دختر محتمل تر

ایموجن (کریستن ویگ) روزگاری نمایشنامه‌نویس موفقی بود. اما فرصت‌هایش را با زندگی فریبنده و لباس‌های شیک در نیویورک از دست داد و به دنبال جلب توجه و "هم‌طبقه" شدن با طبقه مرفه نیویورک بود. بنابراین وقتی دوست‌پسر ثروتمندش (برایان پتوس) او را ترک می‌کند، تعجبی ندارد که ایموجن سردرگم شود. او هیچ گزینه دیگری جز رفتن به اوشن سیتی نیوجرسی ندارد، جایی که مادر پر زرق و برق و عجیب‌وغریب (آنیتا بنینگ) او هنوز با برادر کوچکتر باهوش و مهربان ایموجن (کریستوفر فیتزجرالد) و یک دوست‌پسر مرموز به نام بوسچ (مت دیلون) زندگی می‌کند. همچنین یک مستأجر جدید (دارن کریس) در اتاق قدیمی ایموجن ساکن شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره ترکیب کمدی و درام در فیلم دختر محتمل‌ترین صحبت کنند. چرا این فیلم صرفا یک کمدی نیست؟ «درامدی» چیست؟ آیا ترکیب لحن سبک و سنگین در این فیلم جواب می‌دهد؟
• آیا نادیده گرفتن مسائل جدی مانند خودکشی و مصرف الکل خطرات احتمالی دارد؟ آیا فکر می‌کنید تماشای این موارد در صفحه نمایش می‌تواند بر تصمیمات شما تاثیر بگذارد؟
• آیا شخصیت‌ها واقع‌گرایانه و باورپذیر به نظر می‌رسند؟ آیا موقعیت‌هایی که در آن قرار می‌گیرند، قابل قبول است؟

والدین باید بدانند که دختر محتمل‌ترین یک درام کمدی است که بیشتر روی کمدی تا درام تمرکز دارد، هرچند داستان‌های فیلم سنگین هستند و شامل مواردی مثل تلاش برای خودکشی (که تقلبی از آب درمی‌آید)، فروپاشی عصبی، ترک فرزند توسط والدین و موارد مشابه است. انتظار برخی الفاظ زشت (بیشتر کلمات «s--t» و «hell»)، نوشیدن الکل و مستی، و صحنه‌هایی از زوج‌هایی که در حال بوسیدن و در آغوش گرفتن شدید یکدیگر هستند، و همچنین تلمیحات جنسی را داشته باشید. همچنین برخی خشونت‌های مسلحانه وجود دارد؛ که بیشتر برای خنداندن تماشاگر است، اما شلیک گلوله هم وجود دارد. برای اینکه از فیلم‌های مشابه بیشتر با خبر شوید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

بازیگران خوب، نقش اول عالی، محتوای قوی، فکر می‌کنید که باید برنده باشد، اما دختر محتمل‌ترین، ناامیدکننده است. این فیلم از پیش‌فرضی که وعده بذله‌گویی و تندی می‌دهد، استفاده می‌کند و آن را به چیزی بی‌مزه تبدیل می‌کند. ایموجن به عنوان یک غریبه که مشتاقانه می‌خواهد بخشی از دنیایی باشد که فقط وانمود می‌کند او را می‌پذیرد، داستانی است که مسیرهای زیادی را برای خودشناسی ارائه می‌دهد، اما فیلمسازان آن را رها کردند و به جای آن، آشکارترین مسیرها را انتخاب کردند. (به نظر می‌رسد هیچ راه دیگری برای نوآوری وجود ندارد جز اینکه به آنچه شده‌اید تف کنید و به خودِ قدیمی‌تان رجوع کنید. اینجا چیزهای انقلابی وجود ندارد.)ویگ پرانرژی و احساساتی است. یک ابرو بالا انداختن می‌تواند هم نومیدی و هم خنده‌ای آگاهانه را منتقل کند. متاسفانه او به عنوان یک شخصیت «خودخواه» نوشته شده است. شخصیت‌پردازی‌ها آنقدر واضح هستند که انگار با یک مشت به سرتان می‌کوبند. کریس بامزه است، اما او و ویگ شیمی زیادی با هم ندارند. بنینگ به عنوان مادر ایموجن به شدت دست‌کم گرفته شده است و دیلون خنده‌دار است، اما به چه منظور؟ انگار فیلمسازان نتوانستند دقیقاً تصمیم بگیرند که فیلم قرار است چگونه باشد. عادات عجیب و غریب روی پاتوس جدی سوار شده‌اند و فیلم را در یک موقعیت آشفته قرار داده‌اند. «دختری که احتمالاً» همانطور که از نامش پیداست، فیلمی است که به دنبال هویت است، درست مثل دختر داستان.