الیس در سرزمین عجایب

وقتی آلیس (آن-ماری مالیک) در آلیس در سرزمین عجایب به خواب می‌رود، مردی را می‌بیند که می‌دود و او هم دنبالش می‌کند تا به یک تونل می‌رسند. آلیس خودش را در یک راهروی بزرگ با پنجره‌ها و درهای متعدد می‌یابد و کنار یک میز با کلید و بطری‌ای که روی آن نوشته شده «بخور» می‌نشیند. او این کار را می‌کند و کوچک می‌شود، بعد از آن یک تارت با نوشته «بخور» می‌خورد و دوباره بزرگ می‌شود. او در مورد این دنیای عجیب صحبت نمی‌کند، اما آهسته می‌گوید «من کی هستم؟» به زودی، آلیس در میان گروهی از بزرگسالان قرار می‌گیرد که در مورد موضوعات خیلی «خسته‌کننده» سخنرانی می‌کنند و تصمیم می‌گیرند یک مسابقه «دویدن» برگزار کنند. مسابقه با انبوهی از بدن‌ها و صدای خرناس خوک‌ها به پایان می‌رسد. سپس آلیس خودش را در کتابخانه‌ای می‌یابد که مردی در آن مشغول ساختن یک مدل است. مرد خیلی صریح از او می‌پرسد «تو کی هستی؟» آلیس با تعجب می‌گوید که او خیلی سریع تغییر می‌کند و نمی‌تواند بفهمد که کیست. بعد از شرکت در یک مهمانی «خیلی خسته‌کننده» چای در خانه دوشس، آلیس به رژه ملکه می‌رود، جایی که تماشاگران در معرض خطر از دست دادن سرشان هستند. پادشاه (پیتر سلرز) بر این دادگاه آشفته ریاست دارد و آلیس بیدار می‌شود و خودش را در یک دشت می‌یابد. تمام این صحنه‌ها با موسیقی سی‌تار رابی شانکار تنظیم شده‌اند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد آلیس در این نسخه از داستان آلیس در سرزمین عجایب اثر لویس کارول صحبت کنند. او در این نسخه از داستان، منزوی‌تر و دورتر از نسخه‌های دیگر به نظر می‌رسد. به نظر شما چرا او این‌گونه به تصویر کشیده شده است؟
• این نسخه از داستان را با نسخه‌های دیگر مقایسه کنید. کدام تفسیر را ترجیح می‌دهید؟ چرا؟ چرا فکر می‌کنید این داستان به این همه روش تفسیر شده است؟

والدین باید بدانند که این تفسیر سیاه و سفید از داستان آلیس در سرزمین عجایب اثر لوئیس کارول، یک تجربه سوررئالیستی است. به دلیل عدم استفاده از لباس‌های مخصوص برای شخصیت‌ها، تشخیص تفاوت بین خرگوش و کرم ابریشم دشوار است. این فیلم بیشتر به عنوان یک نقد اجتماعی بر طبقه متوسط بریتانیایی عمل می‌کند تا یک سفر فانتزی. این فیلم بیشتر برای بزرگسالان مناسب است تا کودکان. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

طرفداران فیلم‌های سورئال به سبک برگمان و فلینی از این نسخه از داستان لوئیس کارول لذت خواهند برد. بینندگانی که به دنبال فانتزی‌های لباس‌دار هستند و آلیس در آن بیشتر نگران «من کجا هستم؟» است تا «من کیستم؟» ناامید خواهند شد. بازیگران بزرگ بریتانیایی مثل جان گیلگود، پیتر سلرز و سر مایکل ردگریو سعی می‌کنند آلیس را در سفر خودشناسی‌اش راهنمایی کنند، اما خود آلیس سرد و غمگین و منزوی است. او به ندرت به شخصیت‌ها نگاه می‌کند وقتی صحبت می‌کند و اغلب در دلش زمزمه می‌کند که چقدر همه احمق هستند و چقدر همه چیز «خسته‌کننده» است. اگرچه آلیس در سرزمین عجایب تفسیری جذاب است -- و مثالی خوب از آزمایش‌های دهه ۱۹۶۰ -- تماشاگران جوان احتمالاً از این داستان به اندازه خود آلیس خسته خواهند شد.