داستان بروک الیسون

بروک الیسون ۱۱ ساله (با بازی ونزیا مارانو و لسی چابرت) در راه بازگشت از مدرسه به خانه، در حادثه‌ای زندگی‌اش دگرگون می‌شود. او در اثر تصادف با خودرو دچار آسیب‌دیدگی شدید می‌شود که از گردن به پایین فلجش می‌کند و بدون دستگاه تنفس و مراقبت شبانه‌روزی قادر به ادامه حیات نخواهد بود. با حمایت‌های مادرش جین (با بازی مری الیزابت ماسترانتونی) و تشویق‌های پدرش اد (با بازی جان اسلاتری) و در نهایت کمک‌های جامعه‌اش، او موفق می‌شود به آرزوهایش برسد، از بازگشت به خانه با خانواده تا اتمام مدرسه و حتی تحصیل در هاروارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دقت صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید فیلم به درستی نشان داد که مراقبت از فردی با آسیب نخاعی چگونه است؟ چرا بله یا خیر؟ چگونه فیلم می‌توانست از نظر مشکلاتی که خانواده احتمالا با آن‌ها مواجه بودند، واقع‌گرایانه‌تر باشد؟
• واکنش شما به رفتار بروک و مادرش جین در فیلم چه بود؟ چگونه رفتار آنها همه چیز را در مورد تاثیر این وضعیت بر زندگی‌شان تغییر داد؟
• بروک در فیلم به خاطر متفاوت بودن مورد تمسخر قرار نگرفت. آیا این نمایش واقع‌گرایانه‌ای از ناتوانی است؟ افراد دارای معلولیت در جامعه شما چگونه رفتار می‌شوند؟

والدین باید بدانند که داستان بروک الیسون، داستان واقعی دختری ۱۱ ساله است که در راه بازگشت از مدرسه به خانه، توسط یک ماشین تصادف کرد و دچار آسیب‌های شدید نخاعی شد و برای تمام عمر به دستگاه تنفس مصنوعی متصل شد. تصادف به خودی خود نشان داده نمی‌شود، اما صحنه‌های کوتاهی از انتقال دختر مصدوم وجود دارد که مقداری خون را شامل می‌شود، همچنین صحنه‌های متعدد بهبودی، نگرانی در بیمارستان، بحث‌های پزشکی صریح و تاثیر مراقبت‌های مورد نیاز او بر خانواده‌اش. پیام این داستان الهام‌بخش و امیدبخش است، اما موضوعات بالغانه آن برای کودکان بسیار جوان نامناسب است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

داستان بروک الیسون، داستانی شگفت‌انگیز است. به کارگردانی کریستوفر ریو و اکران شده درست بعد از مرگ او، این فیلم مثال فوق‌العاده‌ای است از اینکه چقدر کم ناتوانی می‌تواند شما را از رسیدن به اهدافتان در زندگی بازدارد، و همچنین داستان فداکاری عظیم یک مادر برای تضمین موفقیت فرزندش است. اما پیام بزرگتری هم در مورد نوعی ناتوانی وجود دارد که همه ما با خود حمل می‌کنیم—نگرش‌هایمان—و فیلم به این نکته می‌پردازد که این نگرش‌ها تا چه حد بر روند زندگی ما تاثیر می‌گذارند.این پیام غنی است و حتی برای والدین و کودکانی که تماشای آن را دشوار می‌یابند، قابل درک است. داستان، داستانی دشوار است، اما در عین حال مثبت و سرسختانه‌ای است که شجاعت را بر ناامیدی ترجیح می‌دهد. گاهی اوقات ممکن است به سمت احساسات گرایش پیدا کند، اما وقت می‌گذارد تا برخی از جنبه‌های واقع‌گرایانه‌تر مراقبت از یک عزیز با معلولیت شدید را نشان دهد: انباشت صورتحساب‌های پزشکی، خستگی، اختلال برای سایر اعضای خانواده که احساس بی‌توجهی می‌کنند، خطر طلاق، موانع گاه و بی‌گاه از درون جامعه خودتان در مورد آنچه برای فرزندتان بهترین است. هنرنمایی بازیگران با تجربه در اینجا یک مزیت بزرگ است، و نتیجه فیلمی است که با دقت تلاش می‌کند تا تصویری دقیق اما در نهایت امیدوارکننده از معلولیت و مبارزه را به تصویر بکشد. این موضوعات سنگین هستند، اما برای کودکانی که به اندازه کافی بزرگ هستند، اندیشیدن به این سوالات می‌تواند پاداش‌دهنده باشد.