تیم شنا

یکی از تاثیرگذارترین لحظات در فیلم مستند SWIM TEAM که با احساس درباره یک تیم شنای متشکل از نوجوانان و جوانان مبتلا به اوتیسم است، در ابتدای فیلم اتفاق می‌افتد. مایکی مک‌کوی به سازندگان فیلم می‌گوید: «من مثل بقیه نوجوانان نیستم. من اوتیسم دارم. وقتی شنا می‌کنم، احساس عادی بودن می‌کنم.» بسیاری از والدین بچه‌هایی که در فیلم حضور دارند، از پزشکان شنیده بودند که فرزندانشان هرگز قادر به صحبت کردن نخواهند بود، چه برسد به شرکت در مسابقات شنای رقابتی. این فیلم ادای احترامی است به اراده و پشتکار شناگران برای غلبه بر چالش‌ها و ترس‌هایشان، و همچنین به والدینشان، که ناگهان خود را در موقعیتی یافتند که باید به سرعت به متخصصان اوتیسم، درمان و آموزش شغلی و صبر و آرامش مثال‌زدنی تبدیل شوند تا بتوانند به فرزندانشان در مواجهه با زندگی (و البته سیستم مدارس دولتی) کمک کنند. در میان این والدین متعهد، مایک مک‌کوی و همسرش ماریا، تیم شنای نیوجرسی همرهدز را تشکیل دادند، یک تیم شنای مخصوص بچه‌هایی مثل مایکی. آنها استدلال کردند که اگر بچه‌های مبتلا به اوتیسم بتوانند شنا کردن و رقابت را یاد بگیرند، قطعا می‌توانند بسیاری از مهارت‌های مهم زندگی را هم یاد بگیرند. عشق، پرورش و تشویقی که مک‌کوی به اعضای تیمش نشان می‌دهد، فراتر از نمونه‌ای است. همه مخاطبان از حمایت و پشتیبانی بی‌وقفه او از شناگران شگفت‌زده خواهند شد. او به آنها ایمان دارد، و به همین دلیل آن‌ها هم به خودشان ایمان دارند—شاید به همین دلیل است که در اولین سال رقابت، تیم همرهدز در بازی‌های تابستانی ایالتی نیوجرسی مقام اول را کسب کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌های فیلم تیم شنای تیمی با سایر فیلم‌های ورزشی و تفاوت‌های آن صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید بسیاری از مردم داستان‌های ورزشی را الهام‌بخش می‌دانند؟ نظر شما چیست؟
• فیلم چگونه همدلی، همدردی، کار تیمی و پشتکار را نشان می‌دهد؟ چرا این نقاط قوت شخصیت مهم هستند؟
• چه کسانی در این داستان الگو هستند؟ چرا؟
• اعضای تیم شنا با چالش‌های مختلفی روبرو هستند. موانع شخصی شما چیست؟ برای غلبه بر آنها چه می‌کنید؟

تیم شنا مستندی الهام‌بخش است در مورد گروهی از شناگران مبتلا به اوتیسم که توسط یک زوج فوق‌العاده و متعهد مربیگری می‌شوند. این زوج به فرزند خود که مبتلا به اوتیسم است شنا یاد داده‌اند و به او کمک کرده‌اند تا فراتر از پیش‌بینی پزشکان پیشرفت کند. موفقیت آنها باعث شد تا به دیگر کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند تا از طریق ورزش به موفقیت برسند. در حالی که بیشتر فیلم برای کودکان مناسب است، یکی از شناگران جوان نیز به سندروم توره مبتلا است که باعث تیک‌های عصبی و گاهی اوقات بیان ناگهانی کلمات نامناسب می‌شود. یکی از اعضای تیم به مادرش می‌گوید که در کلاس سلامت دبیرستان در مورد رابطه جنسی و اچ‌آی‌وی یاد گرفته است. اما چند بزرگسال الگوی همدلی، صبر و قدرت هستند، هم آنها و هم فرزندانشان با استقامت، به عنوان یک تیم متحد می‌شوند و تلاش می‌کنند تا تشخیص‌هایی که زندگی آنها را شکل می‌دهد، بپذیرند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم مستندی الهام‌بخش و دلسوزانه در مورد افراد الهام‌بخش و دلسوز است. لارا استولمن کارگردان، تیم شنا را از دیدگاه یک حامی به تصویر می‌کشد و شما می‌توانید احساس کنید که او از این ورزشکاران جوان حمایت می‌کند در حالی که مسابقات شنای پرهیجان و لحظات شخصی به‌شدت دراماتیک آن‌ها را ثبت می‌کند. برخی از این لحظات آنقدر دردناک است که تماشای آن‌ها دشوار است. در یکی از این لحظات، تماشاگر شاهد گفتگوی مادری با پسر ۱۸ ساله‌اش است که به او توضیح می‌دهد چرا او با دیگر بچه‌ها متفاوت است. به‌طور قابل درکی، او تمایلی به صحبت در مورد آن ندارد.والدین نگران آینده فرزندان جوان خود هستند که حتی قادر به پختن یک وعده غذایی ساده یا بستن بند کفش خود نیستند (مربی مک‌کوی وقت می‌گذارد تا به دقت به مایکی یاد بدهد که چگونه املت درست کند). در پایان فیلم، یک جوان ۱۸ ساله شغل تابستانی مراقبت از حیوانات باغ‌وحش را به دست می‌آورد. شناگر دیگری به عنوان نظافتچی مشغول به کار می‌شود. دیگری می‌خواهد در زمینه طراحی مشغول به کار شود و تحصیلات خود را ادامه می‌دهد. فیلم خوش‌بینی آنها را نسبت به آینده به تصویر می‌کشد. و بر این نکته تأکید دارد که این کودکان اوتیسمی خوش‌شانس بودند که والدین دلسوز و متعهدی داشتند.