پدر نامرئی

داگ (ویلیام مایرز) و پدرش، اندرو (دارن نوریس)، به تازگی به خانه و شهر جدیدی نقل مکان کرده‌اند، جایی که پدرش شغل جدیدی در زمینه معماری به دست آورده است. داگ در گاراژ یک ماشین عجیب پیدا می‌کند که درست زمانی که پدرش در حال اثبات مهارت‌های طراحی خود با به دست آوردن یک پروژه بزرگ است، او را نامرئی می‌کند. حالا داگ و پدرش باید راهی برای حل این مشکل پیدا کنند در حالی که همه، از جمله معلم داگ که شیفته پدرش است، از این موضوع بی‌خبر هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌هایی که شخصیت‌های نامرئی در آن حضور دارند، صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید این فیلم‌ها اینقدر محبوب هستند؟
• اگر نامرئی بودید، چه کاری انجام می‌دادید؟ چه جنبه‌های منفی در مورد نامرئی بودن وجود دارد؟
• آیا تا به حال فیلمی عالی در مورد نامرئی بودن دیده‌اید؟ آن فیلم چه بود؟ در مقایسه با فیلم پدر نامرئی چطور بود؟

والدین باید بدانند که پدر نامرئی فیلمی با بودجه کم، بسیار بعید و خنده‌دار است در مورد پسری که به‌طور اتفاقی پدرش را نامرئی می‌کند و در نهایت بسیار خنده‌دارتر از آن چیزی است که می‌توانست باشد. این فیلم که در اواخر دهه ۱۹۹۰ شکست خورد، دارای جلوه‌های ویژه وحشتناکی است، بازی‌های عمدتاً بد، داستانی پیچیده و بی‌دلیل و صحنه‌های جسورانه‌ای است، مانند زمانی که پسری نوجوان به زنان در لباس‌های شنای دو تکه اشتیاق نشان می‌دهد و مردی لباس زن را پاره می‌کند در حالی که او را برای جلوگیری از افتادن می‌گیرد (او یک زیردامنی به تن دارد). در فیلم نوشیدن الکل توسط بزرگسالان و چند مورد از فحاشی (جهنم) وجود دارد. فیلم سعی دارد پیام‌های مثبتی در مورد یادگیری به خاطر یادگیری و مبارزه برای خودتان در صورت اشتباه کردن به شما بدهد، اما بیشتر یک نمایش از شوخی‌های فیلم‌های درجه ب است که تقریباً آنقدر بد هستند که خوب به نظر می‌رسند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

بر اساس استانداردهای متداول، این یک فیلم وحشتناک است. بازیگری خام و به طرز عجیبی اغراق‌آمیز است، داستان‌پردازی آماتوری است و نامرئی بودن تنها کمی از کلاه و ژاکت‌هایی که با نخ ماهیگیری آویزان شده‌اند، بهتر است. فیلم کیفیتی جسورانه از دهه ۱۹۹۰ دارد، با پسری که به زنان زیبا در استخرهای بیکینی و شخصیت‌هایی که در طول فیلم نوشیدنی می‌خورند، وسواس دارد. این فیلم استاندارد جدیدی از بد بودن را برای فیلم‌هایی با شخصیت‌های نامرئی تعیین می‌کند، اما در عین حال جذابیتی از نوع «بد بودن آنقدر بد است که خوب است» در نمایش خیره‌کننده و آشفته‌اش وجود دارد. والدین ممکن است از آن ناراضی باشند، اما کودکان جوان ممکن است از احمقانه بودن آن لذت ببرند.