وب معتاد

چین اولین کشوری است که اعتیاد به اینترنت را به عنوان یک اختلال بالینی طبقه بندی کرده و معتادان را کسانی تعریف می کند که از اینترنت برای فعالیت های غیر کاری یا تحصیلی بیش از شش ساعت در روز استفاده می کنند. وب جانکی، که در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۱۴ به نمایش درآمد، سفر هاپ، نیکی و هکر را در کمپ داکسینگ در پکن دنبال می کند، که از انضباط نظامی، جلسات درمانی و دارو برای درمان بیمارانشان استفاده می کند در حالی که آنها سعی در غلبه بر اعتیاد به اینترنت و ترمیم روابط شکسته با والدین خود دارند. پروفسور تائو، مدیر مرکز بازپروری، می گوید که معتادان به اینترنت مانند معتادان به هروئین رفتار می کنند و اینترنت را "هروئین الکترونیکی" خود می نامند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اعتیاد به اینترنت و بازی‌های آنلاین صحبت کنند. چرا این نوجوانان احساس می‌کنند که واقعیت بیش از حد ساختگی است؟ چرا تمرین اعتدال مهم است؟
• آیا فکر می‌کنید درست است که والدین برای رساندن نوجوانان خود به مرکز بازپروری به دارو دادن/فریب متوسل شوند؟ آیا می‌توان به افرادی کمک کرد که آماده پذیرش این موضوع نیستند که مشکلی دارند؟
• یکی از والدین می‌گوید: به عنوان والدین، ما در دوست شدن با فرزند خود ناتوان هستیم. چرا ارتباط بین والدین و فرزندان در مورد اینترنت تا این حد مهم است؟ آیا فناوری ارتباطات را تضعیف کرده است؟ چگونه می‌توان از آن برای تقویت ارتباطات استفاده کرد؟

والدین باید بدانند که وب‌جَنکی (Web Junkie) مستندی به زبان ماندارین با زیرنویس انگلیسی است که در اسرائیل تهیه شده و داستان سه پسر به نام‌های هوپ، نیکی و هکر را دنبال می‌کند که به دلیل اعتیاد به اینترنت به یک مرکز بازپروری در پکن فرستاده می‌شوند. بیماران در جلسات درمانی گروهی شرکت می‌کنند که والدینشان هم در آن حضور دارند و نشان می‌دهد که عادات فرزندان‌شان تا چه حد مخرب شده است. در یکی از جلسات درمانی، پدری می‌گوید که قبلا پسرش را کتک می‌زده و این موضوع تقریبا به یک دعوا منجر می‌شود، در حالی که پسرش فریاد می‌زند «می‌خواهی بمیری؟». نوجوانان هم از شدت ناامیدی فریاد می‌زنند و بعد از اینکه به آنها گفته می‌شود هنوز نمی‌توانند به خانه برگردند، می‌خواهند شیشه را بشکنند. یکی از پسران می‌گوید که سعی کرده از پنجره بپرد بیرون چون پدرش اجازه نداده بازی را ادامه دهد در حالی که داشت مرحله‌ای را می‌برد. بعد از اینکه یکی از نوجوانان می‌گوید که با دختری در اینترنت آشنا شده، صحبت‌هایی درباره رابطه جنسی می‌شود و بقیه از او می‌پرسند که آیا «اولین بارش را به او داده». در کافه‌های اینترنتی، مردم از جمله نوجوانان را در حال سیگار کشیدن و بازی کردن بازی‌های ویدئویی خشن می‌بینیم، و بعدا پسران سعی می‌کنند سیگار قاچاق کنند. آنها از الفاظ رکیک هم استفاده می‌کنند، از جمله انواع کلمات «s--t»، «f--k»، «stupid»، «retard» و «dumb». برای اینکه از فیلم‌های مشابه بیشتر باخبر شوید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم اغلب به نظر می‌رسد که با ریتم آهسته‌ای پیش می‌رود و با صحنه‌های تکراری از نوجوانان بی‌تفاوتی که با اکراه در تمرینات شرکت می‌کنند، خسته‌کننده می‌شود. اما وب‌جانکی موفق می‌شود نشان دهد که ارتباط چقدر برای برقراری روابط با دیگران ضروری است. در حالی که پسران از عادت‌های مخرب مختلف خود می‌گویند، مثل بازی کردن ورلد آف وارکرافت به مدت ۳۰۰ ساعت بدون وقفه یا خرج کردن بیش از ۸۵۰۰ دلار برای یک بازی، یکی از والدین با تأمل می‌گوید: «ما به عنوان والدین، نتوانستیم با فرزند خود دوست شویم.» و این نکته را می‌پذیرد که شاید تا حدی مسئول این باشند که چرا فرزندانشان روز به روز به اینترنت بازمی‌گردند.برخی از غم‌انگیزترین لحظات فیلم در جلسات گروه درمانی اتفاق می‌افتد، جایی که والدین فاش می‌کنند چقدر از دست دادن پسرانشان در دنیای مجازی داغدار شده‌اند، و پسران هم می‌گویند که والدینشان به آن‌ها اهمیت می‌دهند. وب‌جَنکی به این سوال پاسخ نمی‌دهد که بعد از ترک مرکز بازپروری چه اتفاقی برای این نوجوانان می‌افتد، اما امیدواریم زمانی که در آنجا می‌گذرانند فرصتی برای ارتباط صادقانه و باز ایجاد کند.