قدیسان بیشمار نیوآرک

سنت‌های بسیار نیوآرک داستان تونی سوپرانو جوان (با بازی مایکل گاندولفینی) را دنبال می‌کند که در دهه‌های پرتلاطم ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در شمال نیوجرسی بزرگ می‌شود. وقتی پدرش به زندان می‌افتد و پنج سال از دوران شکل‌گیری شخصیت تونی را در زندان می‌گذراند، دیکی مالتیسانتی (با بازی الساندرو نیوولا) از خانواده و تجارت خانوادگی مراقبت می‌کند و تونی او را به عنوان الگوی خود انتخاب می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که چگونه موفقیت سریال سوپرانوز راه را برای موجی از ضدقهرمانان در برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌ها باز کرد. ضدقهرمان چیست؟ چرا فکر می‌کنید مخاطبان به سمت آنها جذب می‌شوند؟ آیا فکر می‌کنید تاثیری بر جامعه دارد یا می‌تواند داشته باشد، بر اساس جریان مداوم رسانه‌هایی که بر داستان‌های آنها تمرکز می‌کنند؟
• چه چیزی در مورد شخصیت‌های فیلم «خون‌های ریخته‌شده در نیوآرک» از طریق خشونت‌های آن به شما می‌گوید؟ چه اتفاقی می‌افتد وقتی گروهی از مردم خود را بالاتر از قانون می‌دانند؟
• جنبش حقوق مدنی آمریکا در دوران نوجوانی تونی در حال شکل‌گیری است. چگونه رویدادهای ملی و جهانی ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند؟ در حال حاضر چه جنبش‌هایی در جریان هستند و چگونه بر شما تأثیر می‌گذارند؟
• آیا سیگار کشیدن و نوشیدن الکل در اینجا عادی شده است؟ آیا عواقب واقعی برای مصرف/سوءمصرف مواد وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟

والدین باید بدانند که درام جنایی «سنت‌های بسیار نیوآرک» پیش‌درآمدی بسیار بالغانه برای سریال تلویزیونی مشهور «سوپرانوز» است. این فیلم، نوجوانی تونی سوپرانو (مایکل گاندولفینی) را در مسیر رسیدن به بزرگسالی در میان خشونت و ناامیدی جنگ گانگستری که خانواده‌اش در آن درگیر است، دنبال می‌کند. در حالی که شخصیت کریستوفر مولتیسانت (مایکل ایمپریولی) توضیح داده می‌شود، بینندگانی که با داستان‌های پس‌زمینه سایر شخصیت‌های این سریال طولانی آشنا نیستند، ممکن است کاملاً سردرگم شوند. انتظار خشونت فراوان همراه با خون، به‌ویژه تیراندازی‌ها و کتک‌کاری‌های مرگبار، و همچنین خشونت خانگی و صحنه‌های گرافیکی شکنجه را داشته باشید. تنش‌های نژادی بین جوامع ایتالیایی-آمریکایی و سیاه‌پوستان در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در نیوآرک، نیوجرسی، به‌عنوان پس‌زمینه‌ای برای وقایع فیلم عمل می‌کنند؛ شخصیت‌ها در درگیری‌های نژادپرستانه شرکت می‌کنند و نگرش‌های نژادپرستانه ابراز می‌کنند. چندین صحنه‌ی جنسی شهوانی شامل تصاویر طولانی از زنی بدون بالاتنه است. در حالی که یک شخصیت زن انتظارات جنسیتی جریان اصلی آن دوران را به چالش می‌کشد، دیگران با بی‌توجهی و حتی سوءاستفاده مواجه می‌شوند. درست مثل سریال، انتظار زبان تند و تیز زیادی (f--k، c--t، کلمه‌ی N و موارد بیشتر) و همچنین نوشیدن الکل و سیگار کشیدن تقریباً مداوم بدون هیچ پیامد جدی را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

احتمالاً فقط طرفداران سرسخت سریال سوپرانوز را راضی می‌کند، این پیش‌درآمد فراتر از توانایی شناخت شخصیت‌های کلیدی در دوران جوانی‌شان (هرچند که این سرگرم‌کننده است) را می‌طلبد. این احساس را به مخاطب می‌دهد که سازنده، دیوید چیس، مغرورانه فکر می‌کند بیشتر تماشاگران با حافظه‌ای کامل از اتفاقاتی که بیش از یک دهه پیش در شمال نیوجرسی افتاد، در سینما حاضر می‌شوند. برای لذت بردن واقعی از فیلم «سنت‌های بسیار نیوآرک»، بینندگان به درک جامعی از لحظات کلیدی در زندگی آینده خانواده جنایتکار دی‌مئو نیاز دارند، و تقریباً هیچ یادآوری دوستانه یا فلش‌فورواردی ارائه نمی‌شود. و این احساس که هر خط ارتباطی با آینده را حمل می‌کند، احتمالاً طرفداران معمولی/کسانی که با سریال اچ‌بی‌او کمتر آشنا هستند را گیج و خسته می‌کند.همانند تونی، داستان کند پیش می‌رود، اما این موضوع با سریال تفاوت چندانی ندارد. سوپرانوز به‌طور قطع بهترین سریال درام جنایی تاریخ است، اما هر قسمت آن هیجان‌انگیز نبود. قسمت‌ها بر یکدیگر بنا می‌شدند تا اتفاقی زمین‌لرزه‌وار رخ دهد، و شاید همین اتفاق در اینجا در حال رخ دادن است. فیلم به نظر می‌رسد که شاید پایه و اساس بازسازی احتمالی سریال باشد، به‌خصوص با معرفی هارولد (با بازی لسلی ادوم جونیور)، دوست سیاه‌پوست دیکی، که بیداری فرهنگی او جذاب‌ترین عناصر فیلم را به نمایش می‌گذارد. در همین حال، تونی سوپرانو در میان پیچیده‌ترین شخصیت‌های تلویزیونی تمام دوران قرار می‌گیرد، و جیمز گاندولفینی کفش‌های بزرگی را برای پسرش مایکل به جا گذاشت. مهارت‌های بازیگری مایکل هنوز به پای پدرش نرسیده، اما او استعداد واقعی و تبلور کامل تونی را به نمایش می‌گذارد. سوپرانوز انقلابی بود، زیرا مجرمان را به قهرمانان تبدیل کرد و با موفقیت خود، عصر جدیدی از ضدقهرمانان را آغاز کرد. در سال ۱۹۹۹، این موضوع جسورانه و هیجان‌انگیز بود، اما اکنون، حتی دیزنی از شخصیت‌های کارتونی شرور خود، قهرمانان همدل و مهربان می‌سازد. در سال ۲۰۲۱، دلسوزی برای مافیاهای فاسد خسته‌کننده است. در حالی که بزرگسالان ممکن است از بازدید مجدد سریالی که بخش بزرگی از فضای دهه ۲۰۰۰ را تشکیل می‌داد، لذت ببرند، نوجوانان پس از یک همه‌گیری شایسته بهتری هستند تا ستایش بدترین ما.