جستجوگر آب

جاشوا کانر (با بازی راسل کرو، که کارگردانی فیلم را هم بر عهده داشته) یک کشاورز استرالیایی است -- و پدری داغدار که سه پسرش را در جنگ جهانی اول در جریان تهاجم فاجعه‌بار به گالیپولی از دست داده است. (احتمالا عنوان فیلم از استعداد کانر در یافتن آب در زیر خاک خشک و بی‌آب و علف گرفته شده است، که بیشتر به صورت شهودی انجام می‌شود.) بعد از اینکه همسرش هم می‌میرد، کانر قسم می‌خورد تا جنازه پسرانش را به خانه بیاورد تا در کنار مادرشان دفن شوند، بنابراین راهی ترکیه می‌شود، جایی که هنوز هزاران جسد سربازان در همان جایی که جان باخته‌اند، در میدان نبرد باقی مانده است. در استانبول، کانر با یک پسر جوان ترک دوست می‌شود، اگرچه مادرش (با بازی اولگا کوریلنکو) در ابتدا خصمانه و سرد برخورد می‌کند، چون همسرش هم در جنگ کشته شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد سوگواری صحبت کنند. شخصیت‌های فیلم «آب‌یاب» چگونه با از دست دادن کنار می‌آیند؟ چرا برخی افراد نسبت به دیگران بیشتر آماده پذیرش مرگ هستند؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌های جنگی دیگر چطور است؟ آیا صحنه‌های نبرد واقع‌گرایانه به نظر می‌رسند؟ آیا تصاویر خشن و گرافیکی زیادی دارند؟ نظر شما در مورد هدف فیلم‌سازان چه بود؟
• فیلم چه پیامی را به‌عنوان موضوع اصلی خود مطرح می‌کند؟ این موضوع چگونه در فیلم مطرح می‌شود؟

والدین باید بدانند که فیلم آبجو (The Water Diviner) یک درام مربوط به دوران جنگ جهانی اول است که از نشان دادن هزینه‌های تراژیک جنگ ابایی ندارد و تاثیرات جسمی، روانی و عاطفی آن را بر سربازان و خانواده‌هایشان به تصویر می‌کشد، البته اگر آن‌ها خوش‌شانس باشند و زنده بمانند. با وجود اینکه یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم یک پسر جوان است، اما به دلیل موضوع سنگین و شدید فیلم (صحنه‌های جنگ و نبرد و مبارزه فراوان و گرافیکی، و موضوعاتی مانند خودکشی، بیوه شدن و مسائل پیچیده ژئوپلیتیک)، این فیلم بیشتر برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. انتظار برخی الفاظ رکیک (مثل احمق و آشغال و غیره)، قلدربازی‌های خفیف، نوشیدن الکل، سیگار کشیدن و صحنه‌های متعددی از تیر خوردن و کشته شدن مردان با اندام‌های قطع شده و صورت‌های له شده را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

بهترین بخش فیلم آب‌یاب، کراوه است که بار دیگر عمق بازیگری‌اش را به ما یادآوری می‌کند. در اینجا، نقش‌آفرینی او به‌عنوان پدری غمگین و مصمم برای یافتن پسرانش و شاید خودِ او، سرشار از شفقت و با چنان مهارتی است که فیلم را تماشایی می‌کند، با اینکه به‌طور کلی، فیلم، کاری آزاردهنده است.این به این دلیل است که ما آرزو می‌کنیم کرو به عنوان کارگردان انضباط بیشتری داشت. در آن نقش، او به پرداختن به یک زیرداستان عاشقانه تمایل دارد که واقعاً نیازی به وجود آن نیست، حتی اگر شخصیت‌هایش جذاب و جالب باشند. (متشکرم، کوریولنکو.) این یک حواس‌پرتی از داستانی است که در حال حاضر داستانی جذاب از غم و اندوه در مقیاس شخصی و جهانی است. و سپس ۲۰ دقیقه آخر به سمت کمدی اکشن دوستانه منحرف می‌شود، اشتباه دیگری که اعتبار فیلم را تحت فشار قرار می‌دهد. آب‌یاب پتانسیل این را داشت که داستانی از جنگ و هزینه‌های دقیق آن در مقیاس صمیمی باشد، اما متاسفانه، حرکات اشتباهی انجام می‌دهد که قدرت آن را رقیق می‌کند.