فورد در برابر فراری

در فیلم فورد در برابر فراری، راننده‌ی مسابقات اتومبیل‌رانی کارول شلبی (مت دیمون) برنده‌ی مسابقه‌ی 24 ساعته لمانز در سال 1959 می‌شود، اما به دلیل مشکلات قلبی مجبور به بازنشستگی می‌شود. در همین حین، لی ایاکوکا (جان برنثال) در شرکت فورد پیشنهاد می‌دهد که شرکت باید ساخت خودروهای مسابقه‌ای را آغاز کند تا تصویر خود را در میان رانندگان جوان بهبود بخشد. تلاش برای همکاری با فراری نتیجه‌ای ندارد، بنابراین فورد، شلبی را برای ساخت خودروی خود استخدام می‌کند. شلبی نیز کن مایلز (کریستین بیل)، راننده‌ای بااستعداد اما بی‌ثبات را استخدام می‌کند تا در رفع مشکلات کمک کند. هنری فورد دوم (تریسی لتس) لئو بیب (جاش لوکاس) را به عنوان مدیر بخش مسابقات معرفی می‌کند و بیب بلافاصله برنامه‌ای برای خلاص شدن از مایلز می‌ریزد. اما مایلز و شلبی یک برگ برنده دارند: آنها واقعاً استعداد پیروزی در مسابقات را دارند و هدف خود را پیروزی در لمانز 1966 قرار داده‌اند. با این حال، بیب یک برنامه‌ی آخر نیز دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت موجود در فیلم «فورد در برابر فراری» صحبت کنند. این خشونت چقدر با چیزی که در یک فیلم اکشن می‌بینید متفاوت است؟ عواقب آن چیست؟ آیا فکر می‌کنید برخی افراد فقط به خاطر تصادف‌ها به تماشای مسابقات اتومبیل‌رانی علاقه دارند؟
• آیا این فیلم، مسابقات اتومبیل‌رانی را پرجلال و شکوه نشان می‌دهد؟ تا چه اندازه هیجان‌انگیز و پرخطر به نظر می‌رسد؟
• شلبی و مایلز الگو هستند؟ هر دو قهرمان هستند، اما در عین حال افراد پیچیده ای با نقاط ضعف و جنبه های تاریک هستند. آیا این باعث می شود آنها آدم های بدی باشند؟
• چرا فکر می‌کنید تبلیغات زیادی با مسابقات اتومبیل‌رانی مرتبط است؟ آیا دیدن لوگوی یک برند در پیست مسابقه شما را ترغیب می‌کند که به دنبال یک محصول خاص بروید؟
• آیا می‌توان هنری فورد دوم را قلدری قلمداد کرد؟ شلبی چگونه با او برخورد می‌کند؟ چه روش‌های دیگری برای مقابله با قلدری وجود دارد؟

فورد در برابر فراری" (همچنین با عنوان "ل مانز ۶۶" شناخته می‌شود) یک درام مسابقه‌ای بر اساس واقعیت است که دربارهٔ رویدادهایی است که به مسابقهٔ ۲۴ ساعته ل مانز ۱۹۶۶ منتهی می‌شود. این فیلم با بازی مت دیمون و کریستین بیل، ریتم تندی دارد و آنقدر سرگرم‌کننده است که حتی برای غیر طرفداران مسابقات اتومبیل‌رانی نیز جذاب خواهد بود. اما شامل تصادف ماشین، انفجار، آتش گرفتن رانندگان و مرگ افراد می‌شود. شخصیت‌ها همچنین با یکدیگر می‌جنگند، به هم مشت می‌زنند و کشتی می‌گیرند، و برخی از خشونت‌های مرتبط با انفجار خلق نیز وجود دارد. زبان فیلم نسبتاً تند است و از کلمات رکیکی مانند "فحش"، "کلمه‌ای برای مدفوع" و غیره استفاده می‌کند. برندهای مربوط به آن دوره به صورت تبلیغات اطراف پیست مسابقه (مانند Coppertone، Good Year، Budweiser و ...) دیده می‌شوند. یکی از شخصیت‌ها داروهای تجویزی برای بیماری قلبی مصرف می‌کند و برخی از افراد در پس‌زمینه در حال کشیدن سیگار هستند. یک زوج متاهل نیز برای لحظه‌ای با یکدیگر flirt می‌کنند.

این فیلم سینمایی مهیج و بر اساس واقعیت کمی طولانی است، اما موفق می‌شود ریتم خوب و دلپذیری را حفظ کند و بیشتر بر سرگرمی خالص متمرکز است تا اینکه بخواهد «مهم» باشد. هسته مرکزی فیلم «فورد در برابر فراری» دو اجرای عالی از مت دیمون و کریستین بیل است، شخصیت‌هایی که دوستی تاثیرگذاری را شکل می‌دهند که بیشتر بر اساس ژست‌های کوچک تا نمایش‌های بزرگ است. مایلز خودشیفته است، اما کریستین بیل او را واقعی و قابل درک نشان می‌دهد، با نگرانی‌ها و خشم‌هایی که همه می‌توانیم آن‌ها را درک کنیم. و مت دیمون به وضوح از بازی در نقش شخصیت باهوش و بذله‌گو خود لذت می‌برد، کسی که همچنان ارتباطات واقعی برقرار می‌کند. بازی نویسنده تئاتری به نام لیتز به عنوان هنری فورد دوم که شخصیتی سخت و بی‌اعتنا دارد، به همان اندازه خوب است؛ زمانی که شلبی او را برای یک رانندگی با سرعت بالا در ماشین جدیدش می‌برد، به جیغ کشیدن از ترس و گریه از شادی کاهش می‌یابد.جیمز منگولد کارگردان این فیلم، انرژی تیز و مطمئن بهترین فیلم‌های ژانر خود، لوگان و ۳:۱۰ به یوما (که در هر دو آنها بیل نقش‌آفرینی کرده است) را به «فورد در برابر فراری» تزریق کرده، بدون اینکه اجازه دهد فیلم به سمت جدی بودن کسالت‌بار و طعمه‌ای برای جوایز، مانند فیلم زندگینامه‌ای قبلی او یعنی «راه رفتن خط» کشیده شود. «فورد در برابر فراری» آنقدر ساده و کلاسیک است که گویی مستقیماً از اوایل دهه ۱۹۶۰ به زمان ما فرستاده شده است. شاید بزرگ‌ترین نقص آن، شخصیت یک‌بعدی و کثیفی است که لوکاس خلق کرده و از روی خودخواهی محض رفتار می‌کند. اما سکانس‌های مسابقه به‌دقت زمان‌بندی شده‌اند و طراحی صدای قدرتمند و هیجان‌انگیزی دارند که می‌تواند بینندگان تازه‌کار را به طرفداران سخت‌گیر اتومبیلرانی تبدیل کند. با این حال، بهترین دستاورد فیلم، شیوه زیرکانه آن در به تصویر کشیدن دوستی مرکزی بین دو شخصیت اصلی است که اگرچه عمدتاً غیر کلامی است، اما همچنان سرشار از احساس است.