حلقه آهنی

برنامه آهنین از فرمت استاندارد برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی پیروی می‌کند. بیست مبارز، همه ستارگان در حال ظهور در دنیای هنرهای رزمی ترکیبی، برای برنده شدن ۱۰۰ هزار دلار با هم رقابت می‌کنند. اما پیچش داستان این است که همه آن‌ها به یکی از شش تیم تقسیم می‌شوند، هر کدام تحت مدیریت یک صاحب تیم مشهور، از جمله اسطوره بوکس فلوید می‌ودر و ستارگان هیپ‌هاپ لوداکریس، نلی، دیپ‌ست، تی.آی. و لیل جان.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت هنرهای رزمی صحبت کنند. جذابیت برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌ها در مورد این ورزش چیست (که به دلیل ترکیب چند نوع مبارزه بدون سلاح، ممکن است برای ناظر ناآشنا به نظر خشونت‌بار و بی‌رحمانه برسد)؟ آیا فکر می‌کنید ورزش‌های به سبک گلادیاتوری می‌توانند خشن یا خطرناک باشند؟ چرا مردم دوست دارند تماشاگر درگیری‌های فیزیکی، چه در رینگ، چه در فیلم‌های اکشن و چه حتی در دعواهای خیابانی باشند؟ همچنین، به نظر شما ستاره‌های هیپ‌هاپ چه ارزشی به برنامه می‌افزایند؟ اگر آنها در برنامه حضور نداشتند، باز هم تماشا می‌کردید؟

والدین باید بدانند که در حالی که این برنامه واقع‌نمای تلویزیونی ادعا می‌کند بر استعدادهای در حال ظهور تمرکز دارد که تلاش می‌کنند در دنیای هنرهای رزمی ترکیبی نامی برای خود دست و پا کنند، ستارگان واقعی برنامه، «مالکان تیم» مشهور (اغلب سوپراستارهای هیپ‌هاپ) هستند که نام خود را به برنامه قرض می‌دهند و در نهایت زمان زیادی را مقابل دوربین می‌گذرانند. با وجود نام برنامه، بخش بسیار کمی از آن در رینگ اتفاق می‌افتد. زنان نقش بسیار جزئی دارند و تعداد کمی از آن‌ها که ظاهر می‌شوند، لباس‌های بسیار کوچکی به تن می‌کنند و شروع هر دور را مشخص می‌کنند. همچنین مقداری فحش و ناسزا و صحبت‌های زشت معمول برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی وجود دارد.

هرچند که حضور صاحبان باشگاه به برنامه جذابیت می‌بخشد، اما معمولا درخشش ورزشکاران را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. به جای نمایش تمرین و مبارزه مبارزان، تهیه‌کنندگان وقت زیادی از برنامه را به صحبت‌های سلبریتی‌ها درباره مبارزان اختصاص می‌دهند. و از آنجایی که فقط یکی از مدیران سابقه حضور در رینگ را دارد، نظراتشان اطلاعات چندانی درباره ورزش، نقاط قوت و ضعف ورزشکاران، یا نحوه‌ی مبارزه‌شان ارائه نمی‌دهد. هرچند که این افراد طرفداران مشتاقی هستند، اما در نهایت موسیقی‌دانان حرف زیادی برای گفتن ندارند.و آنها تنها نیستند. مربی هم فریاد می‌زند، و حتی مجری هم به این کار می‌پردازد، به بینندگان می‌گوید که ورزشکاران باید خودشان را آماده کنند تا در رقابت موفق شوند. متاسفانه این برنامه وقت زیادی را صرف می‌کند تا به بینندگان بگوید که چقدر چیزها سخت خواهند بود، به طوری که زمان کمی برای نشان دادن مبارزه ورزشکاران باقی می‌ماند.