شبکه

هاوارد بیل (پیتر فینچ) - گوینده خبر کهنسال و تازه بیوه‌ی شبکه‌ی خیالی تلویزیونی UBS - وقتی متوجه می‌شود که قرار است اخراج شود، واکنش نشان می‌دهد و زنده در هوا اعلام می‌کند که قصد دارد در پخش خداحافظی خودکشی کند. سپس، او از بهترین دوست/تهیه‌کننده‌ی قدیمی خود، مکس (ویلیام هولدن) التماس می‌کند تا یک شانس دوم برای خداحافظی با وقار بیشتری بگیرد. مکس که قبلاً به خاطر گرفتن بخش خبری‌اش و تحویل آن به بخش سرگرمی-تجاری شرکت مادر UBS، CCA، تحت مدیریت جوان بی‌رحم دایانا (فِی داناوی) احساس ناخوشایندی داشته است، درخواست هاوارد را می‌پذیرد. این بار هاوارد با یک نطق آتشین درباره‌ی وضعیت جهان، بینندگان را ترغیب می‌کند تا همراه او شعار جدیدش را تکرار کنند: «من عصبانی‌ام، عصبانی‌تر از جهنمی که دیگر نمی‌خواهم این را تحمل کنم!» هر دو مکس و هاوارد اخراج می‌شوند، اما رتبه‌بندی‌های بسیار بالای پخش باعث می‌شود دایانا به برنامه‌ی «هاوارد بیل» یک تغییر ظاهر بدهد و آن را به یک برنامه‌ی متنوع و بی‌سلیقه با ستاره‌ی «پیامبر دیوانه‌ی امواج رادیویی» تبدیل کند. سخنرانی‌های آخرالزمانی و بدون سانسور هاوارد موفقیت بزرگی دارند، اما وقتی او برخی از رازهای کثیف معاملات تجاری CCA را فاش می‌کند، روسا ناگهان بسیار ناراضی می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیشنهادهای نگران‌کننده‌ای که فیلم ارائه می‌کند صحبت کنند: اینکه شرکت‌های سودجو کنترل همه چیز را در دست دارند (خبر پخش‌شده تنها بخشی از آن است)؛ اینکه تلویزیون یک نیروی مخرب وحشتناک است؛ و اینکه نسلی از بینندگان که با تلویزیون بزرگ شده‌اند به نوعی آسیب دیده‌اند. کدام یک از پیش‌بینی‌های فیلم به واقعیت پیوسته‌اند؟
• آیا این فیلم توانسته است آزمون زمان را با موفقیت پشت سر بگذارد یا اینکه قدیمی و کهنه به نظر می‌رسد؟

این فیلم که در سال ۱۹۷۶ ساخته شده، تنها برای بزرگسالان و نوجوانان بالغ مناسب است. الفاظ رکیک زیادی در سراسر فیلم استفاده شده است: "f--k"، "s--t"، "کلمه‌ی نژادپرستانه‌ی "n"، "فاحشه"، "goddamn"، "piss"، "dykes" و موارد دیگر. شخصیت‌ها در مورد زنا صحبت می‌کنند و مرتکب آن می‌شوند. صحنه‌های جنسی شامل بوسیدن و یک صحنه‌ی برهنه‌ شدن شخصیت‌ها (نمایش کوتاه سینه‌ی زن) و انجام رابطه‌ی جنسی در حالی که زن بی‌وقفه صحبت می‌کند. در موقعیت‌های اجتماعی مختلف الکل مصرف می‌شود و در صحنه‌ی آغازین فیلم، دو مرد بسیار مست می‌شوند. همچنین سیگار کشیدن نیز نمایش داده می‌شود.

نتورک" نامزد اسکار، اغلب به عنوان فیلمی شناخته می‌شود که ظهور «تلویزیون زباله» را پیش‌بینی کرده است. اگرچه این فیلم به عنوان یک طنز بازاریابی شد، اما یک پارودی خنده‌دار مانند فیلم ترسناک نبود، بلکه یک طنز جدی و بزرگسالانه بود که قصد داشت شوکه کند و خشم ایجاد کند. در واقع، بسیاری از جزئیات آن دیگر در دنیای تلویزیون قرن بیست و یکم که پر از برنامه‌های واقعی جاسوسی‌گونه، کانال‌های موسیقی غیراخلاقی، خبرهای حیرت‌انگیز و برنامه‌های گفتگوی روزانه‌ای است که شبیه سیرک‌های عجیب هستند، دور از ذهن نیستند. بچه‌هایی که بعد از مدرسه به تماشای نمایش جری اسپرینگر می‌نشینند، ممکن است تعجب کنند که چه هیاهویی به پا شده است.شبکه‌ای از خشم عادلانه می‌لرزد و گفتگوهای تند و تیزی دارد که توسط نویسنده‌ی افسانه‌ای، پدی چایفسکی، نوشته شده است که یکی از نویسندگان بزرگ فیلمنامه‌های درام تلویزیونی اولیه بود. تا اواسط دهه 1970، او از آنچه می‌دید خوشش نمی‌آمد و داستان در فضایی از بدبینی عمیق پس از رسوایی واترگیت، تروریسم داخلی، فجایع جهان سوم، کمبود نفت، تورم، رکود، بی‌اخلاقی و اخبار بد اتفاق می‌افتد. تقریبا هر شخصیت، حتی شخصیت‌های فرعی، در سخنرانی‌های خشمگینانه‌ای شرکت می‌کنند که می‌تواند کاغذ دیواری را پوسته پوسته کند. این فیلم سه دهه بعد این پرسش را برمی‌انگیزد: آیا تلویزیون بهتر شده است یا بدتر؟ شبکه به ویژه در مورد ایده‌ی شرکت‌های بزرگ که برای پول هر کاری انجام می‌دهند و رسانه‌ها (و همه چیز دیگر) را اداره می‌کنند، به نظر دقیق و هدفمند می‌آید، وضعیتی که از دهه 1970 تنها تشدید شده است.