منوی مزه‌ها

بعد از ۱۵ سال مدیریت یکی از رستوران‌های برتر و انحصاری جهان، سرآشپز مار ویدال (ویکنتا ان دونگو) تصمیم می‌گیرد که وقت آن رسیده تا تغییری در زندگی‌اش ایجاد کند و کاری متفاوت انجام دهد. ترکیبی از مشتریان مختلف، رزرو‌های ارزشمند را برای آخرین وعده غذایی سرآشپز ویدال تضمین می‌کنند، از جمله زوجی که از زمان رزرو شام طلاق گرفته‌اند، کنتس مسنی که برای این مناسبت خاکستر همسرش را با خود می‌آورد، تاجران رقیب که امیدوارند سرآشپز را برای پروژه بعدی‌اش به ژاپن بکشانند، و یک فرد عجیب و غریب تنها (استیون ریا) که ممکن است منتقدی مخفی باشد. همه چیز به خوبی پیش می‌رود تا زمانی که نوبت دسر می‌شود. اگر مشتریان و کارکنان بتوانند با هم متحد شوند، این وعده غذایی و شب را هرگز فراموش نخواهند کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل علاقه‌مندی ما به فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی درباره آشپزی صحبت کنند. چرا این دنیا تا این حد جذاب است؟
• آیا دوست دارید بتوانید هر کدام از غذاهایی را که در فیلم می‌بینید درست کنید؟ کدام‌یک؟
• آیا دوست دارید سرآشپز معروف جهانی شوید یا در آشپزخانه‌ای برتر کار کنید؟ چرا، یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که منوی مزه‌ها یک کمدی ملایم و ظریف است و جای نگرانی زیادی ندارد. این فیلم در اسپانیا اتفاق می‌افتد، بنابراین بیشتر دیالوگ‌ها به زبان‌های کاتالان و اسپانیایی است و زیرنویس دارد، اما انگلیسی هم در آن به‌طور قابل توجهی شنیده می‌شود. بزرگسالان گاهی سیگار و پیپ می‌کشند، بنابراین این فیلم می‌تواند فرصتی برای صحبت در مورد نگرش‌های فرهنگی در مورد سیگار کشیدن و خطرات آن باشد. همچنین در صحنه‌هایی از فیلم، بزرگسالان در حال نوشیدن کوکتل و شراب در یک رستوران درجه یک جهانی دیده می‌شوند. در یکی از صحنه‌ها، شخصیتی که چند کلمه و عبارت ژاپنی یاد می‌گیرد، کلمه «آلت تناسلی مرد» را به انگلیسی چند بار تکرار می‌کند. دو یا سه بوسه عاشقانه در فیلم وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

اگرچه منوی چشیدن ادای احترامی گرم و صمیمی به آشپزی عالی است، اما واقعاً نه ذائقه را تحریک می‌کند و نه خنده‌دار است. مطمئناً برای عاشقان غذا جذابیت بصری دارد، اما از نظر درک حسی نسبتاً خشک است. آرامش ذن‌مانند در آشپزخانه تمیز کمی بیگانه‌کننده است و خوردن یا واکنش مردم به غذا بیشتر در پس‌زمینه اتفاق می‌افتد. این موضوع می‌تواند خوب باشد اگر به بیننده دلیلی برای ورود به زندگی شخصیت‌ها داده شود. متأسفانه شخصیت‌ها هم به‌خوبی توسعه نیافته‌اند. بازیگران به‌خوبی نقش‌های آشنا را بازی می‌کنند، اما برای درگیر کردن بیننده از نظر عاطفی کافی نیست.مراهقین با بازیگران تمام بزرگسال و طنزی ظریف که حداکثر گاهی یک خنده ضعیف را تحویل می‌دهد، ارتباط کمی برقرار می‌کنند. هر دو طرف غذا و افرادی که در حال و هوای یک کمدی سبک هستند، هنوز احساس گرسنگی خواهند کرد.