پسر پلنگ صورتی

فیلم پسر پلنگ صورتی عمدتا در کشور اسلامی افسانه‌ای لوگاش اتفاق می‌افتد، جایی که الماس پلنگ صورتی، که اغلب دزدیده می‌شود، یک یادگار مقدس است. شاهدخت یاسمین (دبرا فارنتینو)، دختر زیبا و تحصیل‌کرده در آمریکا و استاد کونگ‌فو، توسط یک گروه تروریستی ربوده می‌شود تا پدرش را مجبور به کناره‌گیری از سلطنت کنند. به طور اتفاقی آدم‌ربایان با درایفوس، بازرس ارشد فرانسوی (هربرت لام) و رئیس سابق بازرس افسانه‌ای کلوزو و یک مأمور دوچرخه‌سوار بدشانس به نام ژاک گامبرلی (روبرتو بنینی) روبرو می‌شوند. فقط گامبرلی فرصت می‌کند تا نگاهی به شاهدخت بیهوش بیندازد، که به طور خودکار او را وارد پرونده می‌کند. ما متوجه می‌شویم که مادر مأمور (کلودیا کاردیناله) تأیید می‌کند که یک بار با بازرس بزرگ کلوزو رابطه جنسی داشته و ژاک حاصل آن است. با اینکه درایفوس از کلوزو احمق متنفر بود و چند بار سعی کرد او را بکشد، به نظر می‌رسد رئیس کمی آرام‌تر شده و معتقد است که گامبرلی، مثل پدرش، می‌تواند با شانس فوق بشری، خلافکاران را شکست دهد. مأموران مخفی لوگاش (و کاتو، خدمتکار قدیمی کلوزو) اغلب به کمک گامبرلی می‌آیند، در میان شلیک‌های زیاد گلوله، تعقیب و گریز و درگیری.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اتفاقی که به نظرشان می‌افتاد، اگر گامبرلی و کلوزو همدیگر را ملاقات می‌کردند، صحبت کنند.

والدین باید بدانند که این فیلم حاوی خشونت‌های مکرر و آزاردهنده است که بیشتر یادآور فیلم‌هایی با بازی آرنولد شوارتزنگر یا ژان کلود ون دام است تا بازرس کلوزو. صحبت‌هایی در مورد رابطه جنسی وجود دارد اما در چارچوب رده‌بندی سنی PG باقی می‌ماند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

طرح داستان به نظر خیلی طولانی و شلوغ می‌آید و صحنه‌های اکشن در مقیاس آرنولد شوارتزنگر به نظر خیلی کمتر سرگرم‌کننده و الهام‌گرفته از کمدی‌های اسلپ‌استیک هستند در مقایسه با آشوب و هرج‌ومرج قسمت‌های قبلی صورتی. بنینی یک یا دو صحنه لذت‌بخش دارد (به‌خصوص یکی که در آن، با لباس مبدل دکتر، به طور اتفاقی خودش را بارها و بارها با بی‌حسی موضعی تزریق می‌کند)، اما بینندگان جوانی که ممکن است از او خوششان بیاید، ممکن است او را خیلی کم در خارج از صحنه ببینند، یا در سایه آشوب و هرج‌ومرج گم شود. گامبرلی فضیلت‌های شجاعت و شوالیه‌گری را دارد، و شاید با یک فیلمنامه بهتر، می‌شد شخصیت او که شعر می‌خواند را جالب‌تر کرد. اما در این نقطه، واقعاً بهتر است که قسمت‌های کلاسیک صورتی را تماشا کنید.