هرگز رهایم نکن

شخصیت‌ها: کثی ایچ : دختری مهربان و دلسوز که در طول زندگی خود در هلشیم عملکرد خوبی از خود نشان داده و با روث دوست است. او از دوران کودکی به تامی علاقمند است. تامی دی : پسری ساده که بعضی وقتها در کنترل خشم و ناراحتی خود دچار مشکل می‌شود. او که به دلیل عملکرد پایین اش در هلیشم توسط همسالان خود نادیده گرفته می‌شد ، پس از مدتی به کثی علاقمند می‌گردد اما عیلرغم میل باطنی با روث رابطه دارد. روث سی : دختری حسود که مانع نزدیکی کثی و تامی به یکدیگر می‌شود. او که خود را به دلیل شایعاتی درباره عقب انداختن اهدای عضو افراد عاشق در هلشیم ، به تامی نزدیک می‌کند تا این فرصت را برای خودش فراهم کند. مجموعه هلشیم : مدرسه شبانه روزی که در آن دانش آموزانی با ژن همسان سازی ( شبیه سازی فرایندی است که به تولید تعدادی از افراد که ژنتیکی مشابه دارند ، گفته می‌شود) متولد شدند . این مجموعه آخرین مکانی محسوب می‌شد که با اصول ویژه برای گردآوری اهداکنندگان طراحی شده بود و سالها پس از رفتن کثی ، تامی و روث بسته می‌شود. داستان اثر: کثی ، تامی و روث پس از 18 سالگی شان و دقیقا زمانی که آمادگی برای اهدا عضو پیدا کردند به روستایی به نام کاتیج منتقل شدند. آنها سعی کردند در آنجا روزمرگی خود را تا زمان اهدا عضوشان بگذرانند تا اینکه با زوج جوان دیگری مواجه می‌شوند که درباره به تعویق انداختن جریان اهدا عضو برای افراد عاشقی که بتوانند با نقاشی هایشان عشق خود را اثبات کنند شنیده بودند. کثی و تامی از این موضوع بی خبر بودند و آن را شایعی بیش نمی‌دانستند اما این جریان مسیر زندگی آنها را عوض می‌کند. کثی تصمیم می‌گیرد تا برای پرستار شدن داوطلب شود. او می‌دانست که با این تصمیم می‌تواند کمی از رنج خود ، از نبودن در کنار تامی و این اتفاقات اخیر دوری کند علاوه بر آن اهدا عضو خود را کمی عقب بندازد. حال 10 سال از آن ماجرا می‌گذرد و کثی همچنان مشغول به پرستاری است. او که به طور تصادفی متوجه حضور روث در بیمارستانی است که در آن کار می‌کند ، به ملاقاتش می‌رود. روث که دومین اهدای خود انجام داده است از کثی خواهش می‌کند تا به دیدار تامی بروند. تامی نیز مدتی است که از اهدای دومش می‌گذرد. پس دیدار آن سه بایکدیگر روث از اشتباهات گذشته اش عذرخواهی می‌کند و بابت جدایی انداختن بین علاقه ای که آنها به یکدیگر داشتند پشیمان است. او برای جبران اینکارش ، آدرسی از سرپرست هلشیم به آنها می‌دهد تا به سراغشان بروند و ادعا می‌کند که می‌توان برای به تعویق انداختن اهدا عضو از طریق دادن نقاشی های هنرمندانه شان اقدام کرد. آنها که بسیار امیدوار می‌شوند ، به سراغ آدرس می‌روند اما با گفت و گوهای بیشتر با سرپرست آنجا متوجه می‌شوند این شایعات واقعیت ندارد و هدف نقاشی کشیدن در مدرسه هلشیم بررسی روح دانش آموزان نبوده بلکه برای اثبات این موضوع برای عامه مردم است که افرادی که از طریق ژن های همسان سازی شده بوجود آمدند اصلا روح دارند. پس از گذشت مدتی تامی نیز در اهدای سوم خود همانند روث جان خود را از دست می‌دهد و مدتی بعد نیز کثی باید خود را برای اهدای عضو معرفی کند و این درحالیست که او هنوز به جوابی درباره تفاوت ارزش جان اهدا کنندگان و دریافت کنندگان اعضا نرسیده است.

چرا 18 سال؟ اثر سینمایی "هرگز رهایم نکن" به کوتاهی زندگی انسان ها و پرسش فلسفی درباره تفاوت ارزش زندگی ها می‌پردازد. این اثر یک پاد آرمان شهر را به تصویر می کشد که در ان انسان ها ارزش یکسانی ندارند و برخی توسط دیگران کاملا به حق استثمار می شوند به همین دلیل فضایی دردناک و پیچیده دارد. علاوه بر موضوع پیچیده وجود ناهنجاری های جنسی این اثر را برای افراد زیر 18 سال نامناسب می کند. نقش ما چیست؟ در ابتدا برای آگاهی از فضای کلی و معیارهای اثر به مطالعه بخش بالا اقدام کنید. به دلیل ژانر درام و علمی-تخیلی فیلم نیازمند گفت و گوهای اساسی هستیم که موضوع اثر می‌طلبد. ازجمله مفهوم انسانیت ، اهمیت لحظه ها ، ارزشمندی زندگی انسان ها ، نزدیک شدن به مرگ و اهمیت مساله روح به عنوان اصلی ترین هسته وجود انسان حتی در شخصیت هایی که داستان ، آن را ساخته ژن همسان سازی شده می‌داند. صحنه ی پایانی اثر و حرفهای شخصیت کثی در آن به عنوان آخرین سکانس تلنگر هایی را به تماشاگران خود منتقل می‌کند که نیازمند دقت بیشتری است. اینکه درک ما از مسیر درست زندگی چیست ؟ و یا اینکه چقدر زمان کافی برای فهمیدن آن داریم می‌تواند در محورگفت و گوهایمان ، گام مطلوبی باشد. بیشتر بدانید.... لازم به ذکر است که این اثر سینمایی بر اساس کتابی با همین نام ساخته شده و ماجرای داستان در آن با جزئیات بیشتری به تصویر کشیده شده است. این اثر در جشنواره های متعددی نامزد شده است و توانسته است موفقیت هایی زیادی نیز کسب کند. یکی از جملات دردناک شخصیت کثی در سکانس پایانی اثر درباره اینکه هنوز در این لحظه هم مطمئن نیست که زندگی کدامیک از آنها ارزشمند تر است ، اهدا کنندگان یا دریافت کننده ؟ تفکر درباره این جمله شاید دردناک ترین بخش اثر است که علاوه بر فضای ناامیدانه خود منجر می‌شود تا این فیلم برای افرادی با روحیه حساس توصیه نشود.

بر اساس رمانی از کازوئو ایشی‌گورو و به کارگردانی مارک رومنک، فیلم‌ساز سابق موزیک ویدیو، این فیلم با دقت ساخته شده و هرگز کمتر از جالب توجه نیست. این فیلم حال و هوای خاص و موثری را به وجود می‌آورد که توصیف آن دشوار است؛ تا حدی پادآرمان‌شهری است اما در عین حال تا حدی شبیه به واقعیت موازی.سه ستاره جذاب و کاریزماتیک هستند، اما شاید برای برقراری ارتباط عاطفی واقعی در فضای سرد و به‌شدت افسرده‌کننده فیلم کافی نباشند. ایده کلی علمی-تخیلی مثل یک ابر سیاه بر کل فیلم سایه انداخته است؛ نه آغاز و پایانی دارد و نه مرکزی، و تغییرناپذیر است. اگرچه هدف نهایی فیلم قدردانی از آن چیزهای کمی است که در اختیارمان قرار می‌گیرد (و همچنین ارزشمند شمردن معنای واقعی انسان بودن) اما امید چندانی باقی نمی‌گذارد.