جکسی

نوشته و کارگردانی شده توسط جان لوکاس و اسکات مور، جِکسی داستان فیل (آدام دیواین) نویسنده لیست‌های سان فرانسیسکو را روایت می‌کند که از تلفن هوشمندش برای همه کارها از پیدا کردن سریع‌ترین راه تا محل کار تا سفارش وعده‌های غذایی شبانه‌اش استفاده می‌کند. روزی، وقتی تلفن او به‌طور تصادفی شکسته می‌شود، فیل یک گوشی جایگزین می‌خرد که دارای یک دستیار مجازی جدید به نام جِکسی (با صدای رز بیرن) است. جِکسی که بددهن و کنایه‌زن (و به‌طور واضح معیوب) است، می‌خواهد به فیل کمک کند تا موفق شود، بنابراین از دانش خود از رمزهای عبور او برای ارسال ایمیل و پیامک به نمایندگی از او، کمک به ارتقای او و حتی برقراری یک رابطه عاشقانه با کیت (الکساندرا شیپ) صاحب یک فروشگاه دوچرخه قدیمی استفاده می‌کند. اما به زودی جِکسی شروع به داشتن "احساسات" برای فیل می‌کند و زندگی بهتری را که به او کمک کرده بود، خراب می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد میزان زبان و کنایه‌های جنسی در جِکسی صحبت کنند. آیا این موارد برای داستان ضروری هستند؟ به نظر شما مخاطب مورد نظر فیلم چه کسانی هستند؟ چطور می‌توان این موضوع را تشخیص داد؟
• فیلم چه پیامی را به بینندگان منتقل می‌کند؟ آیا موافق هستید که وابستگی بیش از حد به فناوری خوب نیست؟ «سلامت دیجیتال» از نظر شما چه معنایی دارد؟
• عواقب مصرف الکل و/یا مواد مخدر در اینجا چیست؟ آیا مهم است که عواقب بخشی از داستان مصرف مواد باشد؟ چرا؟

والدین باید بدانند که جِکسی یک کمدی بی‌ادبانه در مورد فیل (آدام دیواین) است، یک بازنده دوست‌داشتنی که در نهایت در یک رابطه سمی با دستیار مجازی گوشی هوشمندش (با صدای رز بیرن) قرار می‌گیرد. او زندگی‌اش را به‌هم می‌ریزد اما در نهایت بهتر می‌شود. انتظار استفاده مداوم از زبان بسیار تند و زننده (مادر****، ****، ****، ****، ***** و بیشتر) و بسیاری از کنایه‌های جنسی را داشته باشید. همچنین به مواردی مانند پورنوگرافی، باکرگی، خودارضایی، ارسال پیام‌های جنسی (شامل تصاویر تمام‌قد) و موارد دیگر اشاره شده است. بزرگسالان از الکل و مواد مخدر (ماری‌جوانا) استفاده می‌کنند؛ همچنین کشیدن پیپ هم وجود دارد. این فیلم تماشاگران را به فکر کردن در مورد وابستگی بیش از حد به فناوری و اهمیت سلامت دیجیتال و قرار دادن دوستی و روابط قبل از دستگاه‌ها دعوت می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

با وجود بازیگران با استعداد، این کمدی تکنولوژیکی نه به اندازه انتظار اصیل است و نه خنده دار. با توجه به اینکه فیل چقدر به گوشی هوشمندش متعهد است، فیلم با پتانسیل شروع می‌شود. دنایس (واندا سایکس)، کارمند فروشگاه بی‌سیم، اعلام می‌کند که فیل و هم نسل‌هایش مثل معتادها به گوشی‌هایشان وابسته‌اند. آنها واقعاً نمی‌توانند بدون گوشی کار کنند. اما وقتی جِکسی فعال می‌شود، شوخی‌ها عمدتاً محدود به صدای هوش مصنوعی بددهان او می‌شوند که هر جنبه‌ای از زندگی فیل را تحقیر می‌کند. تازگی طنز به سرعت از بین می‌رود و تا زمانی که جِکسی عشقش را به فیل اعلام می‌کند، شوخی‌ها دیگر خنده‌دار نیستند.یکی از بدترین جنبه‌های این فیلم، رمانتیک ملاقات تصادفی آن است. کیت شیپ، دختری رویایی و جذاب است، اما قرار عاشقانه‌اش با فیل در بهترین حالت، آزاردهنده است، حتی بعد از اینکه آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند. این موضوع که فیل ناگهان به یک خداوندگار تبدیل می‌شود و خبرنگاری جدی می‌شود به لطف رابطه‌ای که شکوفا می‌شود، خنده‌دار است (و نه به‌صورت مثبت). از طرفی، هم سایکس و هم مایکل پنیا به‌عنوان شخصیت‌های فرعی سرگرم‌کننده‌ای حضور دارند که با تمسخر فیل، دیالوگ‌های واقعاً خنده‌داری را ارائه می‌دهند. چارلین یی و ران فانچز به‌عنوان همکاران فیل، کمی سرگرم‌کننده هستند، که در نهایت او را متقاعد می‌کنند تا بعد از کار به آن‌ها ملحق شود و با هم نوشیدنی بنوشند و ورزش کنند. کمدی محیط کار جِکسی بهتر از کمدی شخصی آن عمل می‌کند، اما در نهایت جادو و جذابیت کافی برای دیدن آن وجود ندارد.