پوکمون

در فیلم سینمایی پوکمون، دانشمندان انسان راهی برای ساختن یک نسخهٔ بزرگتر و قوی‌تر از قوی‌ترین پوکمون، یعنی مِیو، پیدا کرده‌اند. نتیجه چیزی شبیه مِیو ماکسی به نام مِیو تو است. مِیو تو تصمیم می‌گیرد به هدف همهٔ آدم‌بدها در فیلم‌ها، یعنی تسلط بر جهان، برسد. او این کار را با اسیر کردن و کپی کردن همهٔ پوکمون‌ها انجام می‌دهد. مِیو تو بهترین استادان پوکمون را به جزیره‌اش می‌کشاند تا در یک نبرد نهایی شرکت کنند. او به این نکته اشاره می‌کند که پوکمون‌ها بردهٔ انسان‌ها هستند. بعد هر کدام از پوکمون‌ها باید با کپی خودشان در یک بحران هستی‌شناسانه بجنگند. بعد همه چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود، اگر چه به شکلی ریاکارانه، با این تفاوت که همه به جای جنگ به همکاری اعتقاد پیدا می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوع همکاری در فیلم صحبت کنند. چه مثال‌هایی وجود دارد که نشان دهد بهتر است به عنوان یک تیم کار کنیم به جای اینکه به تنهایی یا در رقابت با یکدیگر باشیم؟
• این فیلم در مقایسه با سایر سرگرمی‌های پوکمون، مثل برنامه تلویزیونی، بازی‌های ویدئویی و اپلیکیشن‌ها، چگونه است؟
• چرا فکر می‌کنید پوکمون تا این حد محبوب مانده است؟

والدین باید بدانند که پوکمون: اولین فیلم، از ابتدا تا انتها، تقریباً بدون وقفه، پر از اکشن کارتونی است و انتخاب مناسبی برای کودکانی که خیلی کوچک هستند و تفاوت بین خشونت واقعی و نمایشی را درک نمی‌کنند، نیست. موسیقی تاریک و پرتنش، صحنه‌های بسیاری را همراهی می‌کند که شامل انفجار، طوفان، آتش، سقوط، مبارزه تن به تن و شاید مرگ شخصیت‌های مهم است. با این حال، این فیلم حاوی پیام‌های صریحی در مورد مخرب بودن جنگ، برده‌داری و اینکه «زندگی معجزه و راز بزرگی است» است. چون همه پوکمون‌ها و مربیانشان در این فیلم به بازی‌ها، کارت‌های تجاری، عروسک‌های اکشن و موارد دیگر مرتبط هستند، به نظر می‌رسد این اولین فیلم بلند سینمایی دو هدف دارد: سرگرم کردن و ابزاری برای بازاریابی. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم برای کودکان، به خصوص طرفداران پوکمون، جذاب خواهد بود. هر کسی که سریال تلویزیونی پوکمون را دیده، بازی کرده یا کارت‌های آن را خریده، می‌داند که چه انتظاری از این فیلم دارد: شخصیت‌ها معمولاً متحول می‌شوند یا از رازی برای به دست آوردن قدرت استفاده می‌کنند. این موضوع برای کودکان جالب است، چرا که ممکن است احساس کنند در دنیایی که اغلب برای آنها خیلی بزرگ است، غرق شده‌اند.کودکان، به خصوص آنهایی که در بازه سنی ۶ تا ۱۰ سال قرار دارند، عاشق به خاطر سپردن و دسته بندی کردن حقایق بی پایان هستند. این کار به آن‌ها حس تسلط می‌دهد، به خصوص به این دلیل که می‌توانند بهتر از بزرگسالان عمل کنند. و این موضوع می‌تواند بخش مهمی از رشد اجتماعی آن‌ها باشد، زبانی مشترک با دوستانشان ایجاد می‌کند. این موضوع می‌تواند به خصوص برای کودکانی که در صحبت کردن با دیگر کودکان احساس ناامنی می‌کنند، معنادار باشد.