تام ده ساله

توم ده ساله به نویسندگی و کارگردانی استیو دیلدیریان (زندگی و زمانه تیم) ساخته شده است. این مجموعه بر روی دانش‌آموز دبستانی به نام توم (دیلدیریان) تمرکز دارد، پسربچه‌ای معمولی که به مدرسه‌ای معمولی در نیوجرسی می‌رود، اما به دلیل دخالت‌های اطرافیانش، زندگی‌ای کاملاً غیرمعمولی را تجربه می‌کند. اگر دوستان صمیمی‌اش نلسون (بایرون باوزر) و داکوتا (جیلیان جیکوبز) او را به سمت تصمیمات بد سوق نمی‌دهند، مادرش (ایدی پترسون)، معلمش (جان مالکوویچ) و راننده اتوبوس مدرسه (بن رادجرز) به نظر ناخواسته در تلاشند تا زندگی توم را خراب کنند. شاید اگر توم فقط سرش را پایین بیندازد و با همه چیز کنار بیاید، همه چیز خوب پیش برود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کمدی‌های انیمیشنی صحبت کنند. چه نوع مواردی یک مجموعه انیمیشنی می‌تواند به بینندگان ارائه دهد که یک مجموعه لایو اکشن نمی‌تواند؟ آیا فکر می‌کنید کمدی‌های انیمیشنی برای جلب رضایت مخاطبان خود بیشتر به رفتارهای جسورانه متکی هستند؟
• مجموعه‌های پویانمایی اغلب حول محور کودکان می‌چرخند، اما توسط بزرگسالان صداگذاری شده و برای آنها طراحی شده‌اند. بزرگسالان چه چیزی را در نگاه به گذشته دوران جوانی از طریق دیدگاه بزرگسالانه‌ای عینی‌تر و آمیخته با طنز جالب می‌یابند؟ چرا این موضوع به‌ویژه در مجموعه‌های کمدی پویانمایی بسیار رایج است؟ چرا شخصیت‌ها در مجموعه‌های کمدی پویانمایی پیر نمی‌شوند؟
• شخصیت‌های کارتونی تام ده ساله چگونه صداقت و فروتنی را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که مجموعه انیمیشنی «تام ده ساله» درباره کودکان است، اما نه واقعا برای کودکان، با شخصیت اصلی که دانش‌آموز دبستانی عنوان مجموعه است، اما طنز آن برای دانش‌آموزان دبستانی بسیار بالغانه است. فضای کلی مجموعه مثبت است، با حضور خانواده، دوستان و دیگر عزیزان که در کنار هم و حامی یکدیگر هستند، اما شوخی‌ها به سمت مبهم و نامشخص می‌روند، مانند قسمتی با عنوان «مدیر مدرسه با مادرم رابطه دارد»؛ قسمتی که در آن یک بزرگسال به یک نوجوان در خرید استروئید (جعلی) کمک می‌کند؛ و یک فروشنده بستنی افسرده درباره تمایل به پایان دادن به زندگی‌اش از طریق خودکشی صحبت می‌کند. یک مادر در هر رویدادی با یک لیوان شراب حضور دارد، و اشاره‌هایی به مست بودن او وجود دارد. به رابطه جنسی با کلمات زننده اشاره شده است: «دم»، «تراشیدن»، «---». زبان مورد استفاده شامل کلمات «---»، «---»، «لعنتی» و «خراب است»، و همچنین کلمات زننده برای اعضای بدن: «---» و «---». زبان نامناسب دیگری هم وجود دارد، مانند زمانی که به یک زن «کیسه کهنه» گفته می‌شود. بزرگسالان در مجموعه حضور دارند و اغلب نیت خوبی دارند، اما اغلب اشتباه می‌کنند و به طور تصادفی تام را دچار تروما می‌کنند. داستان حول محور یک شخصیت سفیدپوست می‌چرخد، اما بهترین دوست او سیاه‌پوست است، شخصیتی برجسته و غیر کلیشه‌ای که صداپیشگی آن را یک بازیگر سیاه‌پوست بر عهده دارد. موضوعات مثبت شامل صداقت و فروتنی است.

با شخصیت‌های جذاب و عجیب و غریب و گرایشی به طنز خشک و خنده‌دار، این سریال انیمیشنی یادآور طنزهای آیرونیک دهه ۹۰ میلادی مثل سریال‌های پادشاه تپه و دکتر کاتز، روانشناس حرفه‌ای است. تام بچه‌ای با نیت‌های خوب است که در میان بی‌معنایی مطلق قرار دارد و همیشه بدون هیچ تقصیری در موقعیت‌های وحشتناکی قرار می‌گیرد (هرچند باید گفت که در بهترین حالت، به ضعف اعتراض می‌کند). یک سناریوی معمولی، همان چیزی است که در قسمت اول پیدا می‌شود، وقتی تام به نلسون در مورد ترس‌هایش باز می‌شود که او بازیکن بیسبال خوبی نیست تا به تیم مدرسه بپیوندد. راننده اتوبوس مدرسه‌اش، که معتقد است تام قرار است همه "دخترها" را که بازیکنان بیسبال به دست می‌آورند، از دست بدهد، پسران را متقاعد می‌کند تا به همراه او به مرکز خرید محلی بروند تا مقداری "آبمیوه" بخرد. در ابتدا به نظر می‌رسد که راننده اتوبوس در حال فشار آوردن به تام و نلسون برای مصرف استروئید است، اما از آنجایی که این بخش با سخنرانی راننده در یک بازی بیسبال با موسیقی احساسی در پس‌زمینه به پایان می‌رسد، می‌توانید حدس بزنید که اوضاع دقیقاً به آن شکل پیش نمی‌رود.حتی وقتی داستان اصلی آنقدر گیرا نیست، بیننده‌ها با خوشحالی در کنار شخصیت‌های فرعی عجیب و غریب همراه می‌شوند، مثل راننده کامیون بستنی که در تاریکی شب روحش (دیوید دوکاونی) با صدای بلند فکر می‌کند که شادی و انرژی مشتری‌های جوانش واقعا او را به فکر خودکشی می‌اندازد. یا صندوقدار فروشگاهی که با حیرت به تام و نلسون پاسخ می‌دهد وقتی که می‌خواهند ۶۰۰۰ دلار بستنی کلوندایک بخرند: «این چالش عجیبی است از طرف دو بچه.» شما هم دوست دارید در این ماجراجویی‌های بدفرجام تام سهیم شوید.