نوستالژی

در نوستالژی، چند شخصیت از دارایی‌های شخصی خود و خانواده‌شان در زمان مرگ و فاجعه، حساب می‌برند. یک نماینده بیمه (جان ارتیز) از یک پیرمرد (بروس درن) بازدید می‌کند که به نظر می‌رسد اهمیتی به سرنوشت وسایلش نمی‌دهد؛ نوه‌اش (امبر تامبلین) دوست دارد او چیزی باارزش را برای او به یادگار بگذارد. خانه زنی می‌سوزد و تنها چیزی که می‌تواند نجات دهد، توپ بیسبال امضا شده جایزه همسر مرحومش است. آن زن، هلن (الن برستین)، توپ را به یک متخصص، ویل (جان هم)، می‌برد و از ارزش آن مطلع می‌شود. پسرش (نیک آفرمن) بین تمایل به داشتن توپ و خوشحالی مادرش در دو راهی قرار می‌گیرد. سپس ویل به دیدن خواهرش، دونا (کاترین کینر)، می‌رود تا به او در تمیز کردن یک اتاق پر از وسایل والدینشان کمک کند، اما بار دیگر فاجعه رخ می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی برخورد نوستالژی با خشونت بحث کنند. چه میزان خشونت در فیلم به نمایش گذاشته شده است؟ فیلم تا چه حد با موضوع مرگ سر و کار دارد؟ آیا این موضوع در فیلم ترسناک یا ناخوشایند به نظر می‌رسد؟
• فیلم در مورد عصر دیجیتال و اینکه چگونه اشیا و رسانه‌های مردم به صورت الکترونیکی و نه فیزیکی ذخیره می‌شوند، چه نظری دارد؟
• آیا یکی از بستگان یا اعضای خانواده‌تان فوت کرده و چیزی برای شما به ارث گذاشته است؟ آن چیز چه بود؟ فکر می‌کنید برای آن شخص چه معنایی داشت؟ برای شما چه معنایی دارد؟

والدین باید بدانند که نوستالژی یک درام است که چند شخصیت را دنبال می‌کند در حالی که به یاد عزیزان از دست رفته (و کسانی که به زودی از دست می‌روند) هستند و با وسایل آن‌ها سر و کار دارند. این فیلم شامل مرگ یک دختر نوجوان در خارج از صحنه (که توسط یک راننده مست کشته می‌شود) است که به شدت بر اطرافیانش تأثیر می‌گذارد. در نتیجه، صحبت از مرگ به طور مکرر در فیلم وجود دارد. خانه‌ای نشان داده می‌شود که به خاکستر سوخته است. الفاظ زشت در فیلم کم است اما چند بار از کلمه فحش، چند بار از کلمه گه و چند بار از کلمه خدا (به عنوان یک تعجب) استفاده شده است. این فیلم، فیلمی دوست‌داشتنی، رویایی و آرام است؛ شاید برای همه سلیقه‌ها کمی کند باشد، اما برای بینندگان متفکر و صبور، دیدن آن بسیار ارزش دارد. بازیگران فیلم جان هم، کاترین کینر و الن برستین هستند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این درام رویایی و خموده به جذابیت از شخصیتی به شخصیت دیگر می‌رود و به نحوی در روابط میان مردم و دارایی‌هایشان، وزن و لایه‌های احساسی عمیقی را می‌یابد. نوشته الکس راس پری با استعداد (چرخه رنگ، گوش بده فیلیپ) و کارگردانی شده توسط مارک پلینگتون، سازنده سابق ویدیوی موسیقی، نوستالژی ترکیبی عالی از تصاویر و محتواست که از پرسش بسیار غیرمعمول خود سود می‌برد: وسایلی که مردم به جا می‌گذارند چه معنایی دارند؟ و چرا برخی از چیزها از چیزهای دیگر مهم‌ترند؟ خاطرات چگونه به هم مرتبط می‌شوند؟ وقتی خاطرات کسی ناپایدار باشد چه اتفاقی می‌افتد؟بازیگران بزرگ به فیلم کمک می‌کنند، اگرچه فیلم کمی ناهماهنگ است. در ابتدا، به نظر می‌رسد که شخصیت فروشنده بیمه اورتز می‌تواند یک وسیله ارتباطی عالی باشد، چیزی شبیه فرشته‌ای که به همه شخصیت‌های فیلم کمک می‌کند؛ اما با وجود اینکه او بسیار دوست‌داشتنی است، زود ناپدید می‌شود. برخی از شخصیت‌ها زمان زیادی روی پرده دارند، در حالی که بازیگران بااستعداد دیگری مثل جیمز لوگروس و پاتون اسوالت فقط به‌طور مختصر ظاهر می‌شوند، با اینکه همه آن‌ها با همان اهمیت معرفی می‌شوند. علاوه بر این، فیلم گاهی از مسیر اصلی منحرف می‌شود تا تلاش کند تم‌های خود را از نظر احساسی بارگذاری کند. نوستالژی می‌توانست متعادل‌تر باشد، اما نمی‌توانست ظریف‌تر باشد. در نهایت، این فیلم تلاشی تاثیرگذار و دوست‌داشتنی است.