نیویورک، دوستت دارم.

یک خواننده مشهور سابق (جولی کریستی) به یک مکان قدیمی بازمی‌گردد، با این قصد که به زندگی خود پایان دهد. یک مرد (عرفان خان) و یک زن (ناتالی پورتمن) از فرهنگ‌های بسیار متفاوت، در حین معامله جواهرات با هم شوخی می‌کنند، در حالی که به خوبی می‌دانند نمی‌توانند با هم باشند. یک جیب‌بر (هایدن کریستنسن) بیش از آنچه انتظار دارد، به دست می‌آورد، زمانی که یک دزدی معمولی به صورت عجیبی رمانتیک می‌شود. دو غریبه تقریباً (برادلی کوپر و دریا د ماتئو) به رابطه یک‌شبه خود فکر می‌کنند، و دو نوجوان (اولیویا تِرلبی و آنتون یلچین) به یک قرار ملاقات بسیار غیرمعمول می‌روند. این‌ها فقط برخی از ماجراجویی‌هایی هستند که در فیلم نیویورک، دوستت دارم رخ می‌دهد، مجموعه‌ای از فیلم‌های کوتاه که توسط گروهی از هنرمندان نوشته و کارگردانی شده و در شهر باشکوه نیویورک اتفاق می‌افتد. (در واقع این فیلم، دومین قسمت از مجموعه‌ای از فیلم‌های کوتاه است که بر اساس شهرهای مختلف ساخته شده‌اند - اولین قسمت، پاریس، دوستت دارم بود.)

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم در مورد نیویورک صحبت کنند. آیا دیدگاه‌های ارائه‌شده در این فیلم کوتاه در مورد شهر، شگفت‌انگیز و جالب است؟
• شخصیت‌ها در سطوح مختلف با هم ارتباط برقرار می‌کنند، اما آیا هیچ‌کدام از آن‌ها واقعی و/یا باورپذیر به نظر می‌رسند؟

والدین باید بدانند که این مجموعه فیلم کوتاه درباره زندگی در شهر نیویورک، که بازیگران بزرگی از جمله شیا لابوف، بردلی کوپر، ناتالی پورتمن، بلیک لایولی و بسیاری دیگر در آن حضور دارند، از شیرین تا اغواگر و صریح جنسی (حداقل از نظر کلامی) را در بر می‌گیرد. این مجموعه سرگرم‌کننده اما غیرقابل پیش‌بینی است، به ویژه اینکه بسیاری از صحنه‌های آن شامل فحاشی (لعنتی، لعنتی و غیره)، سیگار کشیدن و نوشیدن (هرچند نه همه) است. با توجه به تم‌های بالغانه و ساختار پیچیده فیلم، احتمالا برای بزرگسالان جذاب‌تر از نوجوانان و کودکان خواهد بود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

همانطور که از مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه انتظار می‌رود، فیلم نیویورک، دوستت دارم هم لحظات خوب و هم لحظات نه چندان خوبی دارد. قسمت مربوط به رابین رایت پن از غم‌انگیز به امیدوارانه تغییر می‌کند، در حالی که داستان فیلمساز به صورت بی‌روح روایت می‌شود. بخش مربوط به کریستی (که شیای لابوف هم در آن بازی می‌کند) رویایی و تأثیرگذار است، در حالی که بخش مربوط به آهنگسازی که مجبور به خواندن یک کلاسیک است، کسالت‌بار است. اما لحظات لذت‌بخش زیادی در فیلم وجود دارد و بازی‌ها در سطح اول هستند.با این حال، به دلیل ساختار فیلم، تماشاگران نمی‌توانند خیلی درگیر یک خط داستانی خاص شوند، که یک شکایت مشروع است. اما چیزی که واقعاً از دست رفته، حس بزرگتری از مکان است. بله، ما تاکسی‌های منهتن، رستوران‌های باشکوه و خیابان‌های شلوغ را می‌بینیم. اما محله‌ها به صورت کلیشه‌ای متفاوت هستند. در نهایت، نیویورک ارائه شده در این فیلم هنوز کمی شبیه شهری است که توسط غریبه‌ها مشاهده می‌شود، نه کسانی که در زیبایی و جنون خاص آن غرق می‌شوند. و آیا این موضوع تا حدی هدف یک فیلمی مثل این را از بین نمی‌برد؟