شهر طبل

ریور سیتی درامبیت بر روی گروه درام ریور سیتی تمرکز دارد، یک برنامه پرکاشن موفق برای کودکان در جامعه سیاه‌پوست لوییویل، کنتاکی. این گروه درام در سال ۱۹۹۱ توسط اد "ناردی" وایت و همسر فقید و محبوبش، زامبیا نکروما، تأسیس شد و هدف آن آموزش کودکان سیاه‌پوست در مورد سازهای کوبه‌ای آفریقایی و استفاده از "روح درام" برای ارائه فعالیت فوق‌برنامه مبتنی بر هنر به کودکان است که مهارت‌های رهبری و مسئولیت‌پذیری را در آنها توسعه می‌دهد. کارگردانان آن فلته و مارلون جانسون، ناردی، مردی باهوش و کاریزماتیک را دنبال می‌کنند که به وضوح از همسرش الهام گرفته بود، و آلبرت شومیک، شاگرد او که خود به شدت تحت تأثیر این برنامه (و راهنمایی ناردی و زامبیا) در جوانی قرار گرفته بود. این فیلم همچنین بر روی تعدادی از دانشجویان آن زمان برنامه تمرکز دارد، عمدتاً دانش‌آموزان سال آخر دبیرستان که به گروه درام ریور سیتی اعتبار می‌دهند که به آنها کمک کرده تا تمرکز خود را حفظ کنند و وارد کالج‌های تاریخی سیاه‌پوستان شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نقش هنرهای نمایشی در زندگی کودکان در رور سیتی درام بیت صحبت کنند. گروه درام رور سیتی چگونه بر اعضای خود تأثیر می‌گذارد؟ آلبرت و دیگر دانش‌آموزان برجسته به‌طور خاص از چه چیزی قدردانی می‌کنند؟
• در این مستند چه کسی الگوی مناسبی است؟ چگونه مهارت‌های ارتباطی، همدلی، پشتکار و کار تیمی را به نمایش می‌گذارند؟
• ناردی چه منظوری دارد وقتی می‌گوید که مسیر مشخصی برای مردان سیاه‌پوستی که می‌خواهند هنرمند شوند وجود ندارد؟ ناردی و آلبرت چه چیزی از مجسمه‌ساز ادوارد نورتون همیلتون جونیور و مجسمه عمومی او از رئیس‌جمهور لینکلن که در مورد بازارهای برده و کشتی‌ها در طول اسکله لوییویل است، یاد می‌گیرند؟
• چگونه موضوعات خشونت و فقر در فیلم به تصویر کشیده شده‌اند؟ مربیان چه نقشی در داستان و زندگی مصاحبه‌شوندگان ایفا می‌کنند؟

والدین باید بدانند که ریور سیتی درام بیت یک مستند در مورد گروه درام ریور سیتی است، یک برنامه آموزشی موسیقی برای جوانان با هدف غنی سازی زندگی کودکان و خانواده‌های سیاه‌پوست در لوییویل، کنتاکی. کارگردانان آن فلته و مارلون جانسون با اد "ناردی" وایت، یکی از بنیانگذاران گروه، و همچنین فارغ التحصیلان، والدین، دانش آموزان فعلی و آلبرت شومیک، یکی از دانش آموزان سابق که به عنوان جانشین انتخاب شده، مصاحبه می‌کنند. او در مورد نحوه تاثیر برنامه آفریقایی موسیقی و درام بر زندگی‌اش صحبت می‌کند. انتظار می‌رود که در فیلم از زبان تند و قوی استفاده شود، از جمله صحبت مصاحبه شوندگان در مورد توهین‌های نژادی که به سمت آنها شده (کلمه "N") و اینکه حتی معلمان به آنها گفته‌اند که به جایی نخواهند رسید. همچنین چند گفتگوی ناراحت کننده در مورد قتل نوه وایت و سرطان همسرش وجود دارد، و مردم در مورد شکستن چرخه فقر، خشونت و سوء مصرف مواد صحبت می‌کنند. با این حال، علی‌رغم چند گفتگوی غم‌انگیز/سنگین، فیلم دارای مضامین ارتباط، همدلی، پشتکار و کار تیمی است و داستانی از پیروزی و آگاهی فرهنگی است که نشان می‌دهد چگونه درامز به نسل‌ها از کودکان سیاه‌پوست غرب لوییویل کمک و الهام بخشیده است. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این یک مستند تاثیرگذار و قدرتمند در مورد برنامه‌ای است که نسل‌ها از موسیقی‌دانان و دانشجویان جوان سیاه‌پوست را توانمند و آموزش داده است. کارگردانان مشترک، فلاته و جانسون، به زیبایی پیروزی ناردی و ماموریت زامبیا را به تصویر می‌کشند، نه فقط برای آموزش نواختن درام به بچه‌ها، بلکه برای درک فرهنگی میراثشان از طریق سازهای کوبه‌ای آفریقایی. این برنامه بیش از یک کلاس یا فعالیت است: یک جامعه است که از بچه‌ها از طریق و فراتر از فارغ‌التحصیلی دبیرستانشان حمایت می‌کند، به همین دلیل بخش‌هایی که جانشین ناردی، آلبرت شومیک را به تصویر می‌کشد، بسیار تاثیرگذار است. اینجا اثباتی است که دیده شدن، شناخته شدن و تشویق شدن به عنوان یک کودک می‌تواند بسیار تاثیرگذار باشد. و دیدن اینکه این برنامه چگونه به شکل‌دادن زندگی دانش‌آموزان سیاه‌پوست دبیرستانی ادامه می‌دهد، بسیاری از آنها مهارت‌های درام‌نوازی خود را به خطوط درام در کالج‌ها و دانشگاه‌های تاریخی سیاه‌پوست می‌برند، بسیار دلگرم‌کننده است.سازندگان فیلم از نمایش جنبه‌های غم‌انگیز سفر ناردی ابایی ندارند. بخش عمده‌ای از ریتم شهر رودخانه، ادای احترام به همسر درگذشته ناردی است که بر اثر سرطان درگذشت. همچنین بازگویی ناراحت‌کننده و احساسی از نحوه کشته شدن نوه ناردی و زامبیا وجود دارد که پس از درگیر شدن در تیراندازی انتقامجویانه یک گروه، کشته شد. تماشای ناردی که در مورد احساس گناه خود مبنی بر ناتوانی در انجام همین کار برای نوه خود صحبت می‌کند، دردناک است. اما لحظات بسیار شادتری هم وجود دارد، زمانی که هم دانش‌آموزان فعلی و هم دانش‌آموزان سابق از گروه تشکر می‌کنند که در آنها حس هدفمندی، قدردانی از فرهنگ آفریقایی و ساختاری را که به آنها کمک کرد هم در مدرسه و هم خارج از مدرسه موفق شوند، ایجاد کرده است.