هنرمند

در هالیوود سال 1927، ستاره سینمای صامت، جرج والنتین (ژان دوژاردن) جرج کلونی عصر خود است؛ جذاب، خوش‌سیما و بسیار موفق در گیشه. او که متأهل است، کمی هم دلربا و دل‌داده است و وقتی که نگاهش به پپی میلر (برنیس بژو) تازه‌کار می‌افتد، لحظاتی پراحساس (اما پاک) را با هم سپری می‌کنند. با پیشرفت تدریجی کار پپی، جرج خود را به دلیل ظهور سینمای ناطق زمین‌گیر می‌بیند؛ زمانه عوض شده و جرج به‌طور قطع در دسته "قدیمی‌ها" قرار می‌گیرد. اگرچه اوضاع مالی جرج بسیار بدتر از قبل شده است، اما سعی می‌کند مثبت‌اندیش بماند، اما آیا غرورش اجازه می‌دهد که وقتی بیش از هر زمان دیگری به کمک نیاز دارد، آن را بپذیرد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چرا فیلم‌سازان امروز می‌خواهند در دوره‌ای که فناوری بسیار متفاوت است، فیلم صامت بسازند. جذابیت آن چیست؟ آیا فیلم در صورتی که درباره فیلم‌های صامت بود اما خودش صامت نبود، به همان اندازه موثر می‌بود؟
• به نظر شما هنرمند قصد داشته چه کسانی را تحت تاثیر قرار دهد؟ چگونه می‌توان این موضوع را تشخیص داد؟
• چگونه سکوت فیلم، رفتار بازیگران روی صفحه نمایش را تحت تاثیر قرار می‌دهد؟ اگر فیلم دیالوگ بیشتری داشت، فکر می‌کنید چه چیزهایی متفاوت می‌شد؟

والدین باید بدانند که فیلم «هنرمند» - ادای احترامی سیاه و سفید به فیلم‌های صامت هالیوود در دهه ۱۹۲۰ - خود تقریباً بی‌صدا است و بر ژست‌ها و بیان چهره‌ی شخصیت‌ها، موسیقی متن و گاهی زیرنویس‌ها برای روایت داستان خود در مورد شهرت، ثروت و دوستی تکیه دارد. بنابراین ممکن است برای بسیاری از کودکان جذاب نباشد، اما کسانی که واقعاً عاشق سینما هستند ممکن است توسط ارجاعات، فضای آن و جشن قدیمی سینما جذب شوند. چند صحنه‌ی پرتنش و خشونت‌آمیز وجود دارد، از جمله یکی که در آن شخصیتی آشفته اسلحه‌ای را داخل دهان خود می‌گذارد و دیگری که در آن آتشی کنترل‌نشده رخ می‌دهد. همچنین می‌توان انتظار داشت که شخصیت‌ها بسیار سیگار بکشند و مقدار زیادی الکل بنوشند، که برخی از آنها زیاده‌روی می‌کنند. اما تقریباً هیچ زبانی یا محتوای جنسی وجود ندارد و در نهایت شخصیت‌ها درس‌های مهمی درباره‌ی ارزش دوستی و فروتنی می‌گیرند.

هنرمند" فیلمی است برای عاشقان سینما. ادای احترامی است سرشار از عشق به هالیوودی پرشکوه که دیگر وجود ندارد، ستایشگر دختران رویاپرداز ستاره‌پران، بت‌های سبیل‌دار نمایش‌های بعدازظهر، و تماشاگرانی که تمام و کمال فریب توهمات فیلم‌های سلولوئیدی را در تاریکی سینما می‌خورند. این فیلم به برخی مضامین تاریک نیز می‌پردازد - مانند بی‌امان بودن "پیشرفت"، خطر حاشیه‌نشینی به واسطه آخرین دستاوردهای تکنولوژیک، و مخاطرات غرور بیش از حد - اما در نهایت داستان الهام‌بخشی است درباره دوستی، وفاداری، و قدرت سینما. و بی‌شک فاقد طنز نیز نیست؛ میشل هازاناویسیوس کارگردان، به‌صورت استراتژیک (و بازی‌گوشانه) از لحظات غیرسکوت فیلم استفاده می‌کند تا خنده‌های آگاهانه‌ای را برانگیزد.ستارگان این فیلم که هر دو جذاب هستند، فرانسوی هستند، اما بازیگران مکمل فیلم چهره‌هایی هستند که برای مخاطبان آمریکایی آشناترند، از جمله جان گودمن در نقش یک مدیر استودیوی پرحرف و جیمز کرومول در نقش یک راننده و پیشخدمت وفادار. موسیقی متن فیلم عالی است و فیلمبرداری آن زیبا است (دلیلی دارد که کارگردانان دوست دارند افراد سیگاری را در فیلم‌های سیاه و سفید به تصویر بکشند). ممکن است فیلم "هنرمند" برای کودکان به اندازه فیلم " آواز در باران" که مضمونی مشابه دارد و در کل شادتر و قابل دسترسی‌تر است، جذاب نباشد، اما برای هر کسی که عاشق سینما است، دیدن این فیلم ضروری است.