پدرخوانده: بخش دوم

فلش بک ها و صحنه هایی که در روزگار کنونی فیلم اتفاق می افتند، در قسمت دوم فیلم پدرخوانده، به زیبایی داستان دگرگونی ویتو کورلئونه (با بازی رابرت دنیرو) به دون مافیا در دهه 1900 و به دست گرفتن اکراه آمیز تجارت خانوادگی توسط پسرش مایکل (با بازی آل پاچینو) در دهه 1950 را روایت می کنند. برخلاف اینکه صرفا جایگاه دون مافیا را ستایش کند، دنباله فیلم مردی را به تصویر می کشد که از عنوانش رنج می برد. مایکل در حالی که شاهد از هم پاشیدن خانواده اش به دست شغلش است، در عذاب است. در یک صحنه، از مادرش می پرسد که آیا پدرش هم همین مشکلات عاطفی را داشته است. از او می پرسد که "حال پدرش چطور بوده؟" برخلاف تونی در سریال سوپرانوز، مایکل به دنبال روان درمانی نمی رود؛ در عوض، از خشونت و انتقام برای حل مشکلاتش استفاده می کند. هیچکس، حتی اعضای خانواده، جرأت نمی کنند در مسیرش برای ساختن امپراتوری خانواده مانعش شوند، چون کوچکترین بی وفایی را تحمل نمی کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش ایتالیایی-آمریکایی‌ها در فیلم صحبت کنند. آیا فیلم تصویری دقیق از ایتالیایی‌ها در آمریکا ارائه می‌دهد؟ یک ایتالیایی-آمریکایی چگونه ممکن است به فیلم نگاه کند؟ آیا این فیلم کلیشه‌های فرهنگی را ترویج می‌کند؟
• این فیلم چه چیزهایی را در مورد چالش‌هایی که ایتالیایی‌ها پس از ورود به آمریکا با آن مواجه شدند، آشکار می‌کند؟
• فیلم چگونه دو داستان را روایت می‌کند و چگونه این دو داستان به هم مرتبط می‌شوند؟ مضامین عمیق‌تر مورد بررسی در هر دو داستان چیست؟

والدین باید بدانند که پدرخوانده: قسمت دوم، درام جنایی کلاسیک سال ۱۹۷۴ است که بر روی ظهور ویتو کورلئونه (با بازی رابرت دنیرو) و کشمکش‌های قدرت که پسرش مایکل (با بازی آل پاچینو) با آن مواجه است، تمرکز دارد. به طور قابل انتظاری، خشونت‌های زیادی در آن وجود دارد. شخصیت‌ها به ضرب گلوله، خنجر و خفه شدن کشته می‌شوند. پیامدهای خودکشی در وان حمام نشان داده می‌شود. در صحنه‌ای دیگر، یک کارگر جنسی در رختخواب مرده است، دستبند به دست و خون‌آلود. برخی الفاظ رکیک شنیده می‌شود، از جمله «لعنتی»، به همراه توهین‌های نژادی و قومی، و کنایه‌های جنسی در مورد اندام تناسلی مردانه. در یک مهمانی تجملی اولین عشای ربانی، شراب و شامپاین نوشیده می‌شود، از جمله شخصیتی که به وضوح مست است، و همچنین نوشیدن کوکتل در کلوپ‌های شبانه و سیگار و سیگار برگ کشیدن. به طور کلی، این فیلم و پدرخوانده اول، کلاسیک‌های تعریف‌کننده ژانر مافیا هستند و تاثیرشان بر فیلم‌های گانگستری بعدی و فرهنگ عامه، سال‌ها پس از انتشارشان، طنین‌انداز است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

داستان‌های فوق‌العاده‌ای که نوشته شده‌اند و اجراهای شگفت‌انگیز بازیگران اصلی، از جمله رابرت دنیرو، آل پاچینو و دایان کیتن، دلایلی هستند که قسمت دوم را شاهکاری سینمایی می‌دانند. این فیلم اغلب به عنوان بهترین فیلم از سه‌گانه پدرخوانده شناخته می‌شود. با توجه به حضور آن در فرهنگ هیپ‌هاپ و پاپ عمومی، بچه‌ها تمایل دارند این فیلم را ببینند. با این حال، به دلیل محتوای خشونت‌آمیز، والدین ممکن است بخواهند قبل از اجازه دادن به بچه‌ها برای تماشای آن، دو بار فکر کنند.فیلم با حال و هوای حماسی آشکار، در گذر از زمان به جلو و عقب، مبارزهٔ احساسی مایکل با تبدیل شدن به یک دون را با صعود ظاهراً آسان پدرش به قدرت در هم می‌آمیزد. در این میان، فرانسیس فورد کاپولا موفق می‌شود تعادلی شگفت‌انگیز میان داستان‌های قدرتمند شخصیت‌محور و خشونتی بی‌رحم که از یک فیلم گانگستری انتظار داریم، برقرار کند.