دختری به نام جو

در شهر کوچک آتوی در سال ۱۹۶۳، زندگی دختر ثروتمند و لوس کتی (آدیسون ریک) تغییر می‌کند وقتی با دختری به نام جو، جو چمبرز (آنی لبلانک)، دختر ناسازگار مدرسه، دوست می‌شود. در ابتدا، کتی از عادات عجیب جو آزرده می‌شود، اما به زودی بازی‌گری، صداقت و شجاعت او را دوست دارد، به خصوص در مواجهه با مرگ ناگهانی مادرش بعد از یک آتش‌سوزی مرموز. وقتی این دو با هم متحد می‌شوند تا بفهمند چه اتفاقی برای مادر جو افتاده و چرا، آتوی دیگر هرگز مثل قبل نخواهد بود.

• آیا استفاده از کلیشه‌ها برای خلق درام در برخی موارد مناسب است؟ چرا یا چرا نه؟ چگونه از کلیشه‌ها در فیلم «دختری به نام جو» استفاده شده است؟
• چرا یک نمایش در زمانی غیر از زمان حال اتفاق می‌افتد؟ آیا این موضوع نمایش را جذاب‌تر می‌کند؟ چگونه این نمایش، فضای سال 1963 را به بیننده منتقل می‌کند؟ آیا به‌طور مستقیم دوره زمانی را اعلام می‌کند یا به روش‌های دیگر آن را منتقل می‌کند؟
• شخصیت‌های کتاب «دختری به نام جود» چگونه همدلی، دلسوزی و درستکاری را به نمایش می‌گذارند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که «دختری به نام جو» یک درام در مورد دو دختر نوجوان از طبقات اجتماعی مختلف است که درگیر درام‌های اجتماعی می‌شوند و تلاش می‌کنند تا راز مرموزی را در سال ۱۹۶۳ حل کنند. این نمایش عمدتاً مناسب است -- هیچ صحنه‌ای از رابطه جنسی، نوشیدن الکل، مواد مخدر یا فحاشی وجود ندارد -- اما دو شخصیت به‌طور خاص رفتاری زشت و زننده با دیگران دارند، به‌ویژه با دختری که از خانواده‌ای کارگری است و به او لقب "skag" و "four-eyed sweat hog" داده‌اند. یک آتش‌سوزی عجیب باعث مرگ مادر یکی از شخصیت‌ها می‌شود، و این تلقی وجود دارد که شخصیت‌های دیگر بیش از آنچه می‌گویند، می‌دانند. نوجوانان قرار ملاقات می‌گذارند، با هم معاشقه و بوسه می‌کنند، از جمله در صحنه‌ای که دختری در پنهان با دوست پسر (عجیب و غریب) بهترین دوستش بوسه می‌زند. خشونت معمولاً به هل دادن و سوق دادن در حین دعوا محدود می‌شود، اما در صحنه‌ای که ترسناک‌تر از حد معمول است، پسری جوان به حیاطی می‌رود تا یک توپ دزدیده‌شده را برگرداند، ما پای کسی را می‌بینیم که پایین می‌آید، و سپس فریاد پسر را می‌شنویم (در صحنه بعدی او سالم است، پس چه اتفاقی افتاده است؟). دو شخصیت زن قوی محور اصلی داستان هستند -- اگرچه در کل بازیگران تنوع زیادی وجود ندارد.

صادقانه و با بازی‌های خوب — اگر کمی ارزان به نظر برسد — این درام جذابیتی برای بینندگان دوره‌های متوسط و ابتدایی دارد که با دو بازیگر جذاب و دوستی در حال شکوفایی آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند. قرار دادن یک نمایش نوجوان در دهه ۱۹۶۰ کمی متفاوت است — نوجوانان امروزی حتی نام سال‌های شگفت‌انگیز را نشنیده‌اند — و فضای دوره‌ای به چارچوب دوستانه‌ای که برای حل یک راز با هم همکاری می‌کنند، جذابیت بیشتری می‌بخشد، حتی اگر تهیه‌کنندگان نمایش با دقت تاریخی بازی کنند (هنر پاپ به عنوان تم یک رقص دبیرستانی در سال ۱۹۶۳؟ واقعا؟ و کشتن مرغ مقلد تا یک سال بعد از اولین قسمت منتشر نشده بود). بچه‌هایی که با روزنامه‌های قدیمی تحقیق می‌کنند، حتی یک کامپیوتر هم ندیده‌اند و بیشتر با مسائل ملایمی مثل مهمانی‌ها و گروه‌های دوستانه سر و کار دارند؟ چه مفهومی!در طرف منفی، برخی از شخصیت‌های کتاب دختری به نام جو کمی بیش از حد بدجنس به نظر می‌رسند، مانند یک تشویق‌کننده که یکی از شخصیت‌ها را با الفاظ زشت خطاب می‌کند و او را به داخل یک آبگیر گل‌آلود هل می‌دهد. همتای مرد او به برادر شخصیت دیگری می‌گوید که خواهرش به زودی در صندلی عقب ماشین او خواهد بود، و به خاطر کار کردن در یک رستوران به او توهین می‌کند. واضح است که این شخصیت‌های بدجنس بیش از حد برای تنبیه شدن طراحی شده‌اند، اما والدین ممکن است بخواهند به فرزندانشان یادآوری کنند که این رفتارها کاملاً غیرقابل قبول هستند و چقدر می‌توانند برای کسانی که هدف این رفتارها قرار می‌گیرند، دردناک و آزاردهنده باشند.