من و ارل و دختر در حال مرگ

گرگ دانش‌آموز دبیرستانی (با بازی توماس من) و دوستش ارل (با بازی آر جی سایلر) از ساختن پارودی فیلم‌های معروف لذت می‌برند (مثلاً به جای راشومون، مونوراش) و تا به حال بیش از ۴۰ پارودی ساخته‌اند. گرگ علی‌رغم دوستی قدیمی با ارل، خودش را گرگی تنها می‌داند که در اجتماع دبیرستان با همه کنار می‌آید اما اجازه نمی‌دهد کسی واقعاً او را بشناسد. بدون وابستگی، بدون ناامیدی—یا حداقل این‌طور فکر می‌کند. در همین حال، فشار تصمیم‌گیری دربارهٔ کالج (و بقیهٔ زندگی) به او وارد می‌شود. وقتی مادرش (با بازی کانی بریتون) متوجه می‌شود که راشل (با بازی اولیویا کوک) همکلاسی گرگ به سرطان خون مبتلا شده، اصرار می‌کند که گرگ با او وقت بگذراند تا در این دوران سخت به او کمک کند. اما این کار قانون طلایی گرگ را مبنی بر عدم درگیر شدن با دیگران نقض می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره دوستی‌های شخصیت‌های داستان صحبت کنند. چه چیزی آنها را به هم پیوند می‌دهد؟ معیار واقعی دوستی واقعی چیست؟ آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را به یاد بیاورید که روابط دوستانه قدرتمندی را به تصویر بکشند؟
• فیلم چگونه مصرف الکل، سیگار و مواد مخدر را به تصویر می‌کشد؟ آیا این موارد را جذاب و اغوا کننده نشان می‌دهد؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای در این مورد وجود دارد؟
• آیا نمایش زندگی اجتماعی دبیرستانی در فیلم «من و ارل و دختر در حال مرگ» واقع‌گرایانه است؟ چگونه این فیلم با فیلم‌های دیگر در این زمینه مشابهت یا تفاوت دارد؟
• آیا اگر کتاب را خوانده باشید، این یک اقتباس موفق است؟ چه تغییراتی توسط سازندگان فیلم انجام شده و آیا دلیل این تغییرات را درک می‌کنید؟ کدام بخش‌های فیلم بهتر کتاب را به تصویر کشیده‌اند و کدام بخش‌های کتاب را در فیلم نادیده گرفته‌اید؟

والدین باید بدانند که من و ارل و دختر در حال مرگ، یک درام کمدی بامزه، صمیمی، متفکرانه و بسیار خنده‌دار است که بر اساس کتابی به همین نام از جسی اندروز ساخته شده است. از عنوان فیلم می‌توان فهمید که یک دختر نوجوان در حال مرگ است (سرطان)، بنابراین فاش کردن این موضوع که فیلم بسیار طنز و بامزه است، مشکلی ندارد. این فیلم همچنین موضوعاتی جدی و عمیق را بررسی می‌کند، از جمله بی‌حوصلگی و بی‌هدفی پس از دبیرستان، ترس از صمیمیت و مرگ. انتظار برخی الفاظ رکیک (از جمله "s--t" و "f--k")، سیگار کشیدن و مصرف ماری‌جوانا توسط نوجوانان و نوشیدن الکل را داشته باشید، اما در نهایت پیام فیلم این است که بیماری ممکن است جسم را ویران کند، اما نه روح را، و دوستی می‌تواند بر آن غلبه کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

زیبایی ME AND EARL AND THE DYING GIRL -- و واقعاً فیلمی زیبا، هم از نظر بصری و هم از نظر احساسی است -- در این است که به هیچ وجه چاپلوسی نمی‌کند. نه برای دانش‌آموزان دبیرستانی، نه برای والدین (هرچند تصویرسازی آنها تا حدودی به کاریکاتور نزدیک است)، و نه برای کسانی که از سرطان رنج می‌برند (که در اینجا با تمام پیچیدگی‌شان به تصویر کشیده شده‌اند). فرض نمی‌گیرد که نوجوانان خیلی قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای هستند تا از پیچیدگی‌ها لذت ببرند؛ فرض نمی‌کند که کمدی نباید با غم عمیق آمیخته باشد، و بالعکس. احساس اصالت می‌کند. گرگ احساس اصالت می‌کند؛ همانطور که مان به تصویر می‌کشد، او به بسیاری از جهات هم شبیه همه نوجوانان و همزمان متفاوت از هر نوجوانی است که تا به حال ملاقات کرده‌ایم. ارل هم همینطور، و تا حد کمتری، ریچل. در واقع، کل بازیگران، همانطور که بچه‌های امروزی تمایل دارند بگویند، "عالی" هستند، از جمله نیک آفرمن در نقش پدر استاد جامعه‌شناسی فضایی گرگ.ارل واقعاً فیلم فوق‌العاده‌ای است. جای تعجب نیست که این فیلم در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۱۵ هم جایزه تماشاگران و هم جایزه بزرگ هیئت داوران را از آن خود کرد. آیا این فیلم کاملاً بدون اشکال است؟ خیر؛ نیمه اول فیلم کمی آهسته و با احتیاط و کمی خودآگاهانه پیش می‌رود، اما نیمه دوم فیلم، به‌خصوص یک‌سوم آخر آن، آن‌قدر جذاب است که هرگونه اشکالات جزئی (واقعاً نیازی به آن کارت‌های عنوان نیست) قابل بخشش است. این فیلم تلاشی صادقانه است برای روایت یک داستان صادقانه از دوستی، از دست دادن و بقا در یک فیلم نوجوانانه. چند فیلم در این ژانر می‌توانند ادعا کنند که چنین کاری کرده‌اند؟