دو تا بردار

سام سوئیفت (با بازی ریچل بیلسون) بازیگر تازه‌کار و «قربانی روزنامه‌های زرد» در سریال «دو بار دیگر» تلاش می‌کند تا حرفه‌اش را احیا کند. او فکر می‌کند که یک شانس آخر دارد: تست بازیگری برای نقش یک کارآگاه در یک مجموعه تلویزیونی. برای بالا بردن شانسش، او با ادی والتیک (با بازی ادی سیبریان) کارآگاه خصوصی حرفه‌ای لس‌آنجلس همراه می‌شود. اما وقتی سام متوجه می‌شود که حل کردن جرایم را تقریبا به اندازه بازی کردن نقش یک کارآگاه در تلویزیون دوست دارد، و ادی به تدریج یاد می‌گیرد که غریزه‌های سام را محترم بشمارد، آن دو ممکن است متوجه شوند که شهری پر از قربانی وجود دارد که به کمک آن‌ها نیاز دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که آیا این نوع برنامه‌های جنایی نسبت به برنامه‌هایی مثل CSI جذاب‌تر هستند یا خیر. اگر این‌طور است، چرا؟ آیا جنایت‌هایی مثل قتل در این زمینه ناراحت‌کننده به نظر نمی‌رسند؟ تاثیر تماشای خشونت در تلویزیون چیست؟
• خانواده‌ها می‌توانند در مورد چرایی تمرکز بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی بر زوج‌های «عجیب و غریب» بحث کنند. آیا این فقط راهی برای ایجاد کشمکش است؟ آیا فکر می‌کنید شراکت‌های زوج‌های عجیب و غریب برای نمایش‌های درام یا کمدی بهتر است؟ آیا می‌توانید به زوج‌های عجیب و غریب واقعی در زندگی روزمره فکر کنید؟
• آیا این درام جنایی با بقیه تفاوتی دارد؟ چه چیزی آن را بهتر یا بدتر از بقیه می‌کند؟ چرا فکر می‌کنید مردم از تماشای داستان‌های جنایی لذت می‌برند؟ تماشای آدم‌ها در حال انجام کارهای بد (یا قربانی شدن در آن‌ها) چه چیزی سرگرم‌کننده دارد؟

والدین باید بدانند که Take Two یک سریال کمدی پلیسی است و اگرچه لحن ملایم‌تری نسبت به همتایان خود دارد، اما در هر قسمت شاهد وقوع جرایم مختلف هستیم، و گاهی اوقات این جرایم جدی‌تر می‌شوند: قتل، آدم‌ربایی، و صدمات جسمانی شدید. کارآگاهان، پلیس‌ها و مجرمان همگی اسلحه حمل می‌کنند، و گاهی اوقات درگیری‌های مسلحانه رخ می‌دهد (هرچند کسی روی صفحه نمایش کشته نمی‌شود) و نماهای کوتاهی از اجساد مرده، گاهی با خون (اما بدون صحنه‌های دلخراش) وجود دارد. محتوای جنسی نیز به همین ترتیب سبک است، اما وجود دارد: معاشقه، قرار گذاشتن، بوسیدن، اشاره به روابط جنسی، و مواردی که جنبه‌های جنسی دارند، مانند مردی که زنان را از طریق دوربین مخفی در اتاق هتل تماشا می‌کند. شخصیت‌های اصلی مجرد هستند؛ انتظار می‌رود که با یکدیگر و با شخصیت‌های دیگر قرار ملاقات بگذارند و رابطه جنسی داشته باشند. فحاشی و الفاظ نامناسب شامل کلماتی مانند "احمق"، "لعنتی"، "بد" و "لعنت" می‌شود. مصرف الکل در برخی از صحنه‌های اجتماعی وجود دارد، و همچنین اشاره‌هایی به مصرف مواد مخدر در گذشته سم: الکل، قرص‌ها و کوکائین، که گاهی به آن شوخی می‌شود. شخصیت‌های اصلی طرفدار عدالت و حقوق قربانیان هستند، اما برخی از شخصیت‌ها به صورت کلیشه‌ای معرفی می‌شوند (مثلاً "یک خلافکار خیابانی در لس آنجلس").

تیم سازنده سریال موفق قلعه به وضوح امیدوار است که بار دیگر با سریالی دربارهٔ یک زوج پرانرژی از کارآگاهان که جنایت‌ها را حل می‌کنند و شوخی‌های بامزه می‌کنند، موفق شود. متأسفانه ادی سیبریان، با وجود داشتن فک مربعی و ظاهر جذاب، فاقد جذابیت شیطنت‌آمیز ناتان فیلیون است که سلاح مخفی او بود و سریالش را از فراموش‌شدنی به بسیار سرگرم‌کننده تبدیل کرد. بنابراین، اگرچه شیمی بین بیلسون و سیبریان کاملاً خوب است و نویسندگان با مهارت سبک سنتی خود را که ترکیب جنایت و کمدی سبک است، به کار می‌برند، اما کل سریال کمی بی‌مزه‌تر از آن چیزی است که بینندگان ممکن است ترجیح دهند.با این حال، ذات طنزآمیز یک کمدی کارآگاهی می‌تواند تماشای آن را لذت‌بخش کند. اگر یک خلافکار بگوید زیر "اسکله" ملاقاتش کنید، می‌توانید انتظار داشته باشید که سم و ادی نه تنها بدانند کدام اسکله، بلکه با دوربین دوچشمی در دست منتظر باشند تا آنجا را تحت نظر بگیرند. خلافکاران لانه‌هایی دارند که به راحتی می‌توان به آنها نفوذ کرد و در آنجا قربانیان آدم‌ربایی را به تنهایی در اتاق‌های قابل دسترسی نگه می‌دارند. و جرم‌هایی که کل نواحی لس آنجلس را به ویرانی کشانده و پلیس را گیج کرده است، به راحتی توسط سم و ادی در کمتر از 50 دقیقه حل می‌شود. Take Two یک اثر هنری بزرگ یا حتی یک برنامه تلویزیونی بزرگ نیست، اما اگر Castle مورد علاقه شما بود، این برنامه هم ممکن است مورد علاقه شما باشد، با وجود جذابیت کمتر.