کوچه کابوس

در کوچه کابوس، استن کارلایل (برادلی کوپر) صحنه یک جرم مرموز را ترک می‌کند و به جهان بیرون سرگردان می‌شود. او به یک کارناوال می‌رسد و قبل از اینکه کلِم هواتلی (ویلم دافو) به او شغلی بدهد، یک نمایش آزاردهنده را تماشا می‌کند. استن شروع به کار با زنا زِنا (تونی کولت)، یک زن پیشگو، و همسرش، پیت (دیوید استراترن) می‌کند، که نوشیدن الکل او در حال به خطر انداختن نمایش آنهاست. او همچنین با مولی کاهیل (رونی مارا) ملاقات می‌کند و یک تغییر تازه در نمایش او به عنوان یک رسانای الکتریکی انسانی را پیشنهاد می‌دهد. پیت موافقت می‌کند تا کد پیچیده‌ای را که ساخته و به زنا اجازه می‌دهد تا پیشگویی کند، به استن آموزش دهد. وقتی پیت بعد از نوشیدن الکل چوب می‌میرد، استن و مولی به جاده می‌زنند. نمایش شبانه‌شان در کلاب بسیار موفق می‌شود، اما همه چیز تغییر می‌کند وقتی استن با روانشناس لیلیت ریتر (کیت بلانشت) ملاقات می‌کند. استن و لیلیت به طور مخفیانه با هم هم‌تیم می‌شوند و برنامه‌ریزی می‌کنند تا نمایش‌های «ترسناک» را برای مشتریان ثروتمند لیلیت اجرا کنند، یعنی وانمود می‌کنند که با مردگان صحبت می‌کنند. اما استن در مورد انجام این کار هشدار داده شده است، و به درستی.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم «کوچه کابوس» صحبت کنند. این صحنه‌ها چه حسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ شوک‌آور؟ فیلم چه چیزهایی را نشان داد یا نشان نداد تا این تاثیر را ایجاد کند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• در اینجا چگونه به تصویر کشیده شده است؟ چه ارزش هایی منتقل می شود؟ پرش شخصیت اصلی بین سه شریک مختلف چگونه بر نحوه دید ما به او تاثیر می گذارد؟
• آیا الکل و سیگار کشیدن در اینجا جذاب جلوه داده می‌شوند؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• درباره یک شخصیت اصلی که بیشتر کارهایش بد است، چه چیزی جالب است؟ آیا او به عنوان یک ضدقهرمان واجد شرایط است؟ چرا، یا چرا نه؟
• سبک نئو نوآر چیست؟ و این نوع داستان‌ها چگونه به ما می‌گویند که ما امروز چه کسانی هستیم؟

والدین باید بدانند که خیابان کابوس یک فیلم نوآر از کارگردان گیلرمو دل تورو است. این فیلم بسیار تاریک و خشن است اما تماشای آن برای طرفداران بالغ کارگردان ارزش دارد. انتظار تصاویر آزاردهنده، اسلحه و تیراندازی، قتل، خون و خونریزی، مشت زدن خشن (از جمله فردی که تا حد مرگ کتک می‌خورد)، خفه کردن، فردی که توسط ماشین زیر گرفته می‌شود و یک هنرمند سیرک که سر مرغ را می‌کند، را داشته باشید. شخصیت اصلی (برادلی کوپر) به طور خلاصه در وان حمام کاملاً برهنه دیده می‌شود؛ زنی دستش را داخل آب می‌کند و شروع به تحریک او می‌کند. او در طول فیلم سه شریک جنسی دارد. او بر زخم روی سینه زنی می‌بوسد و سینه‌های او تا حدی دیده می‌شود. همچنین بوسیدن و برخی دیالوگ‌های مرتبط با رابطه جنسی وجود دارد. زبان فیلم بسیار قوی است و از کلمات فحش، مادر فحش، مزخرف، بی‌شرم و غیره استفاده می‌کند. شخصیت‌ها به طور مکرر سیگار می‌کشند و دو شخصیت به عنوان افرادی با وابستگی به الکل به تصویر کشیده می‌شوند. همچنین اشاره‌ای به الکل آغشته به تریاک وجود دارد. ویلم دافو، تونی کولت، دیوید استراترن، رونی مارا و کیت بلانشت در این فیلم بازی می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

گیلرمو دل تورو در این تریلر روانشناسانه، همانقدر که در ظاهر زیبا و چشم نواز است، در باطن نیز بیمارگونه و تیره است. (به عبارتی، کاملاً برعکس فیلم قبلی این کارگردان، فیلم دوست‌داشتنی شکل آب). این فیلم که بر اساس رمانی از سال 1946 (و فیلمی که در سال 1947 ساخته شده بود) ساخته شده است، اثری فوق‌العاده زیبا و استادانه است که تماشای آن آسان نیست و فقط به کسانی توصیه می‌شود که روحیه‌ای قوی دارند. بزرگترین ضعف فیلم، زمان طولانی آن (150 دقیقه) است که عمدتاً به جزئیات پیچیده‌ای از کلاهبرداری اختصاص دارد. این موضوع جالب است، اما زمان طولانی‌ای است که تماشاگران باید با استن به عنوان شخصیت اصلی فیلم بنشینند؛ او از بالا تا پایین کاملاً نفرت‌انگیز است. بازی کوپر به طور کامل به داستان وفادار است، اما شاید اندکی از جذبه طبیعی او می‌توانست در فیلم نفوذ کند و اثر را کمی ملایم‌تر کند.با این حال، فیلم مملو از گنج‌هایی در ساخت و نورپردازی است، از جنون کارناوال گرفته تا دفتر بسیار مجلل دکتر ریتر و تقریباً هر اجرای روی صفحه. بازیگر مورد علاقه دل تورو، ران پرلمن، در چند صحنه نقش یک مرد قوی‌هیکل سیرک را به زیبایی بازی می‌کند، در حالی که با بروفو کوچک (لیندن پورکو) که احتمالاً یک پنجم اندازه اوست، معاشرت می‌کند. و بازیگران بزرگی مانند مری استینبورگن، کلیفتون کالینز جونیور و تیم بلیک نلسون در قسمت‌های کوچکی ظاهر می‌شوند و لذت‌های واقعی را به ارمغان می‌آورند. اما هیچ چیز نمی‌تواند حس قضا و قدر داستان را متعادل کند. فیلم نوآر هرگز قرار نبود شاد باشد، اما قرار بود به احساسی از چیزی در هوای ایالات متحده، چیزی که گم شده است، متصل شود. خیابان کابوس مستقیماً به شاهرگ متصل می‌شود.