ماجراهای اوسی نَش

در سال 1898 در ایالت میسیسیپی، دختری به نام اوسی نَش (اسکایلر دی) مادر خود را بر اثر سرخک از دست داده است. پدرش (کیت کارادین) به او می‌گوید که قصد دارد او را به اشویل، کارولینای شمالی بفرستد تا نزد خواهرش، مامان مامی زندگی کند. در روزگاری که تنها قطار و کالسکه‌های اسب‌کش وجود داشت، اشویل بسیار دور به نظر می‌رسید. اوسی با اکراه سوار قطار شد و در آنجا با افراد جالبی از سراسر کشور ملاقات کرد که برخی از آنها افراد مهمی بودند. وقتی به اشویل رسید، عمه‌اش مامی (مِر وینینگهم) کار سختی برای درآوردن دخترک از سر و شکل روستایی‌اش داشت. اما حتی وقتی اوسی کم‌کم رفتارش را تغییر داد و رفتاری مودبانه‌تر پیدا کرد، هنوز هم شجاعت خود را حفظ کرد که در یک موقعیت چالش‌برانگیز به کارش آمد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلیل فرستادن اوسیی به خانه عمه‌اش صحبت کنند. چرا یاد گرفتن این که یک بانوی جوان مودب باشد ضروری تلقی می‌شد؟ امروزه چگونه با این موضوع برخورد می‌شود؟
• اوسی ۹ سال دارد. زندگی او چقدر با کودکان ۹ ساله در قرن بیست و یکم تفاوت دارد؟ نگاهی بیندازیم به اینکه کودکان همسن او در عصر حاضر مشغول چه کاری هستند.
• عمه مامی حرف‌های اِسیی را که درباره‌ی آدم‌هایی که در طول سفر قطار دیده بود، باور نمی‌کند. آیا برای شما هم پیش آمده که راست گفته باشید اما کسی حرف‌هایتان را باور نکرده باشد؟

والدین باید بدانند که مادر اوسی درگذشته است. صحنه‌ای وجود دارد که در آن یک آتش‌افروز خانه‌ای را به آتش می‌کشد، اگرچه ساکنان آن نجات پیدا می‌کنند. زمینه مذهبی اندکی وجود دارد، چرا که گفته می‌شود مادر اوسی در بهشت است، مردم روز یکشنبه به کلیسا می‌روند و اوسی برای محافظت خداوند از خانواده‌اش دعا می‌کند؛ این واقعیت‌ها به‌طور بی‌نقصی در بافت فرهنگی جنوب در قرن نوزدهم گنجانده شده‌اند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر شبیه به این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این فیلم برای خانواده‌هایی که دخترانی با روحیه‌ای مستقل دارند، بسیار توصیه می‌شود! این فیلم بر اساس کتاب "یک گل در خیابان شارلوت" نوشته میلام مک‌گرو پروپست است و نگاهی کوتاه به زندگی در جنوب آمریکا بیش از صد سال پیش ارائه می‌دهد، زمانی که دختران ملزم به پوشیدن لباس‌های رسمی، سرو کردن چای، دوختن لباس و خانه‌داری بودند. اما قهرمان این فیلم در این قالب نمی‌گنجد: او "شلوار کار" می‌پوشد و درختان را بالا می‌رود. او فردی منحصربه‌فرد است که با دیدگاه‌های تازه‌اش همه اطرافیانش را تحت تأثیر قرار می‌دهد.بازی بازیگران در آغاز فیلم کمی مصنوعی است، اما به‌تدریج شخصیت‌ها به ریتم باورپذیر و دلنشینی می‌رسند. صدای نعل اسبان و چای نوشیدن در ایوان، تغییری خوشایند از پس‌زمینه‌ی فناوری‌محور بسیاری از فیلم‌های کودکان معاصر است.