من هاکبیس را دوست دارم

در فیلم من هاکابی را دوست دارم، آلبرت مارکووسکی (با بازی جیسون شوارتزمن) در محل کارش دچار مشکل است. ائتلاف فضای باز که او برای مخالفت با توسعه مرداب و جنگل تشکیل داده بود، به دلیل جاذبه و درخشش برد استند (با بازی جود لا)، یک روابط عمومی ماهر از فروشگاهی به سبک والمارت به نام هاکابی، تمرکز خود را از دست می‌دهد. اما چیزی که آلبرت می‌خواهد درک کند، یک اتفاق است. او سه بار در سه موقعیت کاملاً متفاوت، یک مرد جوان و بلندقد آفریقایی را دیده و می‌خواهد بداند این اتفاق چه معنایی دارد. بنابراین به سراغ یک زوج کارآگاه وجودی به نام‌های ویویان (با بازی لیلی تاملین) و برنارد جافه (با بازی داستین هافمن) می‌رود و از آنها می‌خواهد که این اتفاق را بررسی کنند. او می‌خواهد آنها این اتفاق را بررسی کنند و به آنها می‌گوید که از دفتر کارش دور بمانند، اما چون آنها معتقدند که همه چیز به هم مرتبط است، هیچ محدودیتی را نمی‌پذیرند و حتی ممکن است هیچ محدودیتی را نبینند. در همین حال، یکی دیگر از موکلان کارآگاهان وجودی، به نوعی، دچار بحران وجودی است. یک آتش‌نشان به نام تامی (با بازی مارک والبرگ) کتابی از کاترین ووبان (با بازی ایزابل هوپر) می‌خواند که می‌گوید هیچ چیز در زندگی به هم مرتبط نیست و معنادار نیست، و این برای او بسیار واقعی‌تر از حرف‌هایی است که جافه‌ها به او می‌گویند. برد استند نیز جافه‌ها را استخدام کرده و برای اتفاقاتی که در جریان گفتگوی آنها با دوست‌دخترش، دون (با بازی نائومی واتس)، مدل لباس‌شنای هاکابی، آماده نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سیاست، اقتصاد، روانشناسی، مذهب و سودمندی‌گرایی در برابر افراط‌گرایی آرمان‌گرایانه بحث کنند.
• این فیلم به چه صورت موضوع گسترش حومه‌نشینی را بررسی می‌کند؟
• این فیلم چگونه به بررسی مفاهیم فلسفی عمیق می‌پردازد؟

والدین باید بدانند که این فیلم حاوی الفاظ بسیار زننده و زشت است (f--k, motherf---ker, c--ksucker, s--t, bulls--t, d--k, p--sy, a--hole) و برخی اشارات جنسی (فرکانس رابطه جنسی و خودارضایی مورد بحث قرار می‌گیرد) و یک صحنه صریح جنسی کوتاه (یکی از شخصیت‌های مرد با موهای بلند بلوند و سینه‌های زنانه نشان داده می‌شود، در حالی که یکی از شخصیت‌های مرد دیگر یکی از سینه‌ها را می‌مکد تا شیر خارج شود). شخصیت‌ها در فیلم الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند. این فیلم شامل خطرات کمیک ملایم و برخی رویارویی‌های پرتنش است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

درباره اگزیستانسیالیسم کمدی‌های زیادی وجود ندارد و درخشش این فیلم در نحوه استفاده از فرم کمدی اسکروبال است که هم برای نمایش و هم برای کاوش در مضامین اگزیستانسیالیستی به کار می‌رود. این فیلم ساختاری کمدی و زمان‌بندی مطمئن دارد و از کنوانسیون‌های کمدی کلاسیک مانند دیالوگ‌های پرسرعت، تغییرات وحشیانه داستان، دیوانگی‌های خانوادگی، واکنش‌های اغراق‌آمیز به چیزهای جزئی، واکنش‌های ضعیف به چیزهای غیر جزئی، برخی طنزهای تند در مورد فرهنگ مصرف‌گرایی، کمی کمدی اسلپ‌استیک، شعرهای وحشتناک و البته چند پیچیدگی عاشقانه بهره می‌برد. واضح است که فیلم محصول کسی است که از فلسفه توتونیک و عرفان شرقی گذر کرده و خوشبختانه با حفظ حس شوخ‌طبعی از آن بیرون آمده است.دیوید اُ. راسل، کارگردان و هم‌نویسنده فیلمنامه، در بازی با دوگانگی‌ها و مباحثات فلسفی کلاسیک بسیار ماهرانه عمل می‌کند. تفاوت فلسفه و هنر در این است که فلسفه تلاش می‌کند تا به صورت منطقی و خطی با دوگانگی‌ها برخورد کند، در حالی که هنر آزاد است تا مانند یک دستگاه پینبال بین آن‌ها رفت و برگشت داشته باشد. راسل بازیگران خود را با سرعت بالا هدایت می‌کند، و آن‌ها با اعتقاد شاداب و انرژی کمدی خالص که تماشای آن لذت‌بخش است، بازی می‌کنند. این بهترین اجرای جود لا تا به امروز است، که با شجاعت و کنترل لحن خود حیرت‌انگیز است. او شخصیت برد را حفظ می‌کند و اجازه نمی‌دهد به کاریکاتور تبدیل شود، چه در جذاب‌ترین حالت و چه در زمانی که شروع به افشای خود می‌کند.