پوکاهانتس

دیزنی پویانمایی پوکاهانتس را بر اساس داستان دختر رئیس پوهاتان (راسل مینز، عضو ثبت‌نام شده قبیله اگلالا سیو) ساخته است که از ازدواج برنامه‌ریزی‌شده خود با کاکوم (با صدای جیمز آپاوموت فال) راضی نیست. مهاجران بریتانیایی به منطقه می‌رسند و پوکاهانتس (ایرین بدار، عضو روستای بومی کویوک) عاشق جان اسمیت (مل گیبسون) می‌شود. در همین حین، فرماندار طمع‌کار راتکلیف (دیوید اوگن استیرز) مطمئن است که بومیان به طلا دسترسی دارند و مصمم است که گنجینه را به دست آورد. پوکاهانتس و جان اسمیت به طور مخفیانه ملاقات می‌کنند و زمانی که لو می‌روند، تنش خطرناکی بین مهاجمان بریتانیایی و مردم پوهاتان ایجاد می‌شود. تنها امید برای جلوگیری از جنگ به اقدامات اسمیت و پوکاهانتس بستگی دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اشتباهات تاریخی فیلم صحبت کنند. به عنوان مثال، پرچم اتحادیه جک در اوایل قرن هفدهم به تصویب نرسیده بود. آیا چنین جزئیاتی شما را آزار می‌دهد؟
• استعمارگران بریتانیایی چگونه به مردم بومی پوهاتن و سرزمینشان آسیب رساندند؟
• چرا دانستن نام واقعی، سن و داستان پوکاهانتس مهم است؟ آیا این موضوع دیدگاه شما را درباره رابطه او با جان اسمیت تغییر می‌دهد؟
• چه بخش‌هایی از فرهنگ و جامعه پوکاهانتس برای او اهمیت دارد؟ مردم پوهاتان چگونه احترام خود را به یکدیگر نشان می‌دهند؟

والدین باید بدانند که پوکاهانتس یک داستان عاشقانه موزیکال است که ممکن است برای برخی طرفداران شخصیت دیزنی دهه ۹۰ میلادی (با صدای ایرن بدار) جذاب باشد، اما مراقب خشونت و زبان ضد بومیان فیلم باشید. بخش زیادی از داستان حول دو گروه در جنگ با یکدیگر می‌چرخد، بنابراین انتظار تیز کردن و نشان دادن سلاح، مبارزه و تیراندازی را داشته باشید، همچنین واژه‌های ضد بومیان مانند "وحشی‌های کثیف" و "کافران پلید" به کرات شنیده می‌شود. این فیلم یک داستان عاشقانه است، بنابراین شخصیت‌های اصلی بوسه و حرکات عاشقانه دارند. این عدم دقت تاریخی ممکن است بینندگان را به این باور برساند که شخصیت تاریخی پوکاهانتس واقعاً عاشق جان اسمیت شده بود. اما این‌طور نبود: او دختری ۱۱ یا ۱۲ ساله به نام ماتواکا بود که زمانی کشتی جان اسمیت به خشکی رسید.

ممکن است کودکان قبل از روی آوردن به این داستان تاریخی از دیزنی، بیشتر به سمت مجموعه‌ای از حیوانات بامزه و سخنگوی «شیرشاه» گرایش داشته باشند، اما این به معنای آن نیست که این فیلم فاقد جذابیت‌های خود است. یک راکون بازیگوش و پرنده‌ای که توجه همه را به خود جلب می‌کند، چیزی با اهمیت به داستان اضافه نمی‌کنند، اما در شادتر کردن فضای فیلم که ممکن بود بسیار جدی باشد، موفق عمل می‌کنند.این فیلم بیشتر از بد نشان دادن شخصیت منفی، بر قهرمان‌پروری تمرکز دارد. شخصیت منفی یک موجود واحد نیست؛ راتکلیف مظهر طمع، نادانی و خصومتی است که هنوز هم امروز به مردم آسیب می‌زند. پیام فیلم این است که صلح و مدارا هدف‌هایی ارزشمند برای تلاش کردن هستند، اما نکاتی مثل نادرستی‌های تاریخی، زبان ضد بومی و استفاده از کلیشه‌هایی مانند ترفند «بومیان جادویی» باعث می‌شوند که نمایش این موضوع ایده‌آل نباشد.