سال بزرگ

کن بوستیک (با بازی اوون ویلسون) پیمانکار رکورددار سال پرنده‌نگری است و ۷۳۲ گونه پرنده را در سراسر جهان مشاهده کرده است. او مشتاق حفظ جایگاه خود به عنوان پادشاه پرنده‌نگری است، حتی اگر به معنای کنار گذاشتن وظایف پدر شدن با همسرش (با بازی روزاموند پایک) باشد. اما رقبا نفس او را دنبال می‌کنند، به‌ویژه برد هریس (با بازی جک بلک) که فردی خوش‌قلب و کارشناس کامپیوتر است و همچنین پدری ناراضی (با بازی برایان دنهی) و مادری همیشه حامی (با بازی دایان ویست) دارد. برد به‌سختی می‌تواند برای شکستن رکورد تلاش کند، اما با این حال می‌خواهد آن را امتحان کند. و سپس استو پرایسلر (با بازی استیو مارتین) وجود دارد، که تصمیم می‌گیرد واقعاً و بالاخره زمان بازنشستگی فرا رسیده تا بتواند به سرگرمی مورد علاقه‌اش بپردازد و در تاریخ پرنده‌نگری نیز نامی از خود به‌جای بگذارد. رقابت، خنده و در برخی موارد دوستی‌های مادام‌العمر در پی است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم صحبت کنند. در مورد دوستی چه می‌گوید؟ در مورد رقابت چه؟
• چگونه فیلم با وسواس هر شخصیت برخورد می‌کند؟ آیا نمایش دقیق چگونگی مصرف شدن توسط یک سرگرمی است؟ آیا تا به حال علاقه‌ای داشته‌اید که کنترل شما را به دست بگیرد؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌های دیگر بازیگرانش چگونه است؟ به نظر شما چه کسانی احتمالاً از آن استقبال می‌کنند؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این کمدی خوش‌طینت درباره پرنده‌نگرها ممکن است در ابتدا طرفداران جک بلک و اوون ویلسون را که انتظار نمایش‌های همیشگی آنها را دارند، ناامید کند. اما آنها از آن عبور خواهند کرد، زیرا آنچه باقی می‌ماند یک فیلم غیرمعمول، ملایم، اما همچنان خنده‌دار درباره یافتن شادی شماست... با تعادل. (درباره پرندگان هم چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد.) اگرچه این فیلم رده‌بندی PG دارد و محتوای آن به‌طور کلی ملایم است -- مقداری فحش (از جمله "s--t") و برخی از ارجاعات جنسی وجود دارد -- این فیلم احتمالاً بیشتر مورد توجه نوجوانان و بزرگسالان قرار می‌گیرد تا کودکان کوچک‌تر. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

تصور جک بلک و اوون ویلسون در یک فیلم آرام دشوار است (استیو مارتین کمتر از این دست است)، اما اینجا هستند. عنوان فیلم فریبنده است؛ اگرچه THE BIG YEAR می‌توانست بزرگ باشد (و به عنوان یک فیلم بلند و آزاردهنده دیگر به خانه برود)، اما در عوض ظرافت و روح را به ارمغان می‌آورد. پس چه اهمیتی دارد که خنده‌دار نیست؟ بله، می‌توانست از چند لحظه بزرگ‌تر و رقابت شدیدتری برای خنده‌های عمیق‌تر استفاده کند. اما آنچه به جای آن می‌گیریم، پرنده‌ای از همان پر و بال نیست؛ در عوض، پرنده‌ای است که — صبر کنید — اوج می‌گیرد.با تمام جدیت، انتظار داشته باشید که از جنبه آموزشی فیلم سال بزرگ شگفت‌زده شوید (فقط منتظر صحنه‌ای باشید که جفت‌گیری عقاب سرسفید را نشان می‌دهد). اما آنچه این فیلم را از یک مستند نشنال جئوگرافیک متمایز می‌کند، سه بازیگر اصلی آن هستند که هر سه کنترل ظریفی بر استعدادهای کمدی خود دارند. هر کدام به روشی حساسیت‌های فردی خود را (به شکلی مثبت) مهار کرده‌اند: خصلت راک‌اند‌رولیِ در چشم بودنِ بلک، شوخ‌طبعیِ گاهی بیش از حد جهانیِ مارتین، و خجالتی بودنِ ویلسون، که گاهی اوقات وقتی رها می‌شوند، خیلی زیاد می‌شوند. البته، معشوقه‌های هر کدام از شخصیت‌ها به نظر اتفاقی می‌رسند، و فیلم گاهی به اختلال هویت نزدیک می‌شود با عناصر سفرنامه‌ای آن (آیا واقعاً لازم بود این همه کشور و شهر را ببینیم؟). در غیر این صورت، فیلم بسیار لذت‌بخش است.