ترمینال

در فیلم ترمینال، ویکتور ناورسکی (با بازی تام هنکس) از کشوری خیالی در اروپای شرقی وارد فرودگاه جان اف کندی نیویورک می‌شود. در حالی که او در حال پرواز بوده، کشورش دچار «تغییر رژیم» شده و به همین دلیل گذرنامه و ویزای او دیگر معتبر نیست. او نمی‌تواند وارد آمریکا شود، اما به دلیل قوانین مهاجرتی نمی‌تواند به کشورش بازگردد. این موضوع برای فرانک دیکسون (با بازی استنلی توچی)، یک کارمند قانون‌مدار که به دنبال ارتقا شغلی است، دردسرساز می‌شود. او امیدوار است که مشکل ناورسکی به‌طور کامل حل شود. اما برخلاف دیگران که توسط ماموران مهاجرتی بازداشت شده‌اند، ناورسکی تمایلی به فرار و ورود غیرقانونی به آمریکا ندارد. در نتیجه، او در فرودگاه ساکن می‌شود. داستان قهرمانانی که باید به جایی بروند، فرصتی است تا سفر آنها را به عنوان نمادی از یادگیری و رشد معنوی‌شان ببینیم. یک جستجو جذاب است، زیرا ما با قهرمانی که به سمت هدفی در حرکت است، همذات‌پنداری می‌کنیم. اما این فیلم داستان سفری متوقف‌شده است و اینکه چگونه این وقفه به سفری مستقل تبدیل می‌شود. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که گاهی اوقات، مثل شعار دوپهلو و جذاب آن، «زندگی در انتظار است».

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد برخی از تاخیرهای غیرمنتظره و ماجراجویی‌های سفرشان صحبت کنند. همچنین می‌توانند در مورد قوانین و اینکه ناوورسکی، دیکسون و برخی از شخصیت‌های دیگر چگونه تصمیم می‌گیرند که چه زمانی از آن پیروی کنند و چه زمانی باید شکسته شوند یا بازنویسی شوند، بحث کنند. چرا این کلمه را برای عنوان انتخاب کردند؟ آیا از خواسته‌های ناوورسکی از آمریکا و آنچه نمی‌خواست، شگفت‌زده شدید؟ خانه برای شما چه معنایی دارد؟

والدین باید بدانند که درجه‌بندی PG-13 این فیلم به دلیل استفاده مختصر از الفاظ تند است. برخی اشاره‌های جنسی ملایم از جمله زنا وجود دارد. شخصیت‌ها الکل مصرف می‌کنند و سیگار می‌کشند و اشاره‌ای هم به مواد مخدر می‌شود. چند صحنه پرتنش و غم‌انگیز هم در فیلم وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

کارگردان استیون اسپیلبرگ، نویسنده جف ناتانسون و ستاره فیلم تام هنکس داستانی سرشار از صمیمیت و عمق خلق کرده‌اند. نووسکی در فرودگاه احساس راحتی بیشتری دارد تا بیشتر شخصیت‌ها در هر جای دیگری، چون در خود فرودگاه احساس راحتی می‌کند. اگرچه فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده، اما بیشتر شبیه یک فانتزی و حتی یک داستان پندآموز است. نووسکی نه تنها خیلی سریع انگلیسی یاد می‌گیرد، بلکه شخصیتی آرمانی است. او نه تنها پیچیدگی‌های خوردن، خوابیدن، لباسشویی و حتی قرار گذاشتن را بدون ترک فرودگاه، بلکه قوانین مهاجرت و گمرک و حتی برنامه کامل پروازها را نیز به خوبی یاد می‌گیرد. او همیشه صبور، خردمند و استوار است و زندگی همه از یک سرایدار تلخ‌کام تا یک قاچاقچی مضطرب و یک مهماندار آسیب‌پذیر (کاترین زتا جونز) را غنی‌تر می‌کند.می‌شد ناورسکی را به یک آدم بامزه با لهجه‌ای شبیه لاتکا در تاکسی تبدیل کرد، و فیلم تقریبا در این دام می‌افتد با لحظاتی از کمدی اسلپ‌استیک که لحن داستان را تهدید می‌کنند. اما هنکس به دنبال خنده‌های آسان نمی‌رود و اجازه نمی‌دهد ناورسکی بامزه باشد. او با گرمی، لطف، فروتنی و وقاری که به ناورسکی می‌دهد، آن را به کار می‌اندازد. زتا-جونز تا به حال بهترین بازی قابل درکش را ارائه می‌دهد، و برای یک بار هم که شده یک الهه جذاب نیست، بلکه یک آدم واقعی است. دیکسون توچی مردی غیرمنطقی نیست، فقط تنگ‌نظر است. اسپیلبرگ ممکن است آن را بیش از حد یک قصه‌ی پریان کند، اما ترکیب غنی ناتانسون از شوخ‌طبعی و احساس در لحظه‌ای به اوج می‌رسد که آنقدر تکان‌دهنده است که در حین تماشا در شما شکوفا می‌شود. این فیلم به سادگی دوست‌داشتنی است، با جاذبه‌ای گسترده در سطوح مختلف، که به اشتراک گذاشتن آن با خانواده ارزشش را دارد.