و یک‌سویه به تصویر کشیده می‌شوند. خشونت فیزیکی (همانند هل دادن، گرفتن سینه‌ی پسربچه چاق، سیلی زدن) و مسائل زبانی (همانند زشت، احمق، چاق، سینه) نسبتاً ملایم هستند، اما تحقیر، بی‌رحمی و شکست عشقی عناصر برجسته‌ای هستند که داستان را پیش می‌برند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

جیمی در این فیلم خوب عمل می‌کند. همانطور که کریستین ریورا دوست‌داشتنی او را به تصویر می‌کشد، معضل شخصیت او تاثیرگذار است. تماشاگران جوان نمی‌توانند با او همدردی نکنند و در این کار، وضعیت او را به دل می‌گیرند. شاید همدردی آنها با بازنده و تمایلشان به دفاع از بچه‌هایی مثل جیمی تقویت شود. با این حال، فیلمسازان مطمئن نبودند که داستان نوجوان به تنهایی می‌تواند سر پا بایستد، یا اینکه فکر می‌کردند درام با گنجاندن عناصر متعدد دیگر، بیشتر می‌شود. بنابراین، آنها موارد بیشتری را اضافه کردند: نوجوان بریده، الکلی بودن والدین، یک قتل حل نشده، یک خودکشی، ناپدید شدن یک پسر و عدم اعتماد به نفس یک بازیکن فوتبال. همه اینها مفاهیمی هستند که به خوبی پرورش نیافته‌اند و به چند صحنه یا بخش‌هایی از صحنه‌ها محدود شده‌اند و اگر هم به آنها پرداخته شده، به صورت حداقلی بوده است. بدترین این موارد، یک زیرداستان مضحک است که جیمی و دوستش را در حال استفاده از خواهر جیمی به عنوان طعمه برای گرفتن قاتل نشان می‌دهد. همه اینها پراکنده، سطحی، بد طراحی شده و بد اجرا شده است. نویسندگان و کارگردان می‌توانستند با استفاده از دست مطمئن‌تر و کمک حرفه‌ای‌تر، این داستان را که بر اساس یک کتاب و "از روی یک داستان واقعی الهام گرفته شده است" به زندگی بیاورند.